Το μΥδράλιο, η αρχή του καλού, είναι μια συλλογή κειμένων ημερολογιακού χαρακτήρα που ξεκίνησα να γράφω τυχαία την 11η Οκτωβρίου 2020 μετά από μια κηδεία και σταμάτησα να γράφω σκόπιμα την 11η Νοεμβρίου 2021 μετά από μια κηδεία, πάλι.
Ξεκίνησα να γράφω δίνοντας την υπόσχεση στον εαυτό μου πως θα γράφω κάθε μέρα για ένα χρόνο, ότι κι αν γίνει, όπου κι αν είμαι, είτε θέλω είτε όχι. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ την οποία μοιράστηκα με 2 εξαδέλφες μου και 2 πολύ καλές μου φίλες.
Κάθε Κυριακή τους έστελνα με mail τα κείμενα της εβδομάδος και περίμενα να διαβάσω αντιδράσεις, σχόλια, αν τους άρεσαν τα κείμενα ή όχι, αν γέλασαν ή όχι. Αυτή η επικοινωνία με συνόδεψε όλο το χρόνο και μου έγινε απαραίτητη καθώς μέσα από αυτή την καθημερινή άσκηση βρήκα μια άλλη φωνή μου, πιο ειλικρινή, πιο δικιά μου. Το κλείσιμο του κύκλου με τον ίδιο τραγικό τρόπο που ξεκίνησε με έκανε να θέλω να απέχω από τη καθημερινή επικοινωνία και για κάποιο διάστημα σταμάτησα και σκέφτηκα πως δεν θα ξαναγράψω ποτέ και ποτέ δεν θα διαβάσω ότι έγραψα. Δεν είχα τότε καταλάβει πως ο δρόμος που είχα διαβεί είχε ήδη σβήσει τα ίχνη μου και η μόνη πορεία ήταν η πορεία προς τα εμπρός. Τότε αποφάσισα να συνεχίσω να γράφω και να μοιραστώ με περισσότερους ότι είχε ήδη υπάρξει. Τα κείμενα διορθώθηκαν και έγιναν βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Ετσι ξεκίνησε η ιδέα του blog και οι ετοιμασίες για το 2ο κύκλο που φέρει τον τίτλο μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες.
Εχθές πήγαμε με την Αν σ’ ένα μέρος απαίσιο κι άσχημο συνάμα. Είναι δύσκολο να βρεις μέρη που συνδυάζουν ασχήμια και μιζέρια και φρικαθλιότητα. Ε, εχθές πήγαμε σ’ ένα τέτοιο μέρος. Στο τεμάχιο 69 του νεκροταφείου της...
Εχθές πήγα βόλτα με τα πόδια τη Φρίντα στο πάρκο· είχα καιρό να το κάνω αυτό. Τον τελευταίο μήνα και βάλε έγραψα πολλά χιλιόμετρα και είναι τώρα μέρες που είμαι σπίτι, γιατί αισθάνομαι άρρωστος. Σήμερα, πρώτη μέρα που...
Χάρη στον Θείο έζησα πολύ όμορφες στιγμές και ταξίδεψα σε ωραία μέρη. Με πήγε για κάμπινγκ στη Μονή όταν ήμουνα σχεδόν δέκα χρονών, είχε ακόμα πόνυ και τα έβλεπες να τριγυρνάνε και μετά περιοδείες με τα φουσκωτά...
Αυτές οι σελίδες που καθημερινά αυξάνονται είναι σαν να έχει ανοίξει μια χαραμάδα και πίσω της να βλέπω την άκρη ενός κόσμου που λαχταρώ να εξερευνήσω. Είναι ένας κόσμος που υπάρχει μέσα μου, και μέσα από τις σελίδες...
Αποφασίσαμε να φύγουμε για λίγες ημέρες, ξυπνήσαμε Θεσσαλονίκη. Αισθάνομαι όλο και πιο πολύ μαζί τους κάθε μέρα που περνάει. Το πρωί τις κοιτούσα πώς κοιμόντουσαν στο κρεβάτι αγκαλιά, και η Αν άνοιξε τα ματιά της και...
Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να εξακολουθήσω να δηλώνω ημέρα και ημερομηνία κάθε πρωί που ξεκινώ να γράφω. Ίσως αφορά μόνο εμένα αυτή η ένδειξη, όπως και το πόνημα τούτο μάλλον μόνο εμένα αφορά. Είναι σαν ένα γραπτό...
Εχθές κηδέψαμε τον νεκρό. Οι κηδείες μοιάζουν με πένθιμα πανηγύρια, σιχαίνομαι τα πανηγύρια, πόσο μάλλον τα πένθιμα. Ο θάνατος του νεκρού ήταν το κερασάκι. Αισθάνομαι καιρό πως θα σκάσω κι έτσι πριν σκάσω και γίνουμε...
