Σύμφωνα με δημοσίευση της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, εξέδωσε προειδοποίηση για 2 παλαιότερες ταινίες του κοσμοπολίτη δολοφόνου Τζέιμς Μποντ. Η δήλωση αποποίησης ευθυνών προειδοποιεί ότι οι ταινίες «περιέχουν γλώσσα, εικόνες ή άλλο περιεχόμενο που αντικατοπτρίζει απόψεις που ήταν διαδεδομένες στην εποχή τους, αλλά θα προκαλέσουν προσβολή σήμερα». Νταξ, αν αυτό δεν είναι αστείο, δε ξέρω τι είναι.
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για τα φιλμ «Goldfinger» (1964) και «You Only Live Twice» (1967) με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι, με τη δεύτερη ταινία να διαθέτει επιπλέον αποποίηση ευθυνών για «ξεπερασμένα φυλετικά στερεότυπα». Η ταινία του 1964 «Goldfinger» έλαβε προειδοποίηση γιατί όπως αναφέρεται, «περιλαμβάνει μια σκηνή στην οποία ο Μποντ “επιτίθεται” σεξουαλικά στην Πούσι Γκαλόρ σε έναν αχυρώνα». Ντωμεταξύ αν λάβει κανείς υπόψη του το πόση καταπίεση, ξυλοδαρμοί, βιασμοί και δολοφονίες, υπάρχουν και γίνονται σήμερα εις βάρος των γυναικών από τους συντρόφους, συζύγους ή άλλους αρσενικούς κομπλεξάρες, είναι κωμικό να αναφέρεται κανείς σε ξεπερασμένα φυλετικά στερεότυπα του παρελθόντος όταν το σήμερα είναι τρεις χειρότερο.
Στην πράγματι εξαιρετικά βίαιη, για Στρουμφ, αυτή σκηνή ο κρατικός δολοφόνος Τζέιμς έχει βάλει στο μάτι την βυζοστάλακτη και γλυκομάτα Πούσι. Με τέτοιο μπόυστο αλλά κυρίως με τέτοιο όνομα κυρία Πούσι, εγώ θα σου την έπεφτα και στο κρεοπωλείο, να ξες. Ο δε Τζέιμς τις αρπάζει βαρέως αφού η Πούσι με περίτεχνα αεροπλανικά και τεχνική τζούντο, τον ξαπλώνει φαρδύ πλατύ όχι μία αλλά δύο φορές θέλοντας υποσυνήδειτα να του στείλει το μήνυμα, ας ξαπλώσουμε. Το βίαιο φλερτ συνεχίζεται μέχρις εσχάτων και παρά τη φανερή αηδία που έχει στο πρόσωπο της η Πούσι για τη βρωμερή ανάσα του Τζέιμς, ο οποίος πριν τον αχυρώνα είχε καταναλώσει πατσά με μπόλικο σκόρδο, στο τέλος υποκύπτει.
Σας φάνηκε ξεπερασμένο στερεότυπο κ.κ. της Βρετανικής Ακαδημίας, μια σκηνή πάθους ανάμεσα σε έναν κραταιό πράκτορα και μια τζούσι Πούσι τζουντόκα; Αν αυτό σας φάνηκε ξεπερασμένο στεροτύπο, τι θα λέγατε αν σας έλεγα πως η σκηνή στον αχυρώνα ολοκληρώθηκε με τον Τζέϊμς να τραγουδά Μενιδιάτη στη Πούσι.
“Μείνε μαζί μου κι ας μην αγαπήσεις,
μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις,
και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις,
όχι όχι μη με παρατάς,
όχι όχι κι ας μην μ’ αγαπάς”.
Ελάτε εδώ να δείτε στερεότυπα κύριοι, άπειρα και απείρου κάλους. Και μια που βάλατε στο μάτι τον Τζέϊμς, ακούστε και λίγο Bonnie Tyler, άλλωστε κι αυτή εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου είναι. Αυτό το I need a hero, δεν είναι ο ορισμός του στερεότυπου της δυστυχισμένης που θέλει να δυστηχήσει και τους άλλους;
Αν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να ψάξουμε τι μπορεί να μας προσβάλει και τι όχι, από τα μέτρα, τα συνήθεια και τα σταθμά μιας άλλης εποχής, πρέπει να παραγγείλω μερικά εκατομμύρια φύλα χαρτί, γιατί έχω υλικό για 7 ζωές. Το παρελθόν λέγεται παρελθόν γιατί είναι νεκρό κι ο μόνος λόγος να το λησμονούμε είναι γιατί, καμιά φορά, είναι καλύτερο από το παρόν και η ζεστή του ανάμνηση μπορεί να προκαλέσει ελπίδες για το μέλλον.
Ένας άνθρωπος αισιόδοξος, ευτυχής και γεμάτος δε λυπάται για το παρελθόν του, ούτε το πολύσκέφτεται και σίγουρα δε το κρίνει με βάση το σήμερα.
https://www.youtube.com/watch?v=1pUXH1Bye88&t=81s
https://www.youtube.com/watch?v=GR8tkU13xFM
https://www.protothema.gr/life-style/article/1452691/james-bond-duo-tainies-tis-dekaetias-tou-1960-tou-apektisan-proeidopoiiseis-gia-prosvlitiko-periehomeno/
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
