Λοιπόν αφεντικό αναρωτιέμαι τι θα ήταν πιο τρομακτικό, να ξυπνήσω και να δω δίπλα μου την Ελέτσι ή τον Λεμονίδη; Γιατί Λάρα, τι σου έκαναν οι άνθρωποι; Δεν τους ξέρω, δεν μου έκαναν τίποτα, αλλά τα πρόσωπα, τα κεφάλια τους φαίνονται τόσο μεγάλα, που σίγουρα αν ξυπνούσα κι είχα ένα τόσο μεγάλο κεφάλι με τόσο μεγάλο πρόσωπο φάτσα κάρτα στο δικό μου, νομίζω πως θα μου κοβόταν η όρεξη. Αφεντικό αν μου κοπεί η όρεξη καταστράφηκα. Ναι Λάρα το ξέρω, είναι εμφανές άλλωστε.
Επίσης θέλω να σου πω το εξής να το ξερεις κι εσύ, ανυπομονώ Λάρα πες μου. Αυτός ο Τριαντάφυλλος ήταν σε κάποιο εξωτικό νησί μαζί με αυτή τη Ελέτσι, σωστά; Σωστά Λάρα, συνέχισε. Εκεί λοιπόν αυτή του είπε, θέλω να παντρευτώ, έχω μεγαλώσει, θέλω να κάνω παιδιά κι αυτός της είπε, αγάπη μου αφού το θέλεις τόσο πολύ παντρέψου εσύ κι εγώ στο γάμο σου θα τραγουδήσω τζάμπα. Λάρα που τα ξέρεις εσύ όλα αυτα; Μορφώνομαι αφεντικό. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η Ελέτσι παντρεύτηκε γιατί ήθελε να παντρευτεί ή γιατί ήθελε να τραγουδήσει ο Τριαντάφυλλος στο γάμο της και μάλιστα τζάμπα. Έλεος ρε Λάρα, δε μπορείς να πέφτεις τόσο χαμηλά. Μπα; Γιατί δε μπορώ; Γιατί Λάρα οι άνθρωποι παντρεύονται από αγάπη, όχι για να τραγουδήσει κάποιος στο γάμο τους ή από κάποιο συμφέρον. Αφεντικό μπορείς να μου δώσεις 50 ευρώ; Τι τα θες Λάρα; Ν’ αγοράσω έναν καθρέφτη. Τι τον θέλεις τον καθρέφτη; Να στον κάνω δώρο.
Λοιπόν αφεντικό άκου, όταν παντρευτώ ξέρεις ποιός θέλω να τραγουδήσει στο γάμο μου; Λάρα μ’ αυτό το μαύρο τρίχωμα που έχεις και την ύποπτη σου φάτσα, θα μοιάζεις πιο πολύ με μαύρη χήρα παρά με λευκή νύφη, να ξες. Αυτό είναι δικό μου θέμα αφεντικό, λοιπόν ξέρεις ποιόν θέλω να φέρεις; Εεεε…όχι…σίγουρα δε ξέρω, φώτισε με σε παρακαλώ. Θέλω να φέρεις στο γάμο μου τον Παβαρότι. Τον Παβαρότι ε; Ναι, αυτόν θέλω, είναι χοντρός σαν εμένα και θα με καταλάβει, θα τραγουδήσει με πάθος, με χοντρό πάθος θα μπορούσα να πω. Θα με κάνει πολύ χαρούμενη ο Παβαρότι αφεντικό. Και ξέρεις τι θέλω να τραγουδήσει; Λάρα να κάτσω σε παρακαλώ; Ναι αφεντικό κάτσε, κανένα πρόβλημα, γιατί με ρωτάς; Όχι λέω μη τυχόν και πέσω, για πες λοιπόν, θέλεις να έρθει ο Παβαρότι στο γάμο σου και να τραγουδήσει. Τι θέλεις να τραγουδήσει στο γάμο σου ο Παβαρότι Λάρα; Το Ιτιά-Ιτιά αφεντικό, αυτο θέλω. Νομίζω πως ο μόνο ο Παβαρότι θα μπορούσε να το πει όπως ο Παπασιδέρης.
Μάστα…θέλεις λοιπόν να έρθει στο γάμο σου να τραγουδήσει ο Παβαρότι το Ιτιά-Ιτιά γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να το πει σαν το Παπασιδέρη; Ναι αυτό θέλω! Τίποτα άλλο θέλεις; Ναι, θέλω πίσω από τον Παβαρότι να υπάρχει μια άφρο εκκλησιαστική χορωδία ντυμένη με τα στολή των Harlem Globetrotters. Αχα, οκ, το κατάλαβα. Λάρα μπορείς να βασιστείς επάνω μου, να σε ρωτήσω μόνο, στη περίπτωση που δε μπορέσω βρω τον Παβαρότι, αν λέμε, σε πειράζει να φέρω τον Τριαντάφυλλο; Άσε που μπορεί να τον πείσουμε να τραγουδήσει και στο δικό σου γάμο τζάμπα. Δεν τον έχω ακούσει αυτόν αφεντικό, αν εσύ πεις ότι είναι εφάμιλλος του Παβαρότι κάτι θα ξέρεις. Ο Τριαντάφυλλος; Εννοείται! Δεν έχεις ακούσει το “φτου σου μάτια μου;”. Στίχοι, μουσική, δική του! Δε ξέρω αφεντικό αισθάνομαι κουρασμένη, θα πάω για ύπνο, κάνε ότι νομίζεις. Κάλα Λάρα, πήγαινε για ύπνο και όταν έρθει εκείνη η ώρα βλέπουμε.
Δε μου πήγε καρδιά να πω στη Λάρα πως, εκτός από τον Παπασιδέρη και ο Παβαρότι έχει τινάξει τα πέταλα κι έτσι την άφησα να ονειρεύεται τον μεγάλο τενόρο με Ιτιά-Ιτιά και Harlem Globetrotters, άλλωστε τα όνειρα είναι τζάμπα, όπως και οι υποσχέσεις άλλωστε. Σύμφωνα με την Άρεντ Χάνα, “οι υποσχέσεις είναι ένας μοναδικός ανθρώπινος τρόπος για να ορίζουμε το μέλλον, κάνοντάς το κατά το δυνατόν προβλέψιμο και σίγουρο”. Μέσω των υποσχέσεων που δίνουμε προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε το μέλλον μιας σχέσης, μιας εξάρτησης, την εξυπηρέτηση μιας ανάγκης, τη σίγαση ενός φόβου, την εξάλειψη μιας ανασφάλειας. Θα σ’ αγαπώ για πάντα, το υπόσχομαι. Θα’ μαι για πάντα εδώ, το υπόσχομαι. Να με περιμένεις θα γυρίσω, το υπόσχομαι. Θα σε πληρώσω, το υπόσχομαι.
Πάνε πολλά χρόνια που έπαψα να πιστεύω σε υποσχέσεις και περισσότερα, που δε δίνω καμία. Αν κάποιος μου υποσχεθεί κάτι, κάνω πως ακούω αλλά δεν ακούω. Ο κόσμος των υποσχέσεων είναι μια φυσική προέκταση του κόσμου των ονείρων, δυο κόσμοι όπου η απογοήτευση κυριαρχεί. Το μόνο που μένει είναι το σήμερα και η δυνατότητα σου να το ζήσεις, να το χαρείς, να το συντρίψεις ή να το αφήσεις να σε συντρίψει αυτό. Η Λάρα ζει στον κόσμο των ονείρων της, εγώ στην απογοήτευση μια υπόσχεσης, θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να μην καταλάβει ότι ο Παβαρότι έχει πεθάνει έτσι ώστε να συνεχίσει χαρμόσυνα να ονειρεύεται, κάτι που μου κάνει καλό.
Με δεδομένο τη διαθεσιμότητα και τη μεγαλοκαρδία του καλλιτέχνη, νομίζω πως η μόνη μου ελπίδα μου είναι να ντύσω Παβαρότι, τον Τριαντάφυλλο.
https://www.youtube.com/watch?v=HYymv3EI-dE
https://www.youtube.com/watch?v=KfgfTAWuHOM
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
