04.40 ξύπνησα. Που πας; με ρώτησε, στη δουλειά, της απάντησα. Μα τόσο νωρίς, με ξαναρώτησε, κοίταξα το ρολόι, 04.41, μάστα. Λάθος εντύπωση ότι ήταν 06.00 και αποφάσισα να αράξω λίγο ακόμα, ο ύπνος δεν ήρθε. Στις 05.44 είχα στριμώξει τον αντίπαλο με πεντάπορτο κι ανοιχτό μόνο τον άσο, μονό πούλι στο 7. Σ’ έχω για διπλό μάγκα, σκέφτηκα, φέρνει έξι κι άσο, έλεος. Πήγε τζάμπα το παιχνίδι, δε περιγράφω άλλο, σηκώθηκα.
Τα 2 τετράποδα δεν εδέσησαν ούτε την ουρά τους να κουνήσουν, που πάει αυτός τέτοια ώρα σκέφτηκαν. Ντωμεταξύ η Λάρα το προσφιλές είχε φάει κάτι κλωτσιές εχθές γιατί δε φτάνει που είναι σα δίπιτο full γέμισης, κάθεται σ’ ένα σημείο και δε κουνιέται. Κοιτάζει απο εδώ, κοιτάζει απο εκεί, μυρίζει τον αέρα, σκέφτεται αλλά δε λέει να κουνηθεί. Έλα γλυκιά μου, τίποτα, έλα καλή μου, τίποτα, έλα κούκλα μου, τίποτα. Με την Αζ την έχουμε χαρακτηρίσει φιλόσοφο, οπότε λέμε μάλλον το φιλοσοφεί το θέμα η καλή μας η Λάρα. Εχθές όμως έκανε ενα ψοφόκρυο κι είχα το ένα τετράποδο στο ένα χέρι και το άλλο στο άλλο και δε με έπαιρνε για πολλές φιλοσοφίες. Αναγκαστηκα και διέκοψα τον ευγενή συλλογισμό της Λάρας μ’ ένα δεξι γκουντουπιέ. Οπότε σήμερα το πρωί, μόνο την όρεξη μου δεν είχαν.
06.30 είμαι ήδη στο δρόμο, ομίχλη, μ’ αρέσει η ομίχλη, έχω καφέ ζεστό, οδηγώ προς το Νότο, σα χαμένος πελεκάνος. Το βράδυ έχουμε τραπέζι, πρέπει να γυρίσω, στο σύνολο θα γράψω 360-380 χλμ, πταίσμα για τα φτωχά μου πόδια που έχουν λιώσει τα πεντάλ. Η λίστα ξεκινά με Lou Reed και Perfect day, τραγούδι που δεν θα έπρεπε κανείς ν’ ακούει 7 παρά το πρωί αλλά μετά τις 9 το βράδυ. Από τις 9 το βράδυ και μετά έχει λόγο ν’ ακούγεται αυτό το άσμα και κάνω τσικ στο μυαλό μου να του αλλάξω θέση στη λίστα. Ακολουθεί Edith Piaf και καπάκι Nancy Sinatra. Μπανγκ-μπανγκ my baby shot me down. Ο μπέιμπις τη Νάνσυ τη σατχερντάουν και την Ερθα Κιτ την έκανε να “chew my fingers to the bone”, που’σαι ρε Λάρα ν’ ακούσεις.
Τέσπα, αυτή η playlist δεν είναι δικιά μου σκέφτηκα, εμ έλα που είναι ξανασκέφτηκα. Ο ύμνος της εποχής, είναι το We’ll meet again, άσμα του 1939 της Vera Lynn, προσωπικότητα της εποχής που κάποτε τίμησαν κι οι διαστημικοί Pink Floyd στο πικ της δόξας τους. Ακούω Βέρα Λυν πρωί, μεσημέρι και βράδυ αυτή την εποχή. Τραγούδι γραμμένο για όσους πηγαίναν χαρούμενοι και περήφανοι να πολεμήσουν τους άτιμους Ναζί.
We’ll meet again, dont know where dont when
But I know we’ll meet again some sunny day.
Keep smiling though as you have always do
Till the clears skies drive the gray clouds away
So will you please say hello to the folks that I know
Tell them, I wont be long
They’ll be happy to know that as you saw me go
I was singing this song.
Ειδικά εκεί που τραγουδάνε όλοι μαζί λες κι είναι μια παρέα σε μπαρ, ψοφάω και τα δίνω όλα. Δε θα μπορούσα να τραγουδήσω ποτέ το Αχ Τζιάνο με την ίδια ζέση όσο το We’ll meet again, είτε ήταν να πάω στο πόλεμο είτε ήταν να πάω για ύπνο. Στον ύπνο μου βλέπω πόλεμο, συχνά. Τις προάλλες είδα μια πυρκαγιά κάτσε καλά, καιγόταν όλη η Αθήνα, όλη η Αττική θα έλεγα, από όλες τις πλευρές. Και καπάκι μέσα στη φωτιά, ένας σεισμός που ότι δεν είχε καεί το ισοπέδωσε. Όνειρα γλυκά σου λέει μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=HsM_VmN6ytk
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
