Μ’ εκείνα και με τ’άλλα προσγειώθηκα στο Βενιζέλος μεσοβδόμαδα κάπου στα μεσάνυχτα. Ο πατέρας έπεσε, χτύπησε, μπήκε στο ΚΑΤ, μπήκα κι εγώ στο αεροπλάνο κι έφτασα. Για τις εσωτερικές μετακινήσεις εντός της πόλεως ενοικίασα ένα αυτοκίνητο, το φθηνότερο που θα μπορούσα. Συνηθίζω να νοικιάζω από την AVIS γιατί η εξυπηρέτηση είναι πολύ καλή και άμεση. Τσακ μπαμ τα διαδικαστικά, ως συνήθως, και κατά τις 00.30 έφτασα στο πάρκινγκ να παραλάβω το αυτό. “Συγνώμη κύριε, δεν είχαμε Toyota Aygo διαθέσιμο και σας κράτησα ένα Mini Cooper”, μου είπε ο νεαρός που κανονίζει τα πάρε / δώσε των αυτοκινήτων. “Μια χαρά, κανένα πρόβλημα” είπα σκεπτόμενος πως είναι μια ωραιότατη τζαμπέ αναβάθμιση. “Ποιό είναι;” ρώτησα, “να αυτό” λέει ο τύπος. Το τρίτο μου μάτι έκανε τζακ ποτ, “ποιό αυτό; αυτό, αυτό;” ξανάρωτησα, “ναι” επέμενε αυτός. Σκέφτηκα, ας μη ξαναμιλήσω, ίσως καταλάβουν το λάθος και χάσω το τζακ ποτ, “οκ ευχαριστώ, καλό βράδυ, γειά σας” και γειά σας εντελώς. Έφυγα στο φτερό οδηγώντας ένα υπέρτσίλικο Mini Cooper -John Works- 230 ίππων ενώ είχα πληρώσει ντεκλαρέ Toyota Aygo, χμμμ καλά με πάει σκέφτηκα. Μέσα σε λιγότερες από 8 ώρες το Mini Cooper John Works είχε στο κάθισμα του συνοδηγού αποτυπώματα από σουβλάκια που έφαγα τη νυχτα στη Παλλήνη και fredo espresso που ήπια το πρωί στη Κηφισιά. Χμμμ, όταν το επιστρέψω θα τους δείξω την αηδία που έκανα και θα πω, Mini Cooper John Kakouris Works, σκέφτηκα. Να δω πόσα θα με χρεώσουν για τους λεκέδες της ατζαμοσύνης μου, τεσπά.
Τις μέρες που ακολούθησαν, το πυραυλάκι που μου έδωσαν ήταν η βασική πηγή ικανοποίησης. Οδήγησα στις στροφές του Διονύσου χρησιμοποιώντας τα paddles, στην Aττική οδό προσπάθησα να πάω τέρμα γκάζι αλλα δεν, και εισέπραξα μερικές ενδιαφέροντες ματιές σε μια εποχή που αισθάνομαι διάφανος, χμμμ καλό σκέφτηκα. Πήγα από εδώ κι από εκεί, έκανα δουλειές έξω και παρέα στον πατέρα μέσα, πατέρας ο οποίος ρετάρει σωματικά και εγκεφαλικά εδώ και καιρό. Γερή η κράση αλλά γερό και το κρασάρισμα, μια ο εγκέφαλος πέρσυ, μια ο γοφός φέτος, δυο η περηφάνια κάθε τρεις και λίγο και στοπ. Βλέποντας τα δεδομένα του πατέρα αποφάσισα ότι στα 70 θ’ αρχίσω jogging.
Εξόν της ικανοποίησης που εισέπραξα οδηγώντας το φανταστικό Mini Cooper John Works -σουβλάκι edition- χάρηκα που μίλησα με τη θεία μου τη Λίτσα. Περιβόλι η θεία, είχα χρόνια να της μιλήσω. “Έχω συνδέσει όλα τα μέλη της οικογένειας με αστέρες του Χόλιγουντ” είπε η θεία με τη χαρακτηριστική μελωδική φωνή της. “Εσύ Γιαννάκη μου είσαι ίδιος ο Τομ Κρουζ”, μάστα. Για να υπολογίσω, έχουμε 2022, η θεία πρέπει να έχει να με δει 25 χρόνια μίνους μάνους, “δίκιο δεν έχω βρε Γιαννάκη; Ίδιος ο Τομ Κρουζ δεν είσαι;”. Σκέφτηκα, χμμμ, πότε άραγε θα έχω την ευκαιρία, σε μια εποχή που -κατά λάθος- οδηγώ σαν άλλος Maverick ένα τόσο γκομενικό αυτοκίνητο να μου πει κάποιος πως είμαι ίδιος ο Τομ Κρουζ; Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ, ποτέ! “Θεία έχεις δίκιο, ίδιος ο Τομ Κρουζ είμαι”. Τομ Κρουζ με Mini Cooper John Works τρώει πίτα γύρο, δώσε θεία γουστάρω.
Μέσα σ’ όλα τα καρναβάλια των ημερών μου έκανε εντύπωση κι ένας διάλογος μεταξύ δύο φιλενάδων από τη ταινία Πάτερ Γκομένιος με τον Μουστάκα, ταινία του 1982, ταινία που είδα κάνοντας παρέα στον πατέρα.
– Μπα, ξανασμίγουν οι πλατωνικοί εραστές;
– Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου και να μην ανακατεύεσαι.
– Πολύ σι θρου είσαι να πούμε, αλλά δε φταις εσύ. Το μικροαστικό σου επίπεδο επιδρά σφαιρικά στο πλαφόν της ανορθόδοξης στάνταρ κατάστασης που έχει τις ρίζες της βασικά στη καταπίεση και στη σεξουαλική ανικανότητα της καταναλωτικής κοινωνίας.
– Έλα Παναγία μου, πως μιλάς έτσι; Βλαμμένη είσαι;
– Όχι, απλώς επιμορφώνομαι σοσιαλιστικά.
Χμμμ, σοσιαλιστική επιμόρφωση, 1982, Πασόκ, σωστό σκέφτηκα. Το επίπεδο του πολιτισμού της κάθε κοινωνίας αποτυπώνεται εν μέρη και στις καλλιτεχνικής δημιουργίες των διαφόρων εποχών της κοινωνίας αυτής. Δίπλα στις γεννηθείς το 1982 ταινίες, Pink Floyd The Wall, Blade Runner, Γκάντι και E.T. ο εξωγήινος, ο Πάτερ Γκομένιος είναι ένα εκ βαθέων γνήσιο δείγμα κουλτούρας της εποχής εκείνης, οποία τύχη – ουδεμία ελπίδα. Δόξα το Θεο σε ώρες απέλιδων αναμνήσεων, οι διάλογοι της Jane Austen προσδίδουν μια ανώτερη δύναμη σε κάθε ανθρώπινη αδυναμία.
“There’s nothing worse than thinking your life is ruined and then realizing you’ve got much, much further to fall”.
Εδώ να υποθέσω πως ουδείς από τους δημιουργούς του Πάτερ Γκομένιου δε διάβαζε Jane Austen. Χμμμ, λες να; σκεφτηκα.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
