Η παρακμή πάντα με γοήτευε. Οι αγαπημένοι μου ήρωες ήταν πάντα οι πιο ξεπεσμένοι, αυτοί που κάποτε άκμασαν και μετά παρήκμασαν. Κατα πως αισθάνομαι η παρακμή εγκυμονεί ελπίδα ενώ η επιτυχία φόβο. Η ελπίδα είναι κάτι προσφιλές στον εύθραυστο ψυχισμό μου που ενίοτε δακρύζει ακόμα και με βιντεάκια στο instagram ενώ ο Nicolas Gage στο Leaving Las Vegas, ο μακροχρόνιος ήρωας μου. Αυτούς τους τελευταίους μήνες παρακμάζω εν πλήρη συνηδήσει, αφέθηκα ηθελημένα σε ένα σπιράλ χάους, άφησα απεριόριστα αφρόντιστο τον εαυτό μου, δεν άγγιξα τον πάγκο για μήνες, δεν έγραψα παρά μόνο λίγες αράδες.
Πολλά άλλαξαν για μένα εκείνη την μέρα, την μέρα που κηδέψαμε τον νεκρό, την ημέρα που ξεκίνησα να γράφω, συστηματικά πια, καθημερινά. Εκείνη τη μέρα ήταν σα να έπιασα ένα φτυάρι και να ξεκίνησα να σκαλίζω το έδαφος του χρόνου, ενός χρόνου θολού σαν hang over. Το έδαφος με οδηγήσε στο υπέδαφος μέχρι που έφτασα στις ρίζες κι εκεί σταμάτησα. Αρχίζα να χαζεύω και να παρατηρώ τις ρίζες μου, ο πατέρας, η μητέρα, τα πρώτα χρόνια, τα χρόνια πριν γεννηθώ. Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, η ιστορία, το πριν και πως αυτό καθόρισε το μετά. Μου πήρε πολύ χρόνο να παρατηρώ τις ρίζες μου, χρόνο ανύποπτο που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, ατέλειωτες ώρες στο τιμόνι και στη σιωπή, χρόνο που έδωσα στον εαυτό μου όχι για να σκεφτεί αλλά περισσότερο για να καταλάβει ή μάλλον καλύτερα να αισθανθεί και να απαντήσει όλα τα γιατί αλλά και για να διαγράψει όλα τα ίσως. Κι όλες τις σκέψεις τις έγραφα και τις διάβαζα, ξανά και ξανά και ξανά.
Όταν σταμάτησα να παρατηρώ και ήδη είχα φτάσει σε συμπεράσματα, σταμάτησα και να γράφω. Κι όπως πολλά άλλαξαν την μέρα που ξεκίνησα το μΥδράλιο, έτσι πολλά άλλαξαν και την μέρα που το άφησα. Το μΥδράλιο και ο πάγκος είναι για μένα το επίκεντρο της ύπαρξης μου, το νόημα που έχει για μένα αυτή η ζωή, η επαφή με την χειροπιαστή πλευρά του εαυτού μου ακόμα και στη χειρότερη στιγμή του. Οτιδήποτε χειροπιαστό είναι και αληθινό ενώ οτιδήποτε που υπάρχει στη σκέψη μπορεί κάλλιστα να είναι παραίσθηση ή φόβος. Και οι δύο αυτές καταστάσεις έπρεπε να εξαλειφθούν, μόνο καθυστέρηση και σύγχυση δημιούργησαν.
Κατάλαβα λοιπόν, πως η αποσπασματική μου επαφή με αυτό το καλό κομμάτι του εαυτού μου, λειτουργούσε περισσότερο σαν διέξοδο, σαν ναρκωτικό, σαν παρένθεση. Λίγο να ξεχαστώ εδώ και μετά πάλι πίσω, λίγο να ξεχαστώ εκεί και μετά πάλι πίσω, να ξεδιψάσω λίγο τώρα και μετά βλέπουμε… Ξεκίνησα να παρατηρώ τον εαυτό μου, τη καθημερινότητα, λίγο εδώ και λίγο εκεί, όλα να πάρουν από κάτι και οι ανάγκες και οι επιθυμίες και οι υποχρεώσεις. Και ξανά από την αρχή και ξανά από την αρχή και ξανά στην αρχή. Η πρόοδος που ήθελα να συμβεί δε συνέβη, η αλλαγή που ήθελα να ζήσω δεν ήρθε, δεν θα ερχόταν ποτέ σκέφτηκα. Οι ρίζες δεν θα βαθύνουν και δεν θ’ απλώσουν αν δεν ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό για το οποίο γεννήθηκα. Αυτές τις ρίζες δεν θα τις μαράνει η ανομβρία, σκέφτηκα, αλλά ο συμβιβασμός.
Κι έτσι παράτησα τον πάγκο μέχρι που αράχνιασε, παράτησα και το μΥδράλιο μέχρι που ξεχάστηκε και είπα στον εαυτό μου, δε μπορείς να συμβιβαστείς, δεν θα πας πουθενά αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα τα καταφέρεις. Μην ξαναπιάσεις τίποτα από αυτά που αγαπάς μέχρι να σκεφτείς πως θα γίνει αυτό που θέλεις με τον μόνο τρόπο που πρέπει να γίνει, ολοκληρωτικά. Θυμήθηκα το Zidele Amathambo που στη γλώσα των Ζουλού σημαίνει, παραδώσου στον σκοπό σου Ψυχή τε και Σώματι. Συναινώ καθρέφτη.
Καθρέφτη ξέρουμε που θέλουμε να πάμε, απλά δε μπορούμε να πάμε εκεί με το τρόπο που νομίζαμε, γύρω γύρω. Για να φτάσουμε στον προορισμό μας πρέπει να περάσουμε στην απέναντι όχθη, διασχίζωντας το ποτάμι. Το να διασχίσεις το ποτάμι δεν είναι πάντα κάτι απλό ή εύκολο. Το ποτάμι ρέει κι ενίοτε ρέει έντονα, δημιουργεί πίδακες και έχει ροές που από την όχθη δεν φαίνονται. Πρέπει να διαλέξεις να περάσεις σε σημείο που είναι πιο ήπιο και ενδεχομένως και πιο ρηχό. Πρέπει να ετοιμαστείς καλά για να το διασχίσεις με τον σωστό τρόπο στη σωστή στιγμή.
Είμαι στο κατάλληλο μέρος με τον κατάλληλο άνθρωπο μέσα σε μια ηθελημένη ακμάζουσα παρακμή αλλά έχω σχέδιο πως θα περάσω απέναντι. Δε με παρακινεί το θέλω, με οδηγεί το πρέπει. Καθρέφτη κάποτε θα έπεφτες μέσα στο ποτάμι χωρίς δεύτερη σκέψη, παρακινούμενος όπως πάντα από μια έπαρση και μια σιγουριά που στο τέλος σχεδόν πάντα σε έπνιγε. Τώρα ξέρεις πως ο μόνος τρόπος να περάσεις το ποτάμι είναι αργά και προσεκτικά. Και θα τα κάνεις όλα προσεκτικά, όλα από την αρχή.
Το μόνο καλό με το πέρασμα του χρόνου καθρέφτη, είναι πως μπορεί να μην έχεις σήμερα τις δυνάμεις που είχες κάποτε, έχεις όμως σήμερα εφεδρείες που δεν είχες ποτέ.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
