Ο φτερωτός Έρωτας που στόλισε τον Αττικό ουρανό τη βραδιά της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, είναι μια εικόνα που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Ως γνήσιος πιστός της αλλοπρόσαλης δύναμης ή απάνθρωπης αδυναμίας που αυτός προκαλεί, δε σταμάτησα για μέρες να μιλάω για τη στιγμή εκείνης της βραδιάς, που μου άρεσε περισσότερο από όλες τις άλλες. “Είδες Μιχάλη;” είπα στον φίλο μου λίγες ημέρες μετά, “τίποτα δεν είναι πάνω από τον Έρωτα, πάνω απ΄όλα, ο Έρωτας” μονολογούσα ξεφυσώντας ρομαντικές φυσαλίδες σαν άλλος ποιητής Φανφάρας.
Ο Μιχάλης, ως στυγνός εκτελεστής κάθε ρομαντικής διάθεσης και έχοντας τη προσοχή του από το πρωί ως το βράδυ σε υπολογιστές και δίκτυα, μια και γεννήθηκε με το πληκτρολόγιο στα χέρια, σήκωσε για πολύ λίγο το κεφάλι του από εκεί που το είχε σκυμμένο και είπε κάπως στιβαρά και μονότονα, “πάνω από τον Έρωτα είναι το Ζέπελιν”. Αμέσως επέστρεψε στο σημείο του ενδιαφέροντος του χωρίς να δώσει καμία άλλη σημασία ή συνέχεια στην εν δυνάμει, ενδιαφέρουσα συζήτηση. Το Ζέπελιν, ένα πελώριο high tech αερόστατο όντως πετούσε πάνω από όλα εκείνες τις ημέρες, ήταν ένα ακόμα μέτρο παρακολούθησης και ασφάλειας, αμερικάνικο νομίζω. Μας γάμησες πάλι, σκέφτηκα, μια κι ο Μιχάλης ήταν από πάντα λιγομίλητος και συγκεκριμένος, δηλαδή το αντίθετο μου.
Ο Έρωτας, όπως και οι περισσότεροι άντρες, οφείλει την ύπαρξη και τα βάσανα του στη μάνα του. Με τον πατέρα του, όπως οι περισσότεροι δεν είχε πολλά πολλά αλλά με τη μάνα του είχε κόλλημα, έρωτα που λέμε. Η μάνα του Έρωτα ήταν πολύ τσαπερδόνα και ατακτούλα, λάγνα και ερωτεύσιμη, δημιουργούσε κι έβλεπε παντού πειρασμούς. Ο κόσμος όλος ήταν ένα μεγάλο σεξουαλικό παγωτό για εκείνη και ως γνήσιο τέκνο αμφιβόλου προέλευσης, είχε την αταξία στο αίμα της. Ένας εκ των μύθων λέει πως γεννήθηκε από τα γεννητικά όργανα του Ουρανού, όργανα που τα έκοψε ο γιος του Κρόνος και τα πέταξε στην αφρισμένη θάλασσα. Νταξ, αν αυτό δεν είναι από μόνο του ερωτικό, τι να είναι άραγε;
Η μαμά του Έρωτα, Αφροδίτη, ανεδύθη από τους αφρούς της θάλασσας στην όχι διχοτομημένη τότε Κύπρο και ο δυτικός άνεμος Ζέφυρος την πήγε μέχρι τον Όλυμπο που λειτούργησε σαν σημείο περίθαλψης για τη γκομενάρα. Οι Ώρες ανέλαβαν να την καλλωπίσουν, να τη φροντίσουν, να την περιποιηθούν και κατόπιν να τη παρουσιάσουν σε Θεούς και θνητούς, οι οποίοι εκατέρωθεν έμειναν μαλάκες με την ομορφιά της. Ο Δίας μόλις την είδε αναφώνησε, “τι κώλος Θεέ μου”, ενώ στην εύλογη ερώτηση του Ποσειδώνα “για ποιόν Θεό μιλάς;” ο Δίας έδειξε με το δείκτη του προς τα πάνω.
Φαίνεται λοιπόν ότι από τους αρχαιοτάτους χρόνους, είτε μιλάμε για μύθους ή για γεγονότα, το μουνί όντως σέρνει καράβι. Κάποτε που τριγύριζα νυχθημερόν στα στριπτιτζάδικα ψάχνοντας το δρόμο για το φωτεινό καλοκαίρι, είχα γνωρίσει μέσα σε όλα κι ένα δικηγόρο, ίδιος ο Ντάνυ Ντε Βίτο. Κινηματογραφική φάτσα, μακιαβελική προσωπικότητα, μοχθηρό μυαλό. Καθόμασταν καμιά φορά στους απολαυστικούς καναπέδες βλέποντας πως τα κορόιδα έπεφταν το ένα μετά το άλλο στα θέλγητρα της κάθε αιθέριας ύπαρξης. “Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός έχει χάσει μέχρι τώρα 2 διαμερίσματα” είπε. “Εδώ Κακούρη είσαι στη μεγαλύτερη τράπεζα του κόσμου. Μούνα Μπάνκα Κακούρη, όλοι τ’ ακουμπάνε και κανείς δεν παίρνει τίποτα. Εδώ μέσα οι υποσχέσεις είναι ομόλογα χωρίς κανένα αντίκρισμα, πουλάμε μέλλον που δεν υπάρχει και κονομάμε. Δεν μπορείς να φανταστείς τι θα κάνει κάθε ένας από αυτούς τους μαλάκες για τη γκόμενα που θα τον κάνει να ονειρευτεί”.
Κάπως έτσι λοιπόν κι η Αφροδίτη, με το λευκό της δέρμα, τα πλούσια κόκκινα μαλλιά της και το ημιδιάφανο αμπέχονο, περιφερόταν ανάμεσα σε θνητούς, Θεούς και ραδίκια μοιράζοντας λεξοτανίλ και υποσχέσεις. Την πήγαινες στον ετοιμοθάνατο γέρο, του γέρου του σηκωνόταν. Την έβαζες μέσα σε νεκρή φύση, η φύση άνθιζε. Περπατούσε μέσα σε μαραμένο κάμπο, ο κάμπος γέμιζε λουλούδια. Την έβαζες να κάτσει κοντά στον Μπλέτσα, ο Μπλέτσας έλεγε κάτι έξυπνο. Νταξ αυτό το τελευταίο δε συνέβη, είναι αδύνατο αλλωστε.
Μετά από ένα σωρό καυγάδες και θεϊκές σφαλιάρες εκατέρωθεν, ο Ήφαιστος την έκανε γυναίκα του νομίζοντας πως επιτέλους οι λοιποί θα τον ζηλέψουν. Κατά βάση, όπως και τότε έτσι και τώρα, οι περισσότεροι κομπλεξικοί προσδοκούν με τη κατάκτηση μιας ωραίας γυναίκας να πάψουν να αισθάνονται κατώτεροι. Ο Ήφαιστος λοιπόν, που το μόνο που ήξερε ήταν να κοπανάει σίδερα πάνω σε αμόνια κι όλη την ώρα να ξεφυσάει φωτιές από τη λύσσα του, έκανε τα στραβά μάτια στις απιστίες της Αφροδίτης, απιστίες χωρίς τις οποίες εκείνη δεν είχε λόγο να υπάρχει. Η λάγνα φύση της τη τρέλαινε κι όσο και να χοροπηδούσε πάνω στον μπαρουτοκαπνισμένο Ήφαιστο, ήθελε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…
Διόνυσος, Ποσειδώνας και Ερμής ήταν μόνιμοι εραστές της Αφροδίτης. Οι τρεις εντιμότατοι φίλοι και καταπατητές του οικοπέδου γωνία που είχε ο Ήφαιστος, σ’ ένα από τα συμπόσια, του είπαν: “είσαι έξυπνος σαν ελάφι”. Εκείνος τότε συλλογίστηκε λίγο και ρώτησε, “σαν ελάφι; γιατί σαν ελάφι; Συνήθως λέμε είσαι έξυπνος σαν αλεπού” . Ο Ερμής τότε του απάντησε λέγοντας “η αλεπού δεν έχει κέρατα”. * Ο μύθος λέει πως χρειάστηκαν τρία χειρουργεία για να ξεκολλήσουν από το κεφάλι του Ερμή, το σφυρί του Ηφαίστου. Η γαλαζοαίματη Αφροδίτη, πήγαινε από εδώ κι από εκεί και κάθε τρεις και δύο ξεπέταγε κι από ένα παιδί που είχε κάνει μία με τον Ερμή, μια με τον Ποσειδώνα και μια με τον Αχμέτ που καθάριζε τη πισίνα. Έμελε όμως το μεγαλύτερο κολόπαιδο απο όλα να το κάνει με τον θεό του πολέμου, τον Άρη.
Το φτερωτό παιδί γεννήθηκε από τη συνεύρεση των δύο αυτών θεών κι ονομάστηκε Έρωτας γιατί εκπροσωπούσε το πάθος και τα ερωτικά συναισθήματα που δημιουργούν ζωή. Φυσικά το πάθος και τα ερωτικά συναισθήματα εκτός από το να δημιουργούν ζωή, την παίρνουν κιόλας αλλά αυτό ήταν κάτι που ο Έρωτας θα το αισθάνονταν στη σάρκα του λίγο αργότερα. Αφροδίτη και Έρωτας, μάνα και γιός, περιφέρονταν αυτάρεσκα στους διαδρόμους των παλατιών και στα σύννεφα προκαλώντας δέος, θαυμασμό και θετικά συναισθήματα σε θνητούς και μη, καθώς εκπροσωπούσαν τον ερωτισμό, το κάλλος και μια κάστα ανώτερη. Κάτι σαν τον Έλον Μάσκ και τη μάνα του.
Η Αφροδίτη περήφανη για το ταλαντούχο τέκνο της που ζούσε καθ’ ολοκληρίαν υπό τις διαταγές της, κι ο Έρωτας μαγεμένος από τη καταπληκτική του μητέρα που όλοι τη θέλουν και όλοι τη θαυμάζουν, απολαμβάνουν το αυθεντικό οιδιπόδειο μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται η Ψυχή. Η Ψυχή είναι μια κούκλα φρέσκια κι άγγιχτη, μια αιθέρια ύπαρξη κατά πολύ νεότερη της Αφροδίτης και κατά πολύ αγνότερη. Στο σπίτι της συρρέουν σωρηδόν όλα τ’ αρσενικά για να τη θαυμάσουν και να αφήσουν στο βιβλίο επισκεπτών το πόσα δίνουν για να τη παντρευτούν αλλά η Ψυχή δε συγκινείται. Η μέγαιρα και πλεονέκτρια Αφροδίτη αισθάνεται απειλή καθώς χάνει το κέντρο της προσοχής των ανδρών και διατάσει τον μοσχοαναθρεμένο παιδοβούβαλο Έρωτα της, να δηλητηριάσει τους πάντες για να μην ποθεί κανείς τη νεαρή απειλή.
Ο Έρωτας μπορεί να είχε τη φαρέτρα με τα βέλη και τη προστασία της εν δυνάμει τσατσάς μάνας του, δεν είχε όμως και τόσο καλή όραση, ατέλεια που μέχρι τότε η ηγεμονική γοητεία της Αφροδίτης δεν είχε αφήσει να φανεί. Η προσπάθεια του να καρφώσει τα βέλη του στη καρδιά κάθε αρσενικού με σκοπό να προστατέψει τη μαμά, εξελίσσεται σε τραγωδία καθώς λόγω στραβομάρας καρφώνει τους πάντες όπου τους βρει. Τα βέλη του έρωτα βρίσκουν τους γοητευμένους από τη Ψυχή όπου να’ναι, στο μάτι, στη μύτη, στο σαγόνι, στον αγκώνα και πάει λέγοντας. Το μανιασμένο κολόπαιδο προκαλεί πανικό κι άπαντες τρέχουν φωνάζωντας “είναι τυφλός, είναι τυφλός”, εξού και η γνωστή ρήση.
Ο υπερόπτης και θεόστραβος Έρωτας μέσα στο πανδαιμόνιο που προκαλεί ρίχνει και ένας βέλος στον εαυτό του, πράμα ολίγον δύσκολο αν κανείς οραματιστεί τη πρακτική δυσκολία του εγχειρήματος. Παρά ταύτα, ο μπούλης, το κατάφερε και αυτό. Καθώς πληγώνεται από το ίδιο του το βέλος, ερωτεύεται παράφορα τη Ψυχή, σχέση που η μαμά δεν αντέχει να δει να ολοκληρώνεται. Απολύτως καμία, δε μπορεί να είναι πιο σημαντική από τη μανούλα. Η Ψυχή απομονωμένη τραβά της ψυχής της τον τάραχο καθώς, παρά την απαράμιλλη ομορφιά της δεν μπορεί να παντρευτεί την ίδια στιγμή που οι αδελφές της έχουν κάνει γάμο, οικογένεια και έχουν πάρει η κάθε μία από ένα τριάρι στα Πατήσια.
Ο Ζέφυρος που κάποτε έσωσε την Αφροδίτη, σώζει αυτή τη φορά τη Ψυχή φέρνοντας τη κοντά στον Έρωτα, Έρωτα που σε μια στιγμή πάθους και φοβερής ανασφάλειας η Ψυχή αποπειράται να σκοτώσει. Εδώ έχουν βάλει το χεράκι τους οι αδελφές της Ψυχής. Αδυνατούν να πιστέψουν τη τύχη της και ζηλοφθονούν βάναυσα βάζοντας γερά τα θεμέλια για τον μετέπειτα μύθο της Σταχτοπούτας. Το ζευγάρι αφού περνάει δοκιμασίες και παγίδες, αφού εκατέρωθεν γλιτώνει από τους αιμοβόρους συγγενείς, ζητά τη προστασία του Δία που τους επιτρέπει πλέον να παντρευτούν αφού πρώτα, κάνει τη Ψυχή αθάνατη.
Έτσι ο μπούλης καταφέρνει να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την καριόλα Αφροδίτη που εκτός του ότι πήδηξε τους πάντες, γάμησε και το σύμπαν με τις ιδιοτροπίες και τις κόνξες της. Ο Δίας για να τιμωρήσει την ανάρμοστη συμπεριφορά της, την έκανε πλανήτη που στην αρχαιότητα τον έλεγαν Εωσφόρο, πράγμα διαβολικό μετέπειτα. Την έβαλε δε να περιστρέφεται ανάποδα από όλους τους άλλους πλανήτες, θέλοντας έτσι να της δείξει πως με το να σκέφτεσαι συνέχεια τον εαυτό σου, στο τέλος καταλήγεις μόνος. Για να της υπενθυμίζει συνεχώς πως κατά βάθος ήταν βαρετή την έβαλε να περιστρέφεται αργά με αποτέλεσμα 1 ημέρα της Αφροδίτης να είναι 234 ημέρες της Γης ενώ με μία μέγα ηχητική εγκατάσταση Dolby Stereo στον πλανήτη ακούγεται συνεχώς, Κατερίνα Κούκα και το “δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω”.
Ο Έρωτας, από τη στιγμή που κατάφερε να διακόψει το ειδύλλιο με την ραδιούργα μάνα του, μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του και με τη βοήθεια της Ψυχής κι ενός οφθαλμιάτρου να κάνει μια καριέρα λαμπρή ανάμεσα στους ανθρώπους, κάτω από το Ζέπελιν. Ενίοτε ρίχνει τα βέλη του όπου να’ ναι αλλά ενίοτε χτυπάει κέντρο. Κάθε πρωί που ξυπνά, αγκαλιάζει τη Ψυχή του και της τραγουδάει το You are my sunshine. Επειδή όμως εκτός από ευχάριστος είναι και λίγο αυτοκαταστροφικούλης και μοχθηρόκαταναγκαστικός, τραγουδάει τηv έκδοση των Dead South.
You are my sunshine my only sunshine
You make me happy when skies are grey
You never notticed how much I love You
Please don’t take my sunshine away
I’ll always love you and make You happy
If you will only say the same
But if you leave me to love another
You’ll regret it all some day.
*από την ταινία Εντιμότατοι Φίλοι μου ΙΙ
https://www.youtube.com/watch?v=Wvgbbbket9g
https://www.youtube.com/watch?v=cKfwmbq8Qg0
https://www.youtube.com/watch?v=1MevYCdn5S8
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
