Η αίσθηση του εαυτού σου όταν βρίσκεσαι στο βυθό είναι εντελώς διαφορετική από την αίσθηση του εαυτού σου όταν βρίσκεσαι στο λεωφορείο. Ο βυθός είναι γεμάτος σιωπή, το σώμα σου μπορείς να το αφήσεις να αιωρείται. Το λεωφορείο είναι γεμάτο θόρυβο, το σώμα σου προσπαθείς με τη βοήθεια των χειρολαβών να το κρατήσεις όρθιο.
Στο βυθό μπορείς ν’ ακούσεις μόνο την εκπνοή σου κι η άπλετη ηρεμία που επικρατεί δεν αφήνει σε καμία περίπτωση να αισθανθείς ποιές μπορεί να είναι οι συνθήκες στην επιφάνεια. Στην επιφάνεια μπορεί να επικρατούν τρικυμιώδεις συνθήκες, ο βυθός όμως έχει τη δική του τάξη. Στο λεωφορείο οι μυρωδιές, ο θόρυβος, οι αναταράξεις, η μετακίνηση του σώματος που δεν προκαλείς εσύ, σου υπενθυμίζει συνεχώς την αέναη προσπάθεια της ύπαρξης. Στο βυθό μπορείς να μείνεις ακίνητος και μόνος, μα για λίγο, για τόσο λίγο.
Αν καταδυθείς και φτάσεις μέχρι τον βυθό και τον αγγίξεις, αισθάνεσαι πως μπορείς να μείνεις εκεί για πάντα, μα δε μπορείς. Σύντομα πρέπει να βγεις στην επιφάνεια και η μικρή καθυστέρηση στην ανάδυση σου σε οδηγεί σε μια λυτρωτική αναπνοή που αισθάνεσαι πως είναι η πρώτη σου, μα δεν είναι. Βρίσκεσαι και πάλι στην επιφάνεια, είσαι και πάλι εκεί που ανήκεις, είσαι εκεί από όπου δε μπορείς να ξεφύγεις παρά μόνο για λίγο, για τόσο λίγο.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
