Εχθές ένας φίλος μου έστειλε μια φωτογραφία, νομίζω είναι παμπάλαια αλλά και διάσημη, πρέπει να είναι από την εποχή του ‘90 που στην Αιθιοπία πέθαιναν τα παιδιά από τη πείνα. Η φωτογραφία απεικονίζει ένα νεότατο παιδί, σκελετωμένο θα έλεγα σε μία στάση κάπως γονατιστή και πίσω του καραδοκεί ένα όρνιο που περιμένει μάλλον να καταρρεύσει εντελώς το παιδί, για να το αρπάξει. Την έχω δει πολλές φορές, τεσπά, άλλο ήθελα να πω. Μου έστειλε λοιπόν ο φίλος τη φωτογραφία θέλοντας να μου δείξει τη κατάντια του κόσμου λέγοντας μου πως ο φωτογράφος προτίμησε να απέχει προκειμένου να πετύχει αυτή τη λήψη, πράμα που στο φινάλε δε το γνωρίζουμε, και πω πω πω και πα πα πα και τι φοβερή κατάντια και έτσι είναι οι άνθρωποι και έτσι έχει γίνει ο κόσμος καιταλοιπά. Αυτός ο φίλος είναι λίγο καταστροφολόγος, όμως εγώ εχθές δεν είχα όρεξη ν’ ασχοληθώ μ’ αυτά και δεν έδωσα βάση. Σήμερα όμως τον κάλεσα στο τηλέφωνο κι άρχισε πάλι το λογύδριο περί ανθρωπότητας και αξιών και ανθρωπιάς κι απο δω παν κι οι άλλοι. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου για λίγο, τον ρώτησα; Μπορώ είπε. ΟΚ κλείστα και φέρε στο μυαλό σου την φωτογραφία που μου έστειλες εχθές, μπορείς;
Ναι μπορώ. Ωραία, τώρα πες μου, ποιός θα ήθελες να είσαι, το όρνιο ή το παιδάκι; Σιωπή κι απάντηση καμία. Ξαναρωτησα το ίδιο, το όρνιο ή το παιδάκι; Ε το όρνιο φυσικά είπε, μην πεθάνουμε κιόλας, χαχα.
Θέλω να πω, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ απάνθρωπο. Αμέτρητες αληθινές ιστορίες υπάρχουν και αμέτρητες ταινίες έχουν γυριστεί και βιβλία έχουν γραφτεί για τη φύση του ανθρώπου και πως αυτή μεταβάλλεται αναλόγως των συνθηκών. Ο άνθρωπος είναι αρπακτικό ον κι αν αναζητησε, δημιούργησε και βρήκε τον Θεό το έκανε μόνο και μόνο για να εξημερώσει τον άγριο εαυτό του, να βάλει κανόνες τύπου, ου φονεύσεις. Υπάρχει Θεός, έτσι πιστεύω. Δεν χρειάζεται να τον δημιουργήσεις, ούτε και να ζήσεις τη ζωή σου υπο τις οδηγίες κανενός, ο Θεός είναι το καλό μέσα μας. Καμιά φορά όμως, στην άγρια φύση της φύσης μας, το καλό μέσα μας, μάς οδηγεί να φάμε τον άλλον. Στο σύγχρονο κόσμο βέβαια, που το φαγητό είναι άφθονο κι όλοι έχουν νερό και ρεύμα κι αν πάθεις κάτι σηκώνεις το τηλέφωνο και πατάς κάποια κουμπιά, για τη σύλληψη & κατασκευή των οποίων εσύ δεν έχεις προσφέρει απολύτως τίποτα, και σε λιγο θα έρθει εκεί που είσαι ένα περιπολικό να σου προσφέρει βοήθεια και προστασία αν αυτό χρειάζεσαι, είσαι πολύ πολύ μακριά από την άγρια φύση για να έρθεις σ’ επαφή με αυτό σου το άγριο εγώ.
Τώρα, εσύ που διαβάζεις, θέλω να κλείσεις τα μάτια σου και να σκεφτείς τη γειτονιά σου, τη πόλη σου, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό και χωρίς να υπάρχει κανένας να απαντήσει την κλήση σου αν πατήσεις αυτά τα 3 κουμπιά και κανένας να έρθει να σε προστατέψει ή να σε βοηθήσει και το σουπερ μάρκετ δεν θα ξανανοίξει. Σκέψου αυτό το σενάριο, για λίγες ώρες, για λίγες μέρες, για λίγες εβδομάδες και θα μπορέσεις ενδεχομένως να οραματιστεις το πραγματικό επίπεδο του πολιτισμού μας. Γιατί, ο πολιτισμός, η τεχνολογία, η παραγωγή, η οικονομία είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα και έχουν άλλη επίδραση και σημαντικότητα μέσα μας και πάνω μας. Ενώ σαν είδος έχουμε εξωφρενικά προοδεύσει κι έχουμε κατακτήσει πολλά, σε κάποια άλλα όπως η επιβίωση και η αυτοσυντήρηση γυρνάμε στην αρχέγονη αρπακτική μας φύση σε κλάσματα, προκειμένω να σώσουμε το τομάρι μας ή το αίμα μας. Στο animal kingdom δεν υπάρχουν saints όπως είπε κι ο απαθέστατος Λορν Μάλβο. Στο animal kingdom υπάρχει μόνο breakfast & dinner. Τρου αγαπητέ Λορν, καρατρού.
Όλα αυτά είναι στο DNA μας, δεν είναι λάθος, είναι αυτό που είμαστε. Μόνο που αυτό που είμαστε, έχει κρυφτεί πια πίσω από αυτό που γίναμε ζώντας χωρίς να παράγουμε τίποτα πέραν του χρήματος και προστατεύοντας τη σάρκα μας μέσα σε τσιμεντένιους τοίχους έχοντας τη ζέστη του ρεύματος και την ασφάλεια του γάλακτος στο ράφι.
Νταξ όταν πέρσυ έπαιζε το νέο πως ο κόβιντ είναι φυσικό φαινόμενο και προήλθε από τον συμπαθέστατο παγκολίνο, παγκολίνο που έχουμε σχεδόν εξοντώσει μαζί με σχεδόν όλα τ’ άλλα για να γουστάρει για κάτι δευτερόλεπτα ο ουρανίσκος μας, πανηγύριζα. Είμαι φαν της θείας δίκης βλέπεις κι αφού αυτός ο κόβιντ όλα τα πλάσματα τα προφυλάσει και τον άνθρωπο τον ξεπαστρευει, μόνο σαν θεια δίκη μπορώ να τον σκεφτώ. Πολύ θα ήθελα στα σούπερ μάρκετ να πληρώναμε με γνώσεις και ικανότητες, θα ήταν όλα πολύ καλύτερα.
Η εξέλιξη του ανθρώπινου κυττάρου σε ότι αφορά τις εξωτερικές του στιβάδες, της τεχνολογίας, ιατρικής, επικοινωνίας, μηχανικής, τεχνών, υφαντουργίας, καλλιέργειας καιταλοιπά έχει εκπλήξει ακόμα κι αυτούς τους εξωγήινους που αδιάκοπα και δικαίως πιστεύουν ακράδαντα σε εμάς παρά το ότι εμείς διαρκώς αμφιβάλλουμε για εκείνους. Οι εξωγήινοι ξέρουν όμως πως ναι μεν οι εξωτερικές στιβάδες του ανθρώπινου κυττάρου αναπτύχθηκαν προστατεύοντας την ύπαρξη και βελτιώνοντας την διαβίωση του και μόνο, μια και όλα τ’ άλλα πάνω σ’ αυτή τη γαλάζια κωλοτρυπίδα ψοφάνε, ο πυρήνας του κυττάρου όμως παραμένει αιμοδιψής και αιμοβόρος και δε θα διστάσει να φάει και τη σάρκα του για να επιβιώσει.
Το ξέρουν αυτό οι εξωγήινοι κι έχουν κλάσει μέντες, γι’ αυτό και δε πατάνε το πόδι τους παρά κάνουν κάτι γελοία ρεπεράζ με φωτάκια στον ουρανό, σύννεφα σε σχήμα πούρου και διαστημόπλοια σε σχήμα κάλτσας, άσε μας ρε φίλε εξωγήινε, δε μετράς. Αν θες να δεις πόσο και άμα μετράς, έλα σε μια παραλία 15αύγουστο και προσπαθησε να μου πάρεις τη μία ξαπλώστρα που τη θέλω κι εγώ, κότα εξωγήινε. Συνέχισε να πετάς εκεί ψηλά και να κάνεις χαζοχαρούμενες μόστρες γιατί άμα πατήσεις το πόδι σου εδώ και απειλήσεις κάτι δικό μου, θα πας πίσω στον Χ78Τ26 από όπου ήρθες και θα μπεις σε πολύωρο χειρουργείο για να σου βγάλουν το τσεκούρι που θα σου καρφώσω στο κεφάλι. Τι έπαθε αυτός; Που ήτανε; Στο πλανήτη Γη μεγάλε δάσκαλε. Και τι συνέβη, που ενεπλάκηκε; Πήγε να πάρει τη μία ξαπλώστρα που είχε μείνει στη παραλία μεγάλε δάσκαλε. Καλά μαλάκες είστε, δεν σας έχω πει μακριά από αυτούς; Αυτοί είναι άγριοι!
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
