Το Πάνθεον, εκτός από διάσημος Ρωμαϊκός ναός αφιερωμένος σε όλους τους Θεούς, γνωστός για την μοναδική του αρχιτεκτονική, εκτός από γνωστό σουβλατζίδικο ξακουστό για το θεϊκό κεμπάπ με γιαούρτι, υπήρξε και περιοδικό ποικίλης ύλης που κυκλοφόρησε από το 1961 ως και τη δεκαετία του 1980. Κρίνοντας, μετέπειτα και εκ του ασφαλούς, την μοντέρνα ιστορία και τα μοντέρνα χάλια της, θα μπορούσε κανείς να πει πως το χρονικό φιλέτο της κυκλοφορίας του διάσημου κάποτε περιοδικού ήταν στα χρόνια της αθωότητας και της αφέλειας. Ο εμφύλιος είχε τελειώσει, η μάζα ζητωκραύγαζε καθώς τα δολλάρια του σχεδίου Μάρσαλ έμοιαζαν με υποσχόμενο αύριο κι άνθρωποι νέοι, εργατικοί και γεμάτοι όνειρα κι ελπίδες, σαν τον πατέρα μου και τη μάνα μου, είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν πως το κατάμαυρο και πειναλέο χθες είχε για πάντα φύγει.
Μια κι οι ψυχαναλυτές μου είναι οι παλιατζήδες στο Μπιτ Παζάρ και στη Μπιτάκα, έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου ένα τεύχος του 1962 το οποίο και ξεψάχνισα ενδελεχώς. Το χαρτί λιωμένο, φθαρμένο, τρύπιο, σαν μακρινές θολές αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Οι γραμματοσειρές ανύπαρκτες πια, οι τίτλοι, οι λεζάντες και τα κείμενα, τα σκίτσα, τα χρώματα, όλα μου φάνηκαν τόσο αντιπροσωπευτικά της εποχής και της κουλτούρας που μάλλον τη χαρακτήριζε. Στις σελίδες του περιοδικού Πάνθεον του 1962 όλα έμοιαζαν σαν οιωνός μιας μοντέρνας ζωής που θα σηματοδοτήσει σύγχρονα ήθη και έθιμα Ευρωπαϊκής νοοτροπίας. Όλα μύριζαν Ψωροκώσταινα αντίο κι έμοιαζαν έτοιμα και δυνατά για αλλαγή προς το καλύτερο.
Σήμερα γνωρίζουμε πως όλα αυτά δεν ήταν παρά εικασίες, απωθημένα κι ευχολόγια που δεν είχαν καμία υπόσταση, πέραν της προσωρινής. Σήμερα ξέρουμε πως τα επόμενα 50 χρόνια η Ελλάδα βανδαλίστηκε και λεηλατήθηκε απο εμάς τους ίδιους κι από πανούργους ή αδαείς πολιτικούς που θέλαμε τόσο πολύ να πιστέψουμε. Σήμερα γνωρίζουμε πως τα χρόνια που ακολούθησαν μείωσαν αξίες και πάνω από όλα την αξία και τη χαρά της ζωής και αύξησαν κατακόρυφα χρέη και κατήφεια. Σήμερα κοιτώντας το χθες δεν αισθάνομαστε καμία αποστροφή αλλά αισθανόμαστε νοσταλγία.
Μέσα σε άρθρα, διαφημίσεις και ρομαντικές ιστορίες της εποχής, έπεσε το μάτι μου σε ένα ημισέλιδο άρθρο με τίτλο “25 μυστικά της συζυγικής ευτυχίας”. Από το 1962 μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει αλλά κατά πως φαίνεται το “μυστικό” της συζυγικής ευτυχίας παραμένει αναλλοίωτο.
1. Πρέπει να έχετε ιδιαίτερο κι ευχάριστο σπίτι και να μένετε χωρίς τους γονείς σας.
2. Το σπίτι αυτό η γυναίκα πρέπει να το κάνει διαρκώς πιο όμορφο, πιο άνετο και πιο χαρούμενο.
3. Ο σύζυγος, χωρίς να παίρνει ύφος μάρτυρος, πρέπει να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν.
4. Η γυναίκα δεν πρέπει ποτέ, με τη δικαιολογία της αφέλειας, να είναι ατημέλητη. Η ευτυχία θα γκρεμιστεί σαν χάρτινος πύργος.
5. Να θυμάται ο καθένας τη γιορτή του άλλου και να προσπαθεί να τη γιορτάζει χαρούμενα.
6. Από καιρό σε καιρό να ικανοποιεί ο ένας μια επιθυμία του άλλου. Ένδειξης λεπτότητος και τρυφερότητας.
7. Να έχουν τα ίδια γούστα στον τομέα των διασκεδάσεων. Παραδείγματος χάριν: θέατρο, κινηματογράφος, εκδρομές. Αλλιώς τραβάει ο ένας εδώ κι άλλος αλλού.
8. Ο σύζυγος πρέπει να καταλάβει ότι η μόδα για τη γυναίκα είναι μια βιολογική αναγκαιότητα. Η γυναίκα πρέπει να προσέχει να μη ξοδεύει πολλά και να μη γελοιοποιείται.
9. Πρέπει να σέβεται ο ένας του άλλου τις μικρές μανίες: σταυρόλεξα, συλλογή γραμματοσήμων κλπ.
10. Πρέπει, χάριν της συζυγικής γαλήνης να ξέρει να θυσιάζει ο καθένας τους προσωπικούς φίλους του ή φίλες του. Να υποκύπτει η σύζυγος όταν ο σύζυγος λέει: “δεν θέλω να την ξαναδώ αυτή, η φωνή της μου δίνει στα νεύρα”.
11. Πρέπει ο κάθε σύζυγος να σέβεται την οικογένεια του άλλου και να μετέχει στη λύπη και στη χαρά της.
12. Όταν το σπιτικό έχει πολλές ελλείψεις πρέπει να αποφύγετε τις γκρίνιες. Ελλείψεις έχουν σήμερα όλα τα σπίτια.
13. Αν η κατάσταση επιδεινωθεί (όπως λένε τα πολεμικά ανακοινωθέντα), σκεφτείτε πως το διαζύγιο είναι μια αξιοθρήνητη λύση και αποτελεί ομολογία προσωπικής αποτυχίας.
14. Η γυναίκα δεν πρέπει να ποτέ να δείχνει ότι αυτή είναι που διευθύνει το σπίτι, αν πράγματι αυτό συμβαίνει.
15. Να υποχωρείς και να μην υποχωρείς ποτέ. Αυτό θέλει δεξιοτεχνία, που την έχουν περισσότερο οι γυναίκες. Μα και οι αντρες τη χρειάζονται.
16. Να κρύβει ο ένας τη προσωπική του αξία για να μην ταπεινώνει ο ένας τον άλλον.
17. Πρέπει ο κάθε ένας να έχει συνείδηση των ευθυνών του.
18. Να σέβεται ο ένας την ανεξαρτησία του άλλου στη δουλειά.
19. Μπροστά σε κόσμο ποτέ παρατηρήσεις, ποτέ στη φόρα τα ιδιαίτερα της συζυγικής ζωής.
20. Να παραδεχθούν ότι ο γάμος μπορεί να μην ειναι ειδύλιο, αλλά ότι είναι μια κατάσταση αναγκαία που με λίγη καλή θέληση μπορεί να γίνει πολύ ευχάριστη.
21. Οι σύζυγοι πρέπει να ταιριάζουν απόλυτα στις ιδιαίτερες σχέσεις τους. Μια δυσαρμονία σε αυτές τις σχέσεις τους μπορεί να γκρεμίσει την ευτυχία τους.
22. Οι σύζυγοι πρέπει να μη διαφέρουν πολύ από απόψεως εσωτερικού περιεχομένου.
23. Φροντίστε ώστε με τα χρόνια η οικειότητα που αναπτύχθηκε στην αρχή του γάμου σας μεταξύ σας να διατηρησει τον ίδιο χαρακτήρα: της επιφυλακτικότητας, της εμπιστοσύνης και της λεπτότητος.
24. Όταν πηγαίνουν οι δυό τους στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε κέντρα, πρέπει να μείνουν οι δυό τους. Η προσθήκη φίλων στο μεταξύ θα καταστρέψει αυτό που κρυφά ο καθένας λαχταράει : να ξαναζήσουν τις πρώτες μέρες της ευτυχίας τους.
25. Υπάρχει μια πανάκεια ανώδυνη και αποτελεσματική:
– Μη στεναχωρείτε ποτέ τον σύντροφο σας.
– Μη στεναχωριόσαστε ποτέ για κάτι που είπε ή έκανε ο σύντροφος σας.
Κατά πως κατάλαβα, η συζυγική ζωή είναι σαν το θηλασμό.
Παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο και ανεπηρέαστη από πολιτική & οικονομία.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
