Η πόλη φαίνεται ίδια, οι άνθρωποι ίδιοι, ο αέρας ίδιος. Μόνο που εγώ λέω πια ντα, αντί για ναι, όταν με ρωτάνε κάτι. Μου συνέβη μερικές φορες και πολύ μ’ ενόχλησε, με σόκαρε θα μπορούσα να πω κι αναρωτιέμαι γιατί πίνω καφέ και τσάι αντί για ουίσκι και βοτκα. Μια δικαιολογία θα μπορούσε να ήταν πως είναι νωρίς ή πως πρέπει να οδηγήσω ή πως δεν θ’ αλλάξει κάτι, αλλά η βασική αλήθεια είναι πως είμαι πολύ φορτωμένος συναισθηματικά κι αν πιω θα με χαλάσει αντί να με διασκεδάσει και δε θέλω να μου συμβεί αυτό. Κάποτε θυμάμαι μέθυσα με μια γουλιά ουίσκι. Μόλις μπήκε κι ένα ζευγάρι και ζήτησε η κοπέλα ένα καφέ με γάλα αμυγδάλου κι ο σερβιτόρος της είπε “δεν έχουμε γάλα αμυγδάλου” κι εκείνη είπε, ευχαριστώ πολύ κι έφυγε, ο νεαρός την ακολούθησε. Περνώντας από μπροστά μου την άκουσα που του είπε σε τόνο πιο προσωπικό, “δεν θα μετράω τα στοιχήματα που βάζουμε γιατί όλο χάνω” κι εκείνος χαμογέλασε. Το βρήκα πολύ γλυκό και τρυφερό.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
