Η ταινία Ναυαγός ξεκινά με το φορτηγό της Fedex να καταφθάνει στη φάρμα των “Dick & Bettina” για να παραλάβει από την τύπου Alex Flashdance οξυγονοκολλητρια Bettina, ένα πακέτο που έχει πάνω του το λογότυπο της, τα φτερά. Η Bettina φτιάχνει φτερά, φτερά που μοσχοπουλάνε κι έτσι μπορεί και ζει στην ερημιά περιμένοντας τον Dick ο οποίος κοπροσκυλιάζει στη παγωμένη Μόσχα αγκαλιά με μια ρωσιδούλα. Ο Dick, σαν γνήσιος Αμερικάνος κατακτητής καουμπόι, πηδάει με το καπέλο και τις μπότες την ώρα που η απατημένη Bettina υπερασπίζεται την ελευθερία του χρόνου της, κολλώντας σίδερα.
Από την άλλη πλευρά, ο πολυπράγμων και φιλόδοξος Chuck ζει μια ζωή γεμάτη με επαγγελματικές υποχρεώσεις και συνεχείς μετακινήσεις καθώς εργάζεται στη Fedex. Σκοπός του είναι, να εκπαιδεύει το προσωπικό και να οργανώνει νέα καταστήματα. Έτσι λοιπόν, η μοίρα τον έφερε στη Ρωσία να κάνει διάλεξη στο αργοκίνητο νεοπροσληφθέν προσωπικό, λέγοντας πως,
“ο χρόνος μας καθορίζει όλους, δίχως έλεος, χωρίς να νοιάζεται αν είμαστε υγιείς, άρρωστοι, πεινασμένοι, μεθυσμένοι, αν είμαστε Ρώσοι, Αμερικάνοι ή Αρειανοί. Ο χρόνος είναι σα τη φωτιά. Μπορεί να μας καταστρέψει ή μπορεί να μας κρατήσει ζεστούς. Για αυτό το λόγο κάθε γραφείο Fedex έχει ένα ρολόι, επειδή ζούμε και πεθαίνουμε με το ρολόι. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε ποτέ την πλάτη μας στο ρολόι και ποτέ μα ποτέ δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αμαρτάνει, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου”.
Σε εκείνη τη στιγμή ο Chuck βλέπει τον μικρό Nikolay ο οποίος έχει διασχίσει με τη γλώσα έξω 14 οικοδομικά τετράγωνα τρέχοντας και κουβαλώντας ένα μακρυνάρι πακέτο. Βλέποντας κανείς το πακέτο μπορεί εύκολα να υποθέσει πως έχει μέσα κάτι μακρόστενο, ίσως ένα πόστερ ή κάποια σχέδια αρχιτεκτονικά. Ο Chuck επιβραβεύει τη παιδική εργασία δίνοντας εύσημα στον μικρό Nikolay που, μόλις παρέδωσε το 1ο του πακέτο Fedex, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να εκμεταλλευτούν τη παιδική αθώα ψυχή του στο υπόλοιπο της ταινίας. Δε φτάνει που έχουν βάλει το παιδί να τρέχει πάνω κάτω στη Μόσχα χωρίς να του έχουν δώσει ούτε ένα ποδήλατο, για μισθό ούτε λόγος.
Ο Αμερικάνος μάνατζερ από το Μέμφις Τενεσί Chuck, ανταμείβει τον ανήλικο Ρώσο κούριερ με μια Snickers και ένα cd του Elvis Presley λέγοντας πως “50 εκατομμύρια θαυμαστές δε μπορούν να κάνουν λάθος”, χωρίς να σκεφτεί πως 100 εκατομμύρια θαυμαστές έκαναν λάθος με τον Χίτλερ. Σε μια επίδειξη ισχύος και με γεμάτο στομάχι, μαζί με το cd του Έλβις, χαρίζει στον Nikolay και ένα cd player. Ο Chuck δεν σκέφτηκε πως, για να δουλεύει εδώ αυτό το παιδί μπορεί να πεινάνε στο σπίτι του κι ας του δώσω καλύτερα μερικές ακόμα σοκολάτες αφού το cd δε μπορούν να το βράσουν. Αντ αυτου, σκέφτηκε να προμοτάρει τον παιδόφιλο αιμομίκτη Έλβις θέλοντας να βάλει κι αυτός ένα πετραδάκι στη περεστρόικα.
Ο Nikolay έφαγε μόνος του τη Snickers και αντάλλαξε το cd player με ένα σακί πατάτες επιστρέφοντας περιχαρής στη μανούλα του που τον περίμενε ελπίζοντας πως θα καταφέρει να κερδίσει τα προς το ζην. O Chuck, συνεχίζοντας την large Αμερικανιά, ανοίγει το μακρόστενο πακέτο μπροστά στα μάτια των αποσβολωμένων από δέος, θαυμασμό και πείνα Ρώσων, για να βγάλει από μέσα ένα χρονόμετρο το οποίο έχει χρονομετρήσει 87 ώρες! Σε εκείνο το σημείο ο Chuck εκρήγνυται λέγοντας πως, “αυτό το πακέτο το έστειλα εδώ όταν ξεκίνησα από το Μέμφις Τενεσί. Αυτό είναι ένα απλό χρονόμετρο για βράσιμο αυγών. Αν ήταν ένα σημαντικό έγγραφο ή επιταγή του μισθού σας, θα ήσασταν ευχαριστημένοι που έκανε 87 ώρες να φτάσει εδώ;”.
Τη στιγμή εκείνη ο Ιγκόρ έσκυψε και ρώτησε ψιθυριστά τον Ιβάν, “γιατί άραγε τα αμερικάνικα χρονόμετρα για βράσιμο αυγών μπορούν να χρονομετρήσουν τόσες πολλές ώρες ενώ τα δικά μας είναι μόνο λίγων λεπτών;”. Ο Ιβάν σήκωσε σκεπτικά τους ώμους και είπε “Ίσως έχουν μεγάλα αυγά”. Ο πιστός υπάλληλος του μεγάλου οργανισμού συνέχισε το λογύδριο λέγοντας πως, “87 ώρες είναι μια αιωνιότητα, ο κόσμος δημιουργήθηκε σε λιγότερο χρόνο, έχουμε πολεμήσει και κερδίσει πολέμους σε 87 ώρες, περιουσίες έχουν φτιαχτεί και έχουν χαθεί σε 87 ώρες”.
Ο Chuck, όταν έβγαζε τον πύρινο λόγο περί χρόνου και της αμείλικτης αδιαφορίας του για το ποιοί είμαστε ή για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας, όταν θεωρούσε αμαρτία το να γυρνάς τη πλάτη σου στο χρόνο, δεν είχε σκεφτεί πως ίσως η σωτηρία να κρύβεται, στην αδιαφορία για το πέρασμα του και πως καμιά φορά ίσως κι ο χρόνος να σου γυρίσει τη πλάτη. Η γεμάτη υποχρεώσεις και ευκολίες ζωή του, η γεμάτη μελλοντικά σχέδια ατζέντα του κατακρεουργείται σε λίγα λεπτά. Ο πολυπράγμων και λαλίστατος Chuck μεταλλάσσεται εξ ανάγκης σε άλαλο ερημίτη, που δεν έχει να μιλήσει σε κανένα άλλο πέραν του εαυτού του, εαυτού που βαφτίζει Wilson και τον αντικρίζει σε μια μπάλα βόλεϊ.
Αντιλαμβάνεται πως, ο αδυσώπητος χρόνος που κυλούσε δίχως έλεος εξακολουθεί και παραμένει αδυσώπητος ακόμα κι όταν δε κυλάει. Η ευκολία του αναπτήρα και του λαμπατέρ γίνονται ματωμένα χέρια για ν’ ανάψει μια φωτιά. Τα αρχαία ένστικτα που κατοικούσαν μέσα του, έρχονται στην επιφάνεια σαν δυνατότητα που δεν ήξερε ότι έχει. Συλλέγει ότι μπορεί να συλλέξει για να επιβιώσει και μέσα σε όλα, ένα κουτί που έχει πάνω του τα φτερά της Bettina, φτερά με το οποία ξεκινά η ταινία. Κατά τη διάρκεια της απομόνωσης του στον Παράδεισο της Κόλασης, ο Chuck χρησιμοποιεί ότι μπορεί για να επιβιώσει και ανοίγει κάθε κουτί που βρίσκει εκτός αυτού με τα φτερά, αυτό το κρατάει μέχρι το τέλος κι από τα φτερά αυτά παίρνει ιδέα να κάνει πανί ένα κομμάτι λαμαρίνας. Έτσι, η αυτοσχέδια σχεδία καταφέρνει να καβατζώσει τον ύφαλο και να ξεφύγει επί τέλους από το μέρος από όπου, όχι απλά δε μπορούσε να ζήσει αλλά ούτε και να πεθάνει αξιοπρεπώς.
Κρατώντας ένα άδειο ποτήρι γεμάτο πάγο, πάγο που είχε ξεχάσει πως υπάρχει κάθεται δίπλα στον φίλο του Stanley και μονολογεί λέγοντας, “Τα υπολόγισα όλα και ήξερα πως την έχω χάσει. Ήξερα πως δεν θα φύγω ποτέ από αυτό το νησί, πως θα πέθαινα εκεί εντελώς μόνος. Θα πέθαινα επειδή κάποια στιγμή θα αρρώσταινα ή θα τραυματιζόμουν. Η μόνη επιλογή που είχα, το μόνο πράγμα που μπορούσα να ελέγξω ήταν το πότε, το πως και το που αυτό θα συνέβαινε. Έτσι λοιπόν έφτιαξα ένα σχοινί κι ανέβηκα στη κορυφή του βράχου για να κρεμαστώ. Επειδή όμως ήθελα να ελέγξω την αντοχή του σχοινιού, το δοκίμασα πρώτα με έναν κορμό. Το σχοινί που είχα φτιάξει δεν άντεξε το βάρος κι κορμός έμεινε να αιωρείται. Κατάλαβα πως δεν μπορούσα ούτε ν’ αυτοκτονήσω όπως ήθελα, πως δεν είχα τη δύναμη να ελέγξω τίποτα. Ένα ζεστό συναίσθημα με κατέκλυσε τότε, ήξερα πως κάπως, με κάποιο τρόπο, έπρεπε να παραμείνω ζωντανός. Έπρεπε κάπως να μπορέσω να συνεχίσω ν’ αναπνέω, ακόμα κι αν δεν είχα κανένα λόγο να ελπίζω, ακόμα και αν η λογική, μου έλεγε πως δεν θα ξαναδώ ποτέ αυτό το μέρος που είμαι σήμερα. Έτσι λοιπόν αυτό έκανα, έμεινα ζωντανός. Συνέχισα ν’ αναπνέω ώσπου μια μέρα, η λογική μου αποδείχθηκε λανθασμένη γιατί ήρθε η παλίρροια και μου έφερε ένα πανί και τώρα είμαι εδώ. Είμαι εδώ στο Μέμφις και σου μιλάω, έχω πάγο στο ποτήρι μου αλλά έχω χάσει πάλι την Κέλλυ. Είμαι τόσο λυπημένος που την έχω χάσει και τόσο ευγνώμων που ήταν μαζί μου στο νησί. Και τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω, πρέπει να συνεχίσω ν’ αναπνέω γιατί ο ήλιος και αύριο θ’ ανατείλει και ποιός ξέρει η παλίρροια τι θα φέρει”.
Ο Chuck, αφού πρώτα αποδεσμεύεται από τον καταναγκαστικό εαυτό του Wilson κι αφού καταφέρνει να ξεφύγει μέσα από ένα δακρύβρεχτο ενσταντανέ κι από τη λαίμαργη κι ανυπόμονη Κέλλυ, αποφασίζει να παραδώσει το ένα και μόνο κουτί που δεν άνοιξε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νησί. Το κουτί με τα φτερά της Bettina, το κουτί που του έσωσε τη ζωή. Φτάνει στην άλλοτε “Dick & Bettina” φάρμα ή οποία έχει πλέον μετονομαστεί σε “Bettina” καθώς η σέξι Αμερικάνα καλλιτεχνοαγρότισα έχει πάρει στο μεταξύ γραμμή τις απιστίες του Dick και τον έστειλε αδιάβαστο ξηλώνοντας μέχρι και το όνομα του από τη ταμπέλα. Η Bettina έχει αντικαταστήσει τον Dick μ’ ενα λαμπραντόρ που κουβαλάει στη καρότσα του αγροτικού της και συνεχίζει να φτιάχνει φτερά γιατί αυτό κάνει με το χρόνο της, φτιάχνει φτερά. Στο κόσμο της Bettina δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχει η ζωή σου αλλά πόση ζωή έχει ο χρόνος σου. Ο Chuck που νόμιζε πως 87 ώρες είναι μία αιωνιότητα έχει πέσει στα φρένα κι ανακαλύπτει τα πάντα από την αρχή. Έχει πάψει να υπολογίζει το βάρος του σώματος του κι αν το σχοινί θα το αντέξει, έχει πάψει να ζει με τον χρόνο αλλά έχει καταλάβει πως με τον χρόνο ζει. Καταλαβαίνει πια πως, το να μπορείς να χάσεις την αίσθηση του χρόνου δεν είναι αμαρτία όπως κάποτε διακήρυττε αλλά ευλογία.
Η λογική του, που όλα τα υπολόγιζε και όλα τα χρονομετρούσε, δεν υφίσταται πλέον. Τα πάντα, όπως κι η μοίρα του, έχουν αφεθεί στην ελευθερία, του να μην ορίζεις. Βασική προϋπόθεση, κάνει το καλύτερο που μπορεί, είναι ο καλύτερος που μπορεί. Η Bettina είναι πάντα ο προορισμός κι ο Chuck είναι πάντα το ταξίδι. Υπάρχουν ταξίδια που σε φέρνουν πίσω από εκεί που ξεκίνησες, ταξίδια που σε πάνε σε μέρη καινούργια και ταξίδια που σε οδηγούν εκεί που ανήκεις, ακόμα κι αν δεν το ήξερες. Δεν ξέρεις τι σου φυλάει η ζωή, ούτε ο άνεμος τι θα σου φέρει, δεν χρειάζεται να ξέρεις, δεν υπάρχει ταξίδι αν ξέρεις. Κι αν δεν υπάρχει ταξίδι, δεν υπάρχει και προορισμός.
Χρειάζομαι να συνεχίζω να πιστεύω πως υπάρχει προορισμός, είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να συνεχίσω να ταξιδεύω. Βασική προϋπόθεση να κάνω το καλύτερο που μπορώ, να είμαι ο καλύτερος που μπορώ.
https://www.youtube.com/watch?v=s1_lno6mlOE
https://www.youtube.com/watch?v=wpenuBnaVhs&t=12s
https://www.youtube.com/watch?v=qAoNcF5uGWg
https://www.youtube.com/watch?v=4aM1DjtaeF8&t=46s
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
