Τη στιγμή που σε ένα μέρος του κόσμου χαράζει, κάπου αλλού νυχτώνει. Την ίδια ακριβώς στιγμή που κάποιος πεθαίνει, κάποιος άλλος γεννιέται και αν το ποτήρι από τη μια άκρη αδειάζει από την άλλη γεμίζει. Κανείς δε ξέρει...
Είναι παράξενο πράγμα η ευτυχία, ακαθόριστο, υποκειμενικό. Για άλλον ευτυχία είναι να τραγουδά και για άλλον να ιππεύει ένα άλογο στην άγρια φύση. Για άλλον είναι να παρατηρεί το διάστημα, για άλλον να μαγειρεύει, για...
Φτάνωντας στο διαμέρισμα όπου κατοικούσε, άφησε όπως πάντα τα παπούτσια έξω από τη πόρτα και μπήκε. Μια φορά ένας κύριος που μένει δίπλα, τη ρώτησε γιατί αφήνει τα παπούτσια έξω από τη πόρτα κι εκείνη είπε, για να είναι...
Καθώς το λεωφορείο κινούνταν η νοσοκόμα Σάντρα παρατηρούσε τους ανθρώπους που περπατούσαν ή στέκονταν ή βρίσκονταν μέσα στα αυτοκίνητα τους ή μέσα σε άλλα λεωφορεία. Παρατηρούσε τις βιτρίνες και πως αυτές άλλαζαν...
Πριν βγει από το δωμάτιο και χωρίς η προϊσταμένη να την δει, έβαλε βιαστικά το σημειωματάριο του εν δυνάμει νεκρού πίσω στη θέση του. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να της γίνει παρατήρηση για αυτό ή για οτιδήποτε άλλο...
Η νοσοκόμα Σάντρα, αφού έλεγξε τις ενδείξεις των μηχανημάτων και κατέγραψε πως οι παλμοί της καρδιάς παραμένουν σταθερά κάτω από τους 30, έκανε το σταυρό της κι αναφώνησε, καλέ πως μπορείς; Έλεγξε και σταθεροποίησε...
“Δεν ονειρεύομαι τη νύχτα, ονειρεύομαι τη μέρα. Ονειρεύομαι για να ζω”. Αυτό είπε κάποτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω στο μυαλό μου τον θείο Τάσο. Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο νέο όσο τώρα ενώ...
Ανοίγω και κλείνω τα μάτια, σκοτάδι. Κλείνω κι ανοίγω τα μάτια, σκοτάδι και πάλι. Κάποτε έλεγαν πως είμαι αστείος και χαρούμενος τύπος μα εγώ, μόνο το μετά σκεφτόμουν και το θάνατο. Τώρα, είμαι κλεισμένος σ’ ένα μαύρο...
Άνοιξα τα μάτια, σκοτάδι, μια ατμόσφαιρα βαριά και πλήρες σκοτάδι. Άκουσα κάποιους ήχους, δε κατάλαβα τι είναι. Προσπάθησα να κοιτάξω τριγύρω μου αλλά το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που δε μπορούσα να δω ούτε τα χέρια μου...
Όση ώρα περπατούσαμε προς το κέντρο της Αθήνας σκεφτόμουν συνεχώς τον Παναγιώτη, το γεμάτο προσδοκία και συνάμα μελαγχολία ύφος του, τη φτωχική του αμφίεση και την ακριβή του εμφάνιση. Διέκρινα μια αξιοπρέπεια και μια...
Ίσως να είχε περάσει μόνο 1 λεπτό, ίσως 5, ίσως και 10, δε ξέρω. Ξέρω όμως πως ένιωθα ότι είχαν περάσει μήνες που ακίνητος στεκόμουν στη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Ιωάννη Κωλέττη και κοιτούσα τη βιτρίνα ενός σκοτεινού...
Οι φωτιές του πολέμου και το δηλητήριο του διχασμού δεν άλλαξαν ποτέ στο παραμικρό τη πορεία του ήλιου. Οι μνήμες σωρεύτηκαν και κλειδώθηκαν, περιορίστηκαν, φυλακίστηκαν για να μη κυκλοφορούν ελεύθερες και σαν στιλέτα...
Όσα βλέπαμε κι όσα αισθανόμασταν ότι συμβαίνουν γύρω μας ήταν σκοτεινά σαν εφιάλτης. Ο εφιάλτης είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, είπε ο σκύλος, κάτι σαν το Happy Traveller και τις Εικόνες, είπα εγώ. Εκείνος με...
Περπατούσαμε πόση ώρα δε ξέρω, ξέρω όμως πως δεν πηγαίναμε στο Κάιρο. Ίσως το Κάιρο να ερχόταν αργότερα, ίσως ποτέ. Εκεί είναι λέει το ζερό, μα εγώ δε το πίστεψα. Ίσως είναι κανένα κόλπο του γαϊδάρου να με οδηγήσει κι...
Στη πραγματικότητα αυτό που προσπαθούσα να κάνω ήταν ν’ αποδομήσω τον εαυτό μου, ναι, αυτό ήταν. Αλλά πως αποδομείσαι; Είχα δει μια ταινία του Γούντυ Αλλεν, η ταινία λεγόταν “Αποδομώντας τον Χάρυ” κι ο Χάρυ, ο κεντρικός...
Το φτάσαμε έχει σχεδόν την ίδια δύναμη με το φύγαμε, δηλαδή καμία. Το μόνο φτάσαμε που αναγνωρίζω είναι αυτό που δεν έχει παραπέρα και το μόνο φύγαμε είναι αυτό που δεν έχει επιστροφή. Μερικές φορές το ότι μπορώ ν’...
Περπατούσαμε δε ξέρω πόσες ώρες κάτω από τον ήλιο, πάνω σ’ ένα χώμα σκληρό και θαρρείς άγονο. Ο άγριος τόπος σε κάνει άγριο, ο ήμερος ήμερο, ο φωτεινός φωτεινό κι ο σκοτεινός σε κάνει σκοτάδι. Ο γάιδαρος δε φαινόταν να...
Τα πάντα γύρω είναι λευκά, λεία, παγωμένα και γυαλιστερά. Προσπαθώ να γατζωθώ από κάπου αλλά γλιστράω. Απλώνω τις παλάμες μου, αυτό πρέπει να είναι πορσελάνη σκέφτομαι, τι κρύα που είναι η πορσελάνη, πόσο θα ήθελα να...
Με άδεια τσέπη μια ιστορία, μια μέρα τέλεια στη παραλία Ο κόσμος όλος να μου γελάς, με μεγαλώνεις δε με γερνάς Χρυσές ακτίνες ο ήλιος στέμμα, μια το φιλί σου και δυο το ψέμα… “Εεεεε”, ακούστηκε η φωνή του...
“Μ’ αρέσουν πολύ τα φαρδιά παντελόνια, μ’ αρέσει ξυπόλητος να’ μαι στ’ αλώνια, δυο φύλα λεβάντα να βάζω στα ρούχα, μ’ αρέσει που έχω τα όνειρα που’ χα”, κι εκεί που τραγουδούσα παλιά στιχάκια βρέθηκα μέσα σε έναν αγρό...
2 χρόνια αργότερα Μπροστά μου στεκόταν ένας σκύλος. “Τι κάνεις εσύ εδώ;” με ρώτησε. Ένας σκύλος που μιλάει με ρωτάει τι κάνω εγώ εδώ μα εγώ δεν ξέρω. “Δεν ξέρω”, “εσύ τι κάνεις εδώ;” τον ρώτησα με τη σειρά μου...
Καθώς στεκόμουν στη στάση και περίμενα το λεωφορείο, παρατηρούσα τον τεράστιο λευκό στο απέναντι κτίριο. Στην αρχή ήταν άδειος και μετά γέμισε πεταλούδες. Το λεωφορείο θα ερχόταν σε 4 λεπτά, προλαβαίνω σκέφτηκα. Τίναξα...
