Από το τώρα στο πριν, από το πριν στο μετά και από εκεί πάλι στο τώρα. Επιλογές. Το πέρασμα του χρόνου σου δείχνει μόνο αν σε δικαίωσαν ή όχι.. Αν σ’ ελευθέρωσαν ή σ’ εγκλώβισαν. Ποιον θα διαλέξεις δρόμο, ποιον άνθρωπο, πως; Στην πιο αγαπημένη μου ταινία υπάρχει μια ατάκα που λέει ο φύλαρχος στη φυλή, “είμαστε παιδιά παιδιών και ζούμε όπως μας έδειξαν. Όμως αυτό πρέπει να σταματήσει”. Ζωή χωρίς εγχειρίδιο, σε ελεύθερη ανάπτυξη ή σε ελεύθερη πτώση μέχρι να γίνεις χώμα κι από χώμα λουλούδι κι από εκεί καρπός. Άλλος αφιερώνεται στη τέχνη του, άλλος στη δουλειά του, άλλος στα παιδιά του κι άλλος ψάχνεται στο που να αφιερωθεί.
Έρωτας, πηγή ζωής και θανάτου αστείρευτη. Μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων, φινίρισμα των ικανοτήτων, ανάδειξη του καλύτερου. Έρωτας, καταστροφική μανία, εγκλεισμός σε δωμάτια χωρίς πόρτα, τέλος πριν το τέλος.
Κοιτώντας μια μάνα που θηλάζει βλέπω μια εικόνα προϊστορική, όπως γινόταν τότε γίνεται και τώρα. Φύση στο μεγαλείο της και στην απλότητα της. Τα παιδιά αποτελούν το πιο φθηνό άλλοθι των μεγάλων. Πόσο δύσκολο είναι να δώσεις αληθινό νόημα στη ζωή σου αν δεν κάνεις παιδιά; Πως μπορείς να γίνεις πατέρας όλων των παιδιών του κόσμου, να γίνεις το παράδειγμα προς μίμηση σε παιδιά που δεν είναι δικά σου, να δείξεις το δρόμο και να γίνεις η επιρροή για το καλύτερο; Πόσοι μεγάλοι και σπουδαίοι, προφήτες, επιστήμονες, καλλιτέχνες δεν έκαναν παιδιά; Πολλοί. Κι όμως τι έργο έχουν αφήσει πίσω τους, τι δρόμους έδειξαν, πόσων παιδιών οι πατέρες έγιναν;
Για να μάθεις να οδηγάς πρέπει να περάσεις σχολείο, να περάσεις εξετάσεις, για πάρεις άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος το ίδιο, για να γίνεις επιστήμονας πρέπει να πας στο πανεπιστήμιο. Για να κάνεις παιδιά πρέπει απλά να το θέλεις ή να μην έχεις τίποτα άλλο ουσιαστικό και ουσιώδες να κάνεις ή να δείξεις στη ζωή σου. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα στο κόσμο να είσαι γονιός και το πιο ελεύθερο ταυτόχρονα. Χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν γίνεσαι κυρίαρχος επάνω σε μια ψυχή που σ’ έχει ως πρότυπο. Στην αρχαία Ρώμη και όχι μόνο οι γονείς έπαιρναν τα παιδιά τους στην αρένα και όλη η οικογένεια παρακολουθούσε άγρια ζώα και μονομάχους να κομματιάζουν ανθρώπους, να συνθλίβουν κρανία και να εξαφανίζουν ζωές. Και όλοι πανηγύριζαν και χειροκροτούσαν. Τόσο κυρίαρχος γίνεσαι όταν κάνεις παιδί. Μια κοινωνία ολόκληρη ή ένας δικός σου μικρόκοσμος να μην σ’ αναδεικνύει και να μην σε εκπροσωπεί έχεις το δικαίωμα να στήσεις έναν δικό σου κόσμο μέσα στους τέσσερις τοίχους σου κι εκεί μέσα να είσαι εσύ ο αρχηγός, ο σωστός, αυτός που οι άλλοι πρέπει να ακούνε και να υπακούουν.
Παιδιά παιδιών. Όλα βασίζονται πάνω στο ένστικτο, ένα ένστικτο που όμως επηρεάζεται τόσο πολύ από μια ζήση που είναι στις μέρες μας περισσότερο τεχνική παρά φυσική. Ο άνθρωπος μακριά από τη φύση, δεν είναι άνθρωπος. Ζωή χωρίς εγχειρίδιο, ζωή δωρεάν, ζωή πανάκριβη που δε γυρίζει. Και κάνεις επιλογές με όλα όσα σου έδειξαν, με όλα όσα είδες με όλα όσα πρόλαβες να καταλάβεις.
Δεν υπάρχει μοναξιά στη φύση, δεν υπάρχει θεός στη φύση. Ο Σεφέρης έγραψε στο ημερολόγιο του ” Ο άνθρωπος γυρεύει το Θεό, η φύση αδιαφορεί για το Θεό”. Πόσα νομίζουμε πως ξέρουμε και πόσα πολλά έχουμε ξεχάσει; Πάλη για επιβίωση ενώ ο Θεός είναι δημιουργία. Πάλη για εξασφάλιση ενώ ο Θεός είναι προσφορά. “Δεν πιστεύω στο Θεό” είπε ο οργισμένος κι ο δάσκαλος του απάντησε “δεν πειράζει που δεν πιστεύεις εσύ στον Θεό. Πιστεύει εκείνος σε σένα”. Όλοι μέσα μας έχουμε κάτι θεϊκό, κάτι μεγαλοπρεπές, κάτι υπερδύναμο. Το πιστεύω ακράδαντα.
Από το τώρα στο πριν. Κλείνω τα μάτια, θυμάμαι. Από το πριν στο μετά, κοιτώ τον ουρανό, ονειρεύομαι. Οι σκέψεις που ανοίγουν δρόμους είναι η καλύτερη γιατρειά σε αντιλήψεις που τους κλείνουν.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
