Εβδομάδα γεμάτη αδιάφορα ντεσού που τα ντύνω ενδιαφέροντα για να έχω κάτι να κάνω. Έχεις ποτέ την αίσθηση ότι θες να τα παρατήσεις όλα; Να πεις στοπ; Να πάρεις απόφαση πως οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που κάνεις και για τον οποιοδήποτε λόγο -ασφάλεια, οικογένεια, καταξίωση, χρήματα- θα πάψεις να το κάνεις. Λες στοπ και ότι γίνει. Έχεις αισθανθεί ποτέ έτσι; ρώτησα την Αν, όχι απάντησε. Γιατί εγώ το σκέφτομαι συχνά; αναρωτήθηκα χωρίς να της το πω. Η Αν λέει ότι περνάω κρίση μέσης ηλικίας, πιθανόν. Η αλήθεια είναι πως το μυαλό μου είναι γεμάτο ιδέες και σκέψεις που αν καταφέρω να υλοποιήσω έστω το 10% από αυτές θα πρέπει να είμαι ευχαριστημένος. Φοβάμαι όμως πως είμαι ερωτευμένος με το ανέφικτο, τεσπά, βαθιά μπαλιά στο ίδιο μέρος. Ας είναι καλά η ζωή πως ζω με την Αν και το παιδί που μου προσφέρει το χειροπιαστό του ρεαλισμού γιατί αν αφεθώ στο μυαλό μου και μόνο, μοιάζω Ναπολέοντας Βοναπάρτης που περιπλανιέται πάνω στο άλογο του Δον Κιχώτη διαβάζοντας τις ιστορίες του Βαρώνου Μυνχάουζεν.
Γράφω πλέον κάθε εβδομάδα, σε αντίθεση με την αρχή που έγραφα -καταναγκαστικά- κάθε μέρα. Το στοχευμένο και επιλεκτικο γράψιμο, μου θυμίζει το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον πάγκο. Από τα πρώτα αχανή και τίγκα στο χρώμα και λεπτομέρεια κολάζ, στη 2η φάση που το μέγεθος μίκρυνε και οι λεπτομέρειες έγιναν λιγότερες και πιο ευδιάκριτες, στην 3η φάση που αυτό που έλειπε είχε μεγαλύτερη σημασία από αυτό που ήταν. Όταν ξεκίνησα να πειραματίζομαι με τα κολάζ και τα χρώματα στον πάγκο απελευθερώθηκε από μέσα μου μεγάλος όγκος ενέργειας, ενέργεια επάνω στην οποία δεν είχα κανέναν έλεγχο. Δε μπορούσα να την κατευθύνω παρά μόνο ν’ αφεθώ σ’ αυτήν και να την αφήσω να με παρασύρει. Μόλις πέρασε πόσος καιρός δε ξέρω όλα άρχισαν να έρχονται σε μια ισορροπία και τόλμησα σιγά-σιγά να προσπαθήσω να οδηγήσω τα υλικά και τα χέρια μου προς μια κατεύθυνση, προσπαθώντας ουσιαστικά να κοντρολάρω το μυαλό μου. Κάτι παρόμοιο έγινε και με το γράψιμο, μόνο που εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν πιο γρήγορα. Από το καταναγκαστικά πηγαίο καθημερινό ξεμπούκωμα που κράτησε 1 χρόνο και βάλε προχώρησα στο πιο επιλεκτικό, εδώ που είμαι τώρα. Ίσως η αρχή να ήταν το ξεφούσκωμα και τώρα χτίζω με το πληκτρολόγιο κάθε Σάββατο κάτι από το νέο μου σπίτι. Υπάρχουν λογής και λογής υλικά για να χτίσει κανείς, ο πάγκος και το πληκτρολόγιο είναι τα δικά μου.
Βροχή και σήμερα, όταν βρέχει η Φρίντα δεν ενεργείται οπότε η φάση της μετά τη βροχή μόνο για βίντεο κάνει. Ενώ όταν έχει καλό καιρό και ήλιο και δεν φοβάται μπορεί να κάνει και 10 λεπτά να διαλέξει που θα κάνει τι, μετά τη βροχή έχει τόσο ζόρι που και στο διάστημα με σκάφανδρο να την αμολήσεις θα ενεργηθεί σε δευτερόλεπτα. Αυτή την εβδομάδα είδα στον ύπνο μου την Κώνστα, τον Πάπα Φραγκίσκο, τον Κέμπερ και τον Ερντογάν. Η Κώνστα στεκόταν στη σειρά πίσω από μένα για να κάνει ντους σ’ ενα κάμπινγκ που βρισκόμασταν, ο Πάπάς Φραγκίσκος, ο Κέμπερ κι εγώ παίζαμε ποδόσφαιρο και βρεθήκαμε στο ημίχρονο να συνομιλούμε, ενώ ο Ερντογάν ήρθε μαζί με τους συνεταίρους του για ν΄αγοράσουν μηχανήματα αξίας 14.000 ευρώ. Εδώ να σημειώσω ότι ο Κέμπερ είναι μουέρτος εδώ και πολλά χρόνια και ήταν κάποτε συνεργάτης του πατέρα. Μια κι η Κώνστα μουέρτα κι αυτή, μπορώ να πω πως στα όνειρα μου υπήρξε ισοπαλία 2-2 μεταξύ μουέρτων και μη. Νταξ, σαν την απόλαυση του να γράφω δεν έχω και πολλές. Το πρόβλημα της ζωής μου είναι ότι οι μεγαλύτερες μου απολαύσεις είναι αυτές που βιώνω μόνος, το γράψιμο ή ο πάγκος. Η Αν υποφέρει μ’ αυτό αλλά δε το κάνω επίτηδες ούτε έχω και μυστικά από εκείνη. Απλά αυτός ο κόσμος αποδεικνύεται βαθιά ατομικός.
Δε χορταίνω ν’ ακούω για την επερχόμενη επισιτιστική κρίση, που είναι μπροστά μας και θα μας καταστρέψει και θα πεινάσουμε και θα κρυώσουμε και αμάν τι κακό θα μας βρεί. Κωμωδία ιντερνασιονάλ. Μέχρι να χαθούν – από πείνα – τα παραπανίσια κιλά των περισσοτέρων πρέπει να περάσουν 4 χειμώνες. Ο κόσμος έχει εθιστεί στην πιθανή καταστροφή, στον φόβο του τι έρχεται, η βολική ζωή στη πόλη κινδυνεύει, αμάν θα πεινάσουμε, χαχα. Ζομπάρες 5G ψάχνουν βούτυρο. Στην Αγγλία λέει βάζουν αντικλεπτικά στο βούτυρο και στο γάλα γιατί είναι τόσο ακριβά που ο κόσμος δεν έχει να τα πληρώσει και τα κλέβει, νταξ πρόοδος! Πόσο θα ήθελα να αποκοπώ από τα πάντα ώρες ώρες. Όχι γιατί με βαραίνει ή με ταλαιπωρεί κάτι αλλά γιατί δε βλέπω πρόοδο σε ότι συμβαίνει. Φόβος, αμορφωσιά, κακόγουστα δίποδα όντα με φάτσα αρρώστου και σώμα νεκρού, τουτέστιν άδειο. Έριξα μια ματιά τι έχω γράψει μέχρι τώρα, ίσως η Αν με τη κρίση μέσης ηλικίας να έχει δίκιο, ακούγομαι γκρινιάρης κι απαίσιος αλλά η Αν δεν ξέρει πως πάντα έτσι ήμουν. Πάει καιρός που δε βλέπω φως στον κόσμο αυτό, εξόν κι είναι κανενός εστιατορίου από αυτά τα ύποπτα που αγαπώ πολύ.
Βλέποντας επιτέλους ορατή πρόοδο στον πάγκο αναρωτήθηκα γιατί μου έχει πάρει τόσο καιρό να καταλήξω. Κατάλαβα πως η κατάληξη έχει πάρει παραπάνω χρόνο απ’ όσο νόμιζα γιατί ο προορισμός συνεχώς ξεμακραίνει. Ο ένας στόχος έφερε τον άλλο και το ένα λάθος άνοιξε μια πόρτα που δεν υπήρχε πριν και έτσι συνεχώς η όποια εξέλιξη στη τεχνική πήγε και πιο κάτω και πιο κάτω και πιο κάτω, Είμαι όμως πολύ ευχαριστημένος πια, βλέπω πως κατέχω τον έλεγχο σε ότι κάνω. Ίσως να πρέπει να αθροίσει κανείς πολλά λάθη για βγάλει ένα σωστό κι ίσως ο προορισμός στην αρχή να είναι εκείνο το σημείο που βλέπεις στον ορίζοντα αλλά μόλις φτάσεις εκεί βλέπεις το επόμενο σημείο και βάζεις πλώρη για εκεί και πάλι και πάλι και πάλι. Και που άραγε σταματάς; Ίσως πουθενά, ίσως η εξέλιξη να είναι το ταξίδι.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
