Σήμερα στο Ικέα είδα πολλούς χοντρούς. Νομίζω πως η ραχοκοκαλιά της βιομηχανίας είναι οι χοντροί, αν δεν υπήρχε η υπερκατανάλωση δεν θα υπήρχε και η υπερπαραγωγή. Φθηνά προϊόντα για χαμηλές προσδοκίες, ίσα ίσα να βολευτούμε και αύριο βλέπουμε. Χα, ίσως αυτό να ήταν ένα καλό σλόγκαν για τα Ικέα, “κάνε τη δουλειά σου σήμερα και αύριο βλέπουμε”. Αύριο είναι μια άλλη μέρα, ποιός ξέρει τι θα φέρει το αύριο, αύριο βλέπουμε, αύριο όλα ίσως να είναι αλλιώς, αύριο θα ξεκινήσω δίαιτα, αύριο θα κόψω το ποτό, αύριο θα είμαι καλύτερος, αύριο δεν θα είμαι τόσο κακός.
Μία από τις κοσμικόχαοτικές περιπέτειες του προσφιλού πράκτωρ 007 Τζέιμς Μποντ, λεγόταν το “αύριο δε πεθαίνει ποτέ”. Τρου φίλε Τζέιμς, το αύριο δεν πεθαίνει ποτέ, καρατρού. Σήμερα όμως δε ξέρω πάλι πόσοι ψόφησαν. Μαχαιρώματα, τροχαία, φωτοβολίδες, καρδιακά, πνιγμοί, βόμβες, σεισμοί, τραγωδίες και πόλεμοι από τη μια άκρη της γαλάζιας κολοτρυπίδας ως την άλλη. Το σύμπαν αδιαφορεί, αναρωτιέμαι αν το σύμπαν έχει αύριο ή ακόμα κι αν έχει και σήμερα. Νομίζω πως η ώρα στο Σύμπαν είναι πάντα τώρα. Μόνο εδώ στη γη μετράνε τα ρολόγια με βάση το βιολογικό μας ρυθμό.
Σήμερα είδα πολλούς χοντρούς στο Ικέα, άπειρα προϊόντα, μερικά πάμφθηνα, σε σημείο που να μην μπορείς ν’ αντισταθείς στη τόση φτήνια. Σε μια κοινωνία ουτοπική οι χοντροί, αν υπήρχαν, θα μαστιγώνονταν σε δημόσιο χώρο. Δεν θα έπρεπε να έχουμε τίποτα παραπάνω από όσα χρειαζόμαστε. Ειρωνεία της ζωής πως τη πιο ταπεινή και λιτή ζωή, την ζει αυτός που έχει τα Ικέα.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
