Οι πάγοι λιώνουν, η στάθμη ανεβαίνει, ο καιρός αλλάζει, ο πλανήτης αδιαφορεί εντελώς για το πρόγραμμα των ανθρώπων και τους χαλάει τα σχέδια. Το Μπάνσκο είναι άδειο, οι βιτρίνες των καταστημάτων με τα είδη σκι γράφουν εκπτώσεις στην αρχή της σεζόν και ο Σεφέρης που κάποτε είπε, ο πλανήτης θα καταστραφεί και το Σύμπαν δεν θα καταλάβει τίποτα, μάλλον είχε δίκιο.
Οι επιστήμονες που ξέρουν που πάμε, δε μπορούν να κάνουν τίποτα για να σώσουν κανέναν παρά μόνο τους εαυτούς τους και τους πολύ κοντινούς. Τα εργοστάσια συνεχίζουν να ράβουν πουλόβερ και μπουφάν, οι κλωστουφαντουργίες να παράγουν νήματα, μα τα νήματα σπάνε. Η ταινία last night πραγματεύεται το τέλος του κόσμου, τις τελευταίες 6 ώρες συγκεκριμένα. Η μαζική υστερία, η απομόνωση, ο φόβος, η προσευχή, η ατελείωτη ελπίδα που ακόμα και στο χείλος του γκρεμού δε σταματά να βλέπει το φως.
Ο καιρός που αλλάζει είναι μια ελπίδα για μένα, επιθυμώ την αταξία των καιρικών συνθηκών, πλήττω με αυτή την επανάληψη. Επιθυμώ επίσης τη κατάργηση των συγκεκριμένων εποχών για τις εορτές. Θα ήθελα να είχα την ελευθερία να γιορτάσω τα Χριστούγεννα, όποτε ο καιρός κι η διάθεση σιγοντάρει κι όχι να κολλάω χιονάνθρωπους στο τζάμι κι έξω να έχει 30 βαθμούς, ούτε καταναγκαστικά να χαίρομαι και προσποιητά να καταλαβαίνω. Αυτό θα αναγκάσει τον Βακάκη των jumbo να έχει από όλα τα εμπορεύματα όλο το χρόνο και έτσι θα μπορέσω επιτέλους να ντυθώ Άγιος Βασίλης τις απόκριες.
Αν κανείς κάνει τρία βήματα πίσω από όπου κι αν στέκεται, θα διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι, η παράνοια του κανονικού μας περιβάλλει. Το ζωικό & φυτικό βασίλειο αντιμετωπίζει τις συνθήκες όπως αυτές έρχονται, προσαρμόζεται. Η ανθρώπινη φύση, για δικό της και μόνο όφελος, ευελπιστεί να προσαρμόσει τις συνθήκες πάνω στις δικές της ανάγκες σλας επιθυμίες. Για το λόγο αυτό οργανώνει το μέλλοντα χρόνο με βάση την προβλεπόμενη ενναλαγή του καιρού και μερικές ανθρώπινες δραστηριότητες.
Το καλοκαίρι έχει ζέστη πάμε στη θάλασσα, το φθινόπωρο έχει βροχές πάμε σχολείο, το χειμώνα έχει χιόνια φοράμε παλτό, την άνοιξη φυτεύουμε, εννοείται ότι όλο το χρόνο πάμε στα Jumbo. Σε αυτή τη καιρική επανάληψη αν προσθέσει κανείς και τις θρησκευτικές και λοιπές εορτές είναι πιθανό να μπορεί να προβλέψει το τι θα συμβεί από σήμερα μέχρι το άπειρο, βαρετό. Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την έλευση του Θεανθρώπου αλλά αυτός ποτέ δεν έρχεται. Δεν μπορώ να τον δω γιατί έχει πολυκοσμία κι οι security δεν μ’ αφήνουν να περάσω.
Μερικούς μήνες μετά, πριν καλά καλά προλάβω να γιορτάσω το γεγονός ότι γεννήθηκε ο Σωτήρας και άρα έχω ελπίδες, αυτός πεθαίνει και τώρα γιορτάζουμε την ανάσταση του. Πάλι δε μπορώ να τον δω γιατί τώρα πέθανε και αναστήθηκε κι είναι κάπου εκεί ψηλά. Κι αυτό επαναλαμβάνεται, προβλέπεται, υπολογίζεται στη παραγωγή των εργοστασίων και στις αποθήκες των πολυκαταστημάτων. Πόσο πιο βάναυσα ελεύθερο είναι το να μην έχεις κανένα πρόγραμμα, παρά μόνο το πως θα επιβιώσεις σήμερα; Αυτή η πλασματική σιγουριά του μέλλοντος μ’ έχει εξαντλήσει.
Επιθυμώ τα επόμενα 10 χρόνια να μη γιορτάσουμε μαζικά την έλευση του άφαντου κατ’ άλλα Θεανθρώπου αλλά την έλευση μερικών Ανθρωποθεών. Μαρί Κιουρί, Σωκράτης, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Αρχιμήδης, Σαίξπηρ, Κοκό Σανέλ, Παπανικολάου, Άλαν Τούρινγκ, Μπέντζαμιν Φραγκλίνος, Μικελάντζελο, Γκαουντί, Αϊνστάιν, Βιρτζίνια Γουλφ, Γκαίτε, Θαλής, Υπατία, Σιντ Μπάρετ, Φράνσις Φορντ Κόπολα, Πόλοκ, Νικολα Τέσλα, Τζον Λένον, Τζέιν Όστεν. Άνθρωποι που γεννήθηκαν σαν κι εμάς, που ξεπήδησαν μέσα από μια μήτρα στα χέρια μιας μαίας ή μιας νοσοκόμας ή κανενός. Άνθρωποι που κατάφεραν κι άγγιξαν το αθάνατο, δηλαδή το θεϊκό, ταξιδεύοντας από τη παράνοια στην ευφυία κι από το ζενίθ στο ναδίρ, παλεύοντας με τη φύση τους και τη ψυχή τους.
Αναζητούμε το θεϊκό γύρω μας, προσπαθούμε να εκβιάσουμε την έλευση του στολίζοντας σπίτια και παράθυρα, ξεχνώντας το θεϊκό μέσα μας και τις τεράστιες δυνατότητες που έχουμε κρυμμένες, στοιβαγμένες κάτω από αδιάφορες κι ατέρμονες υποχρεώσεις. Το μέλλον και τι αυτό θα φέρει προσπαθούμε να το οργανώσουμε, ποντάροντας στον καιρό και στις συνήθεις εναλλαγές του τις οποίες στολίζουμε με γιορτές και λοιπές μπούρδες. Ο καιρός αλλάζει, δε μας ρωτάει. Οι μπούρδες, βασικό εργαλείο της επί πληρωμή επιβίωσης μας, συνεχίζουν να υφίστανται δίχως ν’ αλλάζουν οδηγώντας έτσι σταθερά κι αδιάκοπα τον Άγιο Βασίλη στην ανάγκη να μάθει να μοιράζει τα δώρα με σερφ αντί για έλκηθρο.
Ώρες ώρες νομίζω πως έχω στη τσέπη μου τον Θεό, μετά κοιτάζω το παντελόνι μου και βλέπω πως δεν έχει τσέπες. Αν κοιτάξω καλύτερα θα δω πως δεν έχω παντελόνι, πως δεν έχω τίποτα. Ασταθής καιρός στον ουρανό, σταθερό ωράριο στα καταστήματα, καιρός για μάσκες. Ευθεία εμπρός Ανάσταση, ετοιμαστείτε. Οι αποθήκες πρέπει ν’ αδειάσουν, νέο εμπόρευμα έρχεται.
https://www.youtube.com/watch?v=RhNpt1GRWwM
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
