Η Ελληνική, αλλά και η κάθε κοινωνία, έχει τα χαρακτηριστικά της, χαρακτηριστικά που η ροή του χρόνου αλλάζει. Ερχόμαστε αντιμέτωποι σήμερα με το ψεύτικο ηθικό δίλημμα των ομόφυλων γονέων χωρίς να έχει ακουστεί η γνώμη ή να έχει εξεταστεί ένα ή και περισσοτέρα ιστορικά παιδιών που ζουν με ομόφυλους γονείς, για να πούνε και αυτά τη γνώμη τους.
Αποκτούν άραγε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν με 2 άντρες γονείς την ίδια με αυτούς σεξουαλική προτίμηση; Ισχύει αυτό και για παιδιά που μεγαλώνουν με 2 γονείς γυναικείου φύλου; Αν όλα γίνονται για το μελλοντικό καλό του παιδιού, γιατί δε βάζουμε όρους στο ποιος μπορεί να κάνει παιδί; Γιατί να έχει όχι 1 αλλά περισσότερα παιδιά, μια γυναίκα που το εκδίδει στα 12 του χρόνια; Γιατί να έχει παιδί ένας πατέρας που το χτυπάει και το στέλνει στο νοσοκομείο; Γιατί η αγάπη προς ένα παιδί και η καλή ανατροφή του θεωρούμε εμείς οι “υγιείς” ότι σχετίζεται με το τύπο του ζευγαριού και πόσο κινδυνεύει η φανταστική μας οικογένεια αν αύριο στο τραπέζι δίπλα μας καθίσει ένα ζευγάρι αρρένων γονέων με τα 2 παιδιά τους;
Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά μας δεν κινδυνεύουν καθόλου, κινδυνεύουμε όμως εμείς να χάσουμε την επιρροή που έχουμε πάνω τους, κι αυτό είναι που μας φοβίζει, η απώλεια του εξ ορισμού προνομίου. Μη κοιτάς εκεί Κωστάκη, αυτοί δεν είναι καλοί άνθρωποι, είναι ανώμαλοι. Αν η κοινωνία είχε εξελιχθεί όσο η τεχνολογία, σήμερα τα παιδιά θα τα ανέθρεφαν μόνο οι κατάλληλοι άνθρωποι και όχι καταναγκαστικά οι φυσικοί τους γονείς. Ένας άνθρωπος ανισόρροπος, βρωμερός, βίαιος, ένας ακαλιέργητος χοντροκομμένος χοντρός, ένας ξιπασμένος είρων, δε θα έπρεπε να είχαν πρόσβαση σε τόση εξουσία, όση αποκτούν οι γονείς στα παιδιά τους, γιατί είναι πολύ πιθανό αν όχι σίγουρο, πως τα παιδιά τους θα αναπαράγουν τα βιώματα τους.
Οι δολοφόνοι της Τοπαλούδη, παιδιά φυσιολογικής οικογενείας δεν ήταν; Τα “παιδιά” που σκότωσαν τον Καμπανό, τι ήταν; Πόσα περιστατικά κάθε χρόνο καταγράφονται από παιδιά κάθε ηλικίας που εκδηλώνουν βίαια αν όχι δολοφονικά ένστικτα; Στην αρχαία Ρώμη οι γονείς παρακολουθούσαν χαρωποί αγκαλιά με τα τέκνα τους, άνθρωπους να ξεκοιλιάζονται και να κομματιάζονται μέσα στο Κολοσαίο και ζητωκραυγάζαν χαρούμενοι. Ήταν μια μορφή οικογενειακής ψυχαγωγίας και τα παιδιά αντιγράφοντας τους γονείς τους ζητωκραυγάζουν κι αυτά. Στην αρχαία Σπάρτη αν το παιδί δεν κρινόταν γερό από τους γέροντες το πετάγαν στον Καιάδα κι από τα 7 του έτη και μετά αποχωριζόνταν την οικογένεια του και ζούσε σε αγέλη υπό την εποπτεία παιδονόμου. Βοηθοί του παιδονόμου ήταν οι μαστιγοφόροι, το πιάσατε νομίζω. Τι μορφές οικογενειών ήταν αυτές για εκείνα τα παιδιά;
Οι κοινωνίες προοδεύουν επειδή αλλάζουν όχι επειδή σαπίζουν. Πόσες, αναρίθμητες νομίζω, στρατιές παιδιών δεν έχουν υποφέρει μια ζωή ολόκληρη και δεν έχουν μεταφέρει τον πόνο και την μοναξιά που ένιωθαν μέσα στη ίδια τους την οικογένεια και στη μετέπειτα ζωή τους; Πόσοι γονείς εγκλωβίστηκαν στο ρόλο του γονέα όπως τον ξέρουμε και έπαψαν να είναι άνθρωποι ελεύθεροι, πόσοι καταπίεσαν τις πραγματικές τους επιθυμίες προς χάρη μιας κοινωνικής κανονικότητας;
Η κοινωνία των straight φυσιολογικών γονέων που δεν μεγαλώνουν ποτέ και καθόλου προβληματικά, παραβατικά, ομόφυλα παιδιά, φοβάται κι αντιστέκεται στην αλλαγή. Οι τυχοδιώκτες συντηριτικούρες πολιτικοί αναφέρονται στο λαό και στη σημασία της Ελληνικής οικογένειας. Ο λαός κοιμάται όρθιος κι αν τον αφήσεις μια εβδομάδα χωρίς γάλα και ψωμί στο σουπερ θα συμφωνήσει και σε ζευγάρια εξωγήινων με αρχαίους. Ένα παιδί χαρούμενο, είναι ένα θαύμα της ύπαρξης μας, είναι ένα παιδί που έχει επαφή και πρόσβαση με την αγάπη, το κύριο συστατικό της επιτυχίας για την ανατροφή ενός νεότερου από σένα οργανισμού.
Είμαι γονέας τύπου Γ, δεν έχω δικό μου φυσικό παιδί και δεν έχω υιοθετήσει ακόμα το παιδί που μεγαλώνω εδω και χρόνια. Μιλάμε ακόμα σε 2 διαφορετικές γλώσσες αλλά ο ένας καταλαβαίνει τον άλλο κι ο ένας μεγαλώνει μαζί με τον άλλο, ψυχικά και συναισθηματικά. Δεν θ’ άλλαζα με καμία χαρά, όποια στεναχώρια κι αν μου έδωσε γιατί έτσι έμαθα και κατάλαβα καλύτερα τι εκείνο χρειάζεται και τι εγώ μπορώ. Το παιδί χρειάζεται τροφή για να επιβιώσει, αγάπη κι εμπιστοσύνη προς τον εαυτό του για να μεγαλώσει και καθημερινά μικρά και μεγάλα παραδείγματα ανιδιοτέλειας, δικαιότητας, αυτοσαρκασμού και κατανόησης.
Νομίζω πως στην ουσία, εσύ δε μαθαίνεις τίποτα το παιδί σου, αυτό σε μαθαίνει τα πάντα. Πιστεύω πως ένα ομόφυλο ζευγάρι γονέων δεν έχει τίποτα λιγότερο από ένα ετερόφυλο. Το μόνο που μας ξενίζει είναι ότι δε μας μοιάζει και αυτό που μας φοβίζει είναι πως ίσως μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά από εμάς.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
