Όταν ταξιδεύω η Λάρα ταξιδεύει μαζί μου. Σε αντίθεση με το άλλο τετράποδο που η οικογένεια μας αναθρέφει, η Λάρα είναι εκπαιδευμένη κομάντο κι αντέχει τις κακουχίες και τις αναποδιές της ζωής στους δρόμους. Άλλωστε στους δρόμους τη βρήκα κάποτε, ίσως πριν 2 ή 3 χρόνια, δε θυμάμαι καλά. Μετά η Λάρα έκανε 9 κουτάβια κι η γιαγιά στο χωριό που το σκυλί βρέθηκε μου είπε, βρες τρόπο να την πάρεις από εδώ γιατί άλλο μόνη της κι άλλο με 9 κουτάβια. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα, είπε. Υπάρχουν και ζώα που δεν αγαπούν τους ανθρώπους, σκέφτηκα κι εγώ, αλλά η Λάρα δεν είναι τέτοιο. Που πάμε; με ρώτησε όταν πήγα 1η φορά να την πάρω. Στο καταφύγιο τώρα και μετά βλέπουμε, απάντησα, ΟΚ, είπε.
Η Λάρα με τα 9 κουτάβια της μπήκε στο αυτοκίνητο μας, τα 9 κουτάβια της δόθηκαν σε οικογένειες και η Λάρα ήρθε στη δική μας. Όσο καιρό έμεινε στο χωριό με τα 9 κουτάβια, η γιαγιά μου έλεγε πως της έδινε φαγητό κι εκείνη το έπαιρνε και το πήγαινε στα κουτάβια. Όσο κρύο κι αν έκανε κι όση βροχή κι αν έφαγε, η Λάρα επέζησε και τώρα είναι μαζί μας κι όπου πάω με ακολουθεί, με κάθε συνθήκη. Κάποτε τη πήγα στη θεία μου τη Μηλίτσα, είχα να δω τη θεία κάτι αιώνες, είχα και τη Λάρα μαζί, είχε περίοδο και της φορούσα πάνα. Η θεία μου δεν είχε ξαναδεί σκύλο με πάνα.
Κάθεται ακίνητη σ’ένα σημείο για ώρες κι όταν βλέπει όνειρα κλαψουρίζει ή αναπνέει πολύ βαριά. Πριν της κάνουμε στείρωση της κάναμε θεραπεία γιατί είχε σκουλήκι στη καρδιά και ίσως δεν άντεχε την επέμβαση. Η Λάρα μάλλον πρέπει να έχει περάσει πολλά για είναι τόσο ανθεκτική και τόσο ήρεμη, σίγουρα πάντως έχει περάσει κατοχικό σύνδρομο. Δεν θα μπορούσα να εξηγήσω αλλιώς τη διαρκής, ατέρμονη, εμμονική της θα έλεγα πείνα.
Καθώς συνέχισα να οδηγώ προς το Νότο, την αγαπημένη μου κατεύθυνση, προσπέρασα ένα φορτηγό με Ελληνικές πινακίδες που έγραφε “Η Παναγιά μαζί σου”. Λάρα, ξέρεις τι σημαίνει Παναγία; ρώτησα. Η Λάρα με κοίταξε και είπε, όχι. Παναγία είναι η Αγιότερη των πάντων, συνέχισα εγώ προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσω το αγνώστου πεποιθήσεως θρησκευτικό της ένστικτο. Χάρες κάνει; με ρώτησα. Δε ξέρω νομίζω όχι, τι θέλεις; Να ανοίξει ένα Mcdonald’s μέσα στο αμάξι, είπε η Λάρα, βαρέθηκα να είμαι εξαρτημένη από σένα και συνέχισε να κοιτάζει αμέριμνα κι αδιάφορα έξω.
Πιστεύεις στο Θεό Λάρα; ρώτησα. Στο Θεό; φυσικά και πιστεύω, είπε εκείνη. Στον ίδιο Θεό που πιστεύω κι εγώ; την ξαναρώτησα. Γιατί; Έχει σημασία; με ρώτησε εκείνη. Μήπως έχεις σκοπό να ξεκινήσουμε θρησκευτικό πόλεμο; με ξαναρώτησε. Όχι, έτσι απλά αναρωτιόμουνα, ξαναείπα. Ο Θεός σου τι λέει; με ρώτησε. Αγαπάτε αλλήλους, απάντησα εγώ. Ο δικός σου; ρώτησα, τι λέει ο δικός σου Θεός; Φάτε σκάστε, είπε η Λάρα με ύφος σχεδόν ειρωνικό. Φάτε, σκάστε, πηδηχτείτε, παίξτε, τρέξτε, λιαστείτε, θα φύγετε όπως ήρθατε με άδεια χέρια. Αυτό λέει ο Θεός σου; ρώτησα, φάτε σκάστε; Ναι αυτό λέει, είπε η Λάρα.
Βλέπεις αφεντικό, εμείς οι σκύλοι, σε αντίθεση με εσάς τα ζώα, δεν είμαστε τόσο υπερόπτες που να ελπίζουμε σε μετά θάνατον δικαίωση, ούτε τόσο χέστες να φοβόμαστε μετά θάνατον τιμωρία. Όλα τώρα.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
