Η Μέλανι Χάμλετ, αρθρογράφος, κωμικός, στόρυ τέλερ καιταλοιπά, είναι μια εξαιρετική απόδειξη πως δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία αν γράφεις μπούρδες, αρκεί να τις γράφεις καλά. Το συντακτικό, οι ευφυείς λέξεις, τα...
Σύμφωνα με δημοσίευση της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, εξέδωσε προειδοποίηση για 2 παλαιότερες ταινίες του κοσμοπολίτη δολοφόνου Τζέιμς Μποντ. Η δήλωση αποποίησης ευθυνών προειδοποιεί...
Περπατώντας σήμερα το πρωί στους δρόμους της παγωμένης Σόφιας, έχοντας στο αριστερό μου χέρι τη Λάρα το προσφιλές και στο δεξί χέρι ένα ποτήρι καφέ, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο το θέαμα των χριστουγεννιάτικων...
Πέμπτη, μεσημέρι, βροχή. Ο ουρανός έχει όψη τιμωρίας, γκρίζος, γεμάτος ένταση. Εχει σύννεφα που φωτίζονται, από αστραπές που δεν ακούγονται. Τα 2 τετράποδα έχουν πάρει πανικοβάλ των 500 και έχουν κρυφτεί το ένα σ’ ένα...
04.40 ξύπνησα. Που πας; με ρώτησε, στη δουλειά, της απάντησα. Μα τόσο νωρίς, με ξαναρώτησε, κοίταξα το ρολόι, 04.41, μάστα. Λάθος εντύπωση ότι ήταν 06.00 και αποφάσισα να αράξω λίγο ακόμα, ο ύπνος δεν ήρθε. Στις 05.44...
Σήμερα στο Ικέα είδα πολλούς χοντρούς. Νομίζω πως η ραχοκοκαλιά της βιομηχανίας είναι οι χοντροί, αν δεν υπήρχε η υπερκατανάλωση δεν θα υπήρχε και η υπερπαραγωγή. Φθηνά προϊόντα για χαμηλές προσδοκίες, ίσα ίσα να...
Ιανουάριος 1η Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καμία συμπάθεια σε τίποτα πρώτο. Θα μπορούσα να πυροβολήσω πολύ εύκολα τη χελώνα που ο εργατικός και συνεπής, καταναγκαστικός της μύθος ακόμα ταλανίζει το μυαλό κάθε τεμπέλη...
Τη στιγμή που σε ένα μέρος του κόσμου χαράζει, κάπου αλλού νυχτώνει. Την ίδια ακριβώς στιγμή που κάποιος πεθαίνει, κάποιος άλλος γεννιέται και αν το ποτήρι από τη μια άκρη αδειάζει από την άλλη γεμίζει. Κανείς δε ξέρει...
Είναι παράξενο πράγμα η ευτυχία, ακαθόριστο, υποκειμενικό. Για άλλον ευτυχία είναι να τραγουδά και για άλλον να ιππεύει ένα άλογο στην άγρια φύση. Για άλλον είναι να παρατηρεί το διάστημα, για άλλον να μαγειρεύει, για...
Φτάνωντας στο διαμέρισμα όπου κατοικούσε, άφησε όπως πάντα τα παπούτσια έξω από τη πόρτα και μπήκε. Μια φορά ένας κύριος που μένει δίπλα, τη ρώτησε γιατί αφήνει τα παπούτσια έξω από τη πόρτα κι εκείνη είπε, για να είναι...
Καθώς το λεωφορείο κινούνταν η νοσοκόμα Σάντρα παρατηρούσε τους ανθρώπους που περπατούσαν ή στέκονταν ή βρίσκονταν μέσα στα αυτοκίνητα τους ή μέσα σε άλλα λεωφορεία. Παρατηρούσε τις βιτρίνες και πως αυτές άλλαζαν...
Πριν βγει από το δωμάτιο και χωρίς η προϊσταμένη να την δει, έβαλε βιαστικά το σημειωματάριο του εν δυνάμει νεκρού πίσω στη θέση του. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να της γίνει παρατήρηση για αυτό ή για οτιδήποτε άλλο...
Η νοσοκόμα Σάντρα, αφού έλεγξε τις ενδείξεις των μηχανημάτων και κατέγραψε πως οι παλμοί της καρδιάς παραμένουν σταθερά κάτω από τους 30, έκανε το σταυρό της κι αναφώνησε, καλέ πως μπορείς; Έλεγξε και σταθεροποίησε...
“Δεν ονειρεύομαι τη νύχτα, ονειρεύομαι τη μέρα. Ονειρεύομαι για να ζω”. Αυτό είπε κάποτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω στο μυαλό μου τον θείο Τάσο. Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο νέο όσο τώρα ενώ...
Ανοίγω και κλείνω τα μάτια, σκοτάδι. Κλείνω κι ανοίγω τα μάτια, σκοτάδι και πάλι. Κάποτε έλεγαν πως είμαι αστείος και χαρούμενος τύπος μα εγώ, μόνο το μετά σκεφτόμουν και το θάνατο. Τώρα, είμαι κλεισμένος σ’ ένα μαύρο...
Άνοιξα τα μάτια, σκοτάδι, μια ατμόσφαιρα βαριά και πλήρες σκοτάδι. Άκουσα κάποιους ήχους, δε κατάλαβα τι είναι. Προσπάθησα να κοιτάξω τριγύρω μου αλλά το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που δε μπορούσα να δω ούτε τα χέρια μου...
Όση ώρα περπατούσαμε προς το κέντρο της Αθήνας σκεφτόμουν συνεχώς τον Παναγιώτη, το γεμάτο προσδοκία και συνάμα μελαγχολία ύφος του, τη φτωχική του αμφίεση και την ακριβή του εμφάνιση. Διέκρινα μια αξιοπρέπεια και μια...
Ίσως να είχε περάσει μόνο 1 λεπτό, ίσως 5, ίσως και 10, δε ξέρω. Ξέρω όμως πως ένιωθα ότι είχαν περάσει μήνες που ακίνητος στεκόμουν στη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Ιωάννη Κωλέττη και κοιτούσα τη βιτρίνα ενός σκοτεινού...
Οι φωτιές του πολέμου και το δηλητήριο του διχασμού δεν άλλαξαν ποτέ στο παραμικρό τη πορεία του ήλιου. Οι μνήμες σωρεύτηκαν και κλειδώθηκαν, περιορίστηκαν, φυλακίστηκαν για να μη κυκλοφορούν ελεύθερες και σαν στιλέτα...
Όσα βλέπαμε κι όσα αισθανόμασταν ότι συμβαίνουν γύρω μας ήταν σκοτεινά σαν εφιάλτης. Ο εφιάλτης είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, είπε ο σκύλος, κάτι σαν το Happy Traveller και τις Εικόνες, είπα εγώ. Εκείνος με...
Περπατούσαμε πόση ώρα δε ξέρω, ξέρω όμως πως δεν πηγαίναμε στο Κάιρο. Ίσως το Κάιρο να ερχόταν αργότερα, ίσως ποτέ. Εκεί είναι λέει το ζερό, μα εγώ δε το πίστεψα. Ίσως είναι κανένα κόλπο του γαϊδάρου να με οδηγήσει κι...
Στη πραγματικότητα αυτό που προσπαθούσα να κάνω ήταν ν’ αποδομήσω τον εαυτό μου, ναι, αυτό ήταν. Αλλά πως αποδομείσαι; Είχα δει μια ταινία του Γούντυ Αλλεν, η ταινία λεγόταν “Αποδομώντας τον Χάρυ” κι ο Χάρυ, ο κεντρικός...
Το φτάσαμε έχει σχεδόν την ίδια δύναμη με το φύγαμε, δηλαδή καμία. Το μόνο φτάσαμε που αναγνωρίζω είναι αυτό που δεν έχει παραπέρα και το μόνο φύγαμε είναι αυτό που δεν έχει επιστροφή. Μερικές φορές το ότι μπορώ ν’...
Περπατούσαμε δε ξέρω πόσες ώρες κάτω από τον ήλιο, πάνω σ’ ένα χώμα σκληρό και θαρρείς άγονο. Ο άγριος τόπος σε κάνει άγριο, ο ήμερος ήμερο, ο φωτεινός φωτεινό κι ο σκοτεινός σε κάνει σκοτάδι. Ο γάιδαρος δε φαινόταν να...
