Ιανουάριος 1η Η αλήθεια είναι πως δεν έχω καμία συμπάθεια σε τίποτα πρώτο. Θα μπορούσα να πυροβολήσω πολύ εύκολα τη χελώνα που ο εργατικός και συνεπής, καταναγκαστικός της μύθος ακόμα ταλανίζει το μυαλό κάθε τεμπέλη...
Άμμος.
Τη στιγμή που σε ένα μέρος του κόσμου χαράζει, κάπου αλλού νυχτώνει. Την ίδια ακριβώς στιγμή που κάποιος πεθαίνει, κάποιος άλλος γεννιέται και αν το ποτήρι από τη μια άκρη αδειάζει από την άλλη γεμίζει. Κανείς δε ξέρει...
Χαμένη ταυτότητα.
Είναι παράξενο πράγμα η ευτυχία, ακαθόριστο, υποκειμενικό. Για άλλον ευτυχία είναι να τραγουδά και για άλλον να ιππεύει ένα άλογο στην άγρια φύση. Για άλλον είναι να παρατηρεί το διάστημα, για άλλον να μαγειρεύει, για...
Πιόνια.
Φτάνωντας στο διαμέρισμα όπου κατοικούσε, άφησε όπως πάντα τα παπούτσια έξω από τη πόρτα και μπήκε. Μια φορά ένας κύριος που μένει δίπλα, τη ρώτησε γιατί αφήνει τα παπούτσια έξω από τη πόρτα κι εκείνη είπε, για να είναι...
Μαντολάτο.
Καθώς το λεωφορείο κινούνταν η νοσοκόμα Σάντρα παρατηρούσε τους ανθρώπους που περπατούσαν ή στέκονταν ή βρίσκονταν μέσα στα αυτοκίνητα τους ή μέσα σε άλλα λεωφορεία. Παρατηρούσε τις βιτρίνες και πως αυτές άλλαζαν...
Αίγινα.
Πριν βγει από το δωμάτιο και χωρίς η προϊσταμένη να την δει, έβαλε βιαστικά το σημειωματάριο του εν δυνάμει νεκρού πίσω στη θέση του. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να της γίνει παρατήρηση για αυτό ή για οτιδήποτε άλλο...
Αμυγδαλιές.
Η νοσοκόμα Σάντρα, αφού έλεγξε τις ενδείξεις των μηχανημάτων και κατέγραψε πως οι παλμοί της καρδιάς παραμένουν σταθερά κάτω από τους 30, έκανε το σταυρό της κι αναφώνησε, καλέ πως μπορείς; Έλεγξε και σταθεροποίησε...
Κάθε μέρα.
“Δεν ονειρεύομαι τη νύχτα, ονειρεύομαι τη μέρα. Ονειρεύομαι για να ζω”. Αυτό είπε κάποτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω στο μυαλό μου τον θείο Τάσο. Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο νέο όσο τώρα ενώ...
Μαύρο κουτί.
Ανοίγω και κλείνω τα μάτια, σκοτάδι. Κλείνω κι ανοίγω τα μάτια, σκοτάδι και πάλι. Κάποτε έλεγαν πως είμαι αστείος και χαρούμενος τύπος μα εγώ, μόνο το μετά σκεφτόμουν και το θάνατο. Τώρα, είμαι κλεισμένος σ’ ένα μαύρο...
Αστερίας.
Άνοιξα τα μάτια, σκοτάδι, μια ατμόσφαιρα βαριά και πλήρες σκοτάδι. Άκουσα κάποιους ήχους, δε κατάλαβα τι είναι. Προσπάθησα να κοιτάξω τριγύρω μου αλλά το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που δε μπορούσα να δω ούτε τα χέρια μου...