Φτάνωντας στο διαμέρισμα όπου κατοικούσε, άφησε όπως πάντα τα παπούτσια έξω από τη πόρτα και μπήκε. Μια φορά ένας κύριος που μένει δίπλα, τη ρώτησε γιατί αφήνει τα παπούτσια έξω από τη πόρτα κι εκείνη είπε, για να είναι...
Καθώς το λεωφορείο κινούνταν η νοσοκόμα Σάντρα παρατηρούσε τους ανθρώπους που περπατούσαν ή στέκονταν ή βρίσκονταν μέσα στα αυτοκίνητα τους ή μέσα σε άλλα λεωφορεία. Παρατηρούσε τις βιτρίνες και πως αυτές άλλαζαν...
Πριν βγει από το δωμάτιο και χωρίς η προϊσταμένη να την δει, έβαλε βιαστικά το σημειωματάριο του εν δυνάμει νεκρού πίσω στη θέση του. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να της γίνει παρατήρηση για αυτό ή για οτιδήποτε άλλο...
Η νοσοκόμα Σάντρα, αφού έλεγξε τις ενδείξεις των μηχανημάτων και κατέγραψε πως οι παλμοί της καρδιάς παραμένουν σταθερά κάτω από τους 30, έκανε το σταυρό της κι αναφώνησε, καλέ πως μπορείς; Έλεγξε και σταθεροποίησε...
“Δεν ονειρεύομαι τη νύχτα, ονειρεύομαι τη μέρα. Ονειρεύομαι για να ζω”. Αυτό είπε κάποτε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω στο μυαλό μου τον θείο Τάσο. Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο νέο όσο τώρα ενώ...
Ανοίγω και κλείνω τα μάτια, σκοτάδι. Κλείνω κι ανοίγω τα μάτια, σκοτάδι και πάλι. Κάποτε έλεγαν πως είμαι αστείος και χαρούμενος τύπος μα εγώ, μόνο το μετά σκεφτόμουν και το θάνατο. Τώρα, είμαι κλεισμένος σ’ ένα μαύρο...
Άνοιξα τα μάτια, σκοτάδι, μια ατμόσφαιρα βαριά και πλήρες σκοτάδι. Άκουσα κάποιους ήχους, δε κατάλαβα τι είναι. Προσπάθησα να κοιτάξω τριγύρω μου αλλά το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που δε μπορούσα να δω ούτε τα χέρια μου...
Όση ώρα περπατούσαμε προς το κέντρο της Αθήνας σκεφτόμουν συνεχώς τον Παναγιώτη, το γεμάτο προσδοκία και συνάμα μελαγχολία ύφος του, τη φτωχική του αμφίεση και την ακριβή του εμφάνιση. Διέκρινα μια αξιοπρέπεια και μια...
Ίσως να είχε περάσει μόνο 1 λεπτό, ίσως 5, ίσως και 10, δε ξέρω. Ξέρω όμως πως ένιωθα ότι είχαν περάσει μήνες που ακίνητος στεκόμουν στη γωνία Εμμανουήλ Μπενάκη και Ιωάννη Κωλέττη και κοιτούσα τη βιτρίνα ενός σκοτεινού...
Οι φωτιές του πολέμου και το δηλητήριο του διχασμού δεν άλλαξαν ποτέ στο παραμικρό τη πορεία του ήλιου. Οι μνήμες σωρεύτηκαν και κλειδώθηκαν, περιορίστηκαν, φυλακίστηκαν για να μη κυκλοφορούν ελεύθερες και σαν στιλέτα...
