Ο Φρεντ Πλύμουθ είχε πει κάποτε πως η μέρα της γυναίκας είναι μια προσβλητική ημέρα για τις γυναίκες και πως δεν καταλαβαίνει γιατί υπάρχει η μέρα της γυναίκας και δεν υπάρχει η μέρα του σκύλου. Αυτό είχε ειπωθεί στα χρόνια της αθωότητας, τότε όπου όλα φαντάζαν δυνατά ενώ τώρα που όλα φαντάζουν αδύνατα, είναι μια ανάμνηση που ήρθε στο φως ανήμερα τής 8ης Μαρτίου, τυχαία.
Ενδεχομένως πλέον να υπάρχει η μέρα του σκύλου ή της Ελληνικής πίτας ή η μέρα των Τεράτων, αφιερωμένη στο τέρας που κρύβουμε μέσα μας. Σήμερα, όπως και άλλες πολλές ημέρες, ακολουθείται μια πεπατημένη, οι άντρες προσφέρουν λουλούδια στις γυναίκες. Μέσα από το μεγάλο παράθυρο της κουζίνας, από νωρίς το πρωί παρατηρώ πλήθος αντρών με λουλούδια στα χέρια να πηγαίνουν και να έρχονται φουριόζοι. Τα δικά μου λουλούδια τα πήρα εχθές το βράδυ, για κάθε μία από τις γυναίκες του Chatteu. Επιδιώκοντας πάντα να κάνω τη διαφορά, δείγμα της μεγάλης, διαχρονικής μου ανάγκης να δηλώσω προς ζώντας και νεκρούς “δεν είμαι σαν εσάς”, αγόρασα σε κάθε μία λουλουδολήπτρια κι από μια σοκολάτα.
Αυτή μου την ανάγκη δεν θέλησα ποτέ να την αναλύσω, είναι κάτι θεμελιώδες και δομικό, σαν το δεξί μου πόδι. Αυτή η ανάγκη του να θέλω να ξεχωρίσω έγινε συνήθεια που τελικά με ώθησε στην αφάνεια, δηλαδή έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα. Παρά ταύτα παραμένει ως έχει, ανάγκη μασίφ. Το είμαι αφανής αλλά θέλω να ξεχωρίσω είναι εφάμιλλο του πνίγομαι αλλά θέλω να πετάξω. Δεν θα ξεχωρίσεις και δεν θα πετάξεις Φασουλή, θα πνιγείς σε ένα λάκκο κινούμενης άμμου, μέσα στη νύχτα, σε μια έρημο, ta ta!
Όταν καμιά φορά, δηλαδή πάντα, αναρωτιέμαι γιατί εμπλέκομαι και συμμετέχω σε τέτοιες κοινότυπες γιορτές όπως η σημερινή και εορταστικές περίοδους όπως τα Χριστούγεννα, όταν μέσα μου δεν αισθάνομαι το παραμικρό, λέω στον εαυτό μου πως, αυτά κάνουν οι άνθρωποι και γι’ αυτό αισθάνονται άνθρωποι και αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ. Παρά ταύτα κι ανεξαρτήτως των λυσσαλέων προσπαθειών μου να συμμετέχω στα κοινά κάνοντας ότι κάνουν οι άνθρωποι, η ψυχική και συναισθηματική απόσταση που προκύπτει από κάθε τέτοια προσπάθεια, μου υπενθυμίζει πόσο τέρας είμαι. Κάνοντας ότι κάνουν οι άνθρωποι έγινε τέρας, προσπαθώντας να πετάξει πνίγηκε, ήθελε να ξεχωρίζει αλλά χάθηκε ή όπως είπε ο Dave Attel, ο τύπος επέζησε από το αεροπλάνο που έπεσε στη θάλασσα, αλλά τον έφαγε καρχαρίας.
28η Ιουλίου η τελευταία φορά που έγραψα στο Μυδράλιο, πέρασαν κιόλας 7 μήνες. Αισθάνομαι πως θέλω να ζεστάνω τα δάχτυλα μου. Το μυαλό μου ως είθιστε κατακλύζεται από ανεδαφικές ιδέες και βομβαρδίζεται ανελλιπώς από μη πραγματικότητα με την οποία στολίζω τη πραγματικότητα μου. Νομίζω πως η ζωή μου διακρίνεται από 2 εποχές και μόνο, την εποχή της μη γονιμότητας και τη γόνιμη εποχή. Καμία δεν μπορεί και δεν έχει λόγο να υπάρξει μόνη και ποτέ δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει η μία και πόσο η άλλη. Ο άνθρωπος και το τέρας, η ξηρασία και η βροχή, το καλό και το κακό.
Όπως ο αφηγητής του Love Actually δήλωσε στην αρχή της ταινίας πως όταν θέλει να αισθανθεί την αγάπη στον κόσμο πηγαίνει στις αίθουσες αφίξεων στα αεροδρόμια και βλέπει τους αρτιαφιχθέντες να σφιχταγκαλιάζονται με τους αναμένοντες, έτσι κι εγώ όταν θέλω να βρω τη χαμένη σειρά μου ξεκινάω με Pete Tong.
Νομίζω πως η απελπισία είναι σαν την αγάπη. Θα έπρεπε να την έχουν αισθανθεί όλοι. Ta-Ta!
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
