Όση ώρα περπατούσαμε προς το κέντρο της Αθήνας σκεφτόμουν συνεχώς τον Παναγιώτη, το γεμάτο προσδοκία και συνάμα μελαγχολία ύφος του, τη φτωχική του αμφίεση και την ακριβή του εμφάνιση. Διέκρινα μια αξιοπρέπεια και μια...

Ίσως να είχε περάσει μόνο 1 λεπτό, ίσως 5, ίσως και 10, δε ξέρω. Ξέρω όμως πως ένιωθα ότι είχαν περάσει μήνες που ακίνητος στεκόμουν στη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Ιωάννη Κωλέττη και κοιτούσα τη βιτρίνα ενός σκοτεινού...

Οι φωτιές του πολέμου και το δηλητήριο του διχασμού δεν άλλαξαν ποτέ στο παραμικρό τη πορεία του ήλιου. Οι μνήμες σωρεύτηκαν και κλειδώθηκαν, περιορίστηκαν, φυλακίστηκαν για να μη κυκλοφορούν ελεύθερες και σαν στιλέτα...

Όσα βλέπαμε κι όσα αισθανόμασταν ότι συμβαίνουν γύρω μας ήταν σκοτεινά σαν εφιάλτης. Ο εφιάλτης είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, είπε ο σκύλος, κάτι σαν το Happy Traveller και τις Εικόνες, είπα εγώ. Εκείνος με...

Περπατούσαμε πόση ώρα δε ξέρω, ξέρω όμως πως δεν πηγαίναμε στο Κάιρο. Ίσως το Κάιρο να ερχόταν αργότερα, ίσως ποτέ. Εκεί είναι λέει το ζερό, μα εγώ δε το πίστεψα. Ίσως είναι κανένα κόλπο του γαϊδάρου να με οδηγήσει κι...

Στη πραγματικότητα αυτό που προσπαθούσα να κάνω ήταν ν’ αποδομήσω τον εαυτό μου, ναι, αυτό ήταν. Αλλά πως αποδομείσαι; Είχα δει μια ταινία του Γούντυ Αλλεν, η ταινία λεγόταν “Αποδομώντας τον Χάρυ” κι ο Χάρυ, ο κεντρικός...

Το φτάσαμε έχει σχεδόν την ίδια δύναμη με το φύγαμε, δηλαδή καμία. Το μόνο φτάσαμε που αναγνωρίζω είναι αυτό που δεν έχει παραπέρα και το μόνο φύγαμε είναι αυτό που δεν έχει επιστροφή. Μερικές φορές το ότι μπορώ ν’...

Περπατούσαμε δε ξέρω πόσες ώρες κάτω από τον ήλιο, πάνω σ’ ένα χώμα σκληρό και θαρρείς άγονο. Ο άγριος τόπος σε κάνει άγριο, ο ήμερος ήμερο, ο φωτεινός φωτεινό κι ο σκοτεινός σε κάνει σκοτάδι. Ο γάιδαρος δε φαινόταν να...

Τα πάντα γύρω είναι λευκά, λεία, παγωμένα και γυαλιστερά. Προσπαθώ να γατζωθώ από κάπου αλλά γλιστράω. Απλώνω τις παλάμες μου, αυτό πρέπει να είναι πορσελάνη σκέφτομαι, τι κρύα που είναι η πορσελάνη, πόσο θα ήθελα να...

Με άδεια τσέπη μια ιστορία, μια μέρα τέλεια στη παραλία Ο κόσμος όλος να μου γελάς, με μεγαλώνεις δε με γερνάς Χρυσές ακτίνες ο ήλιος στέμμα, μια το φιλί σου και δυο το ψέμα… “Εεεεε”, ακούστηκε η φωνή του...