Το να υπάρχει κάτι πάνω στο σώμα σου που κάποτε ήταν λειτουργικό και τώρα πια δεν είναι, είναι ένας μικρός θάνατος. Τη μη λειτουργικότητα του μυαλού την ξεπέρασα με γαριδάκια Ζάϊο Μπάϊο αλλά η μη λειτουργικότητα των χεριών, δεν ξεπερνιέται ούτε με αλκοόλ. Ο Δαλάι Λάμα είπε πως “η πραγματικότητα είναι μια κατάσταση που οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη αλκοόλ”. Νταξ υπερβολή, δεν το είπε ο Δαλάι Λάμα, το είπε ο Βούδας, νταξ πάλι υπερβολή ούτε αυτός το είπε. Αλλά, θα μπορούσαν να το είχαν πει και οι δύο.
Τόσο ο bro Δαλάι όσο και ο Kung Fu Panda Βούδας, έχουν ονόματα βαρύνουσας σημασίας που αποπνέουν αίγλη και σεβασμό. Δαλάι Λάμα σημαίνει ωκεανός γνώσης ενώ Βούδας σημαίνει φωτισμένος. Από την άλλη πλευρά ο ανάδελφος Χριστός μας, σημαίνει αυτός που έχει το Χρίσμα, Μωάμεθ σημαίνει ιδιαίτερα αξιέπαινος και Αλλάχ σημαίνει ο ένας και μοναδικός θεός. Και ερωτώ, δε γινόταν να υπάρχει κι ένας προφήτης που να λέγεται Κώστας; Ένας προφήτης που να λέγεται Σάκης, Τάκης, Θανάσης. Σε ποιον πιστεύεται εσείς κύριε; “Πιστεύω στον προφήτη Θανάση, μέγα ατζαμή, καλόκαρδο, άκακο και άσχετο στο τάβλι”. Θέλω να πω, πιστεύω ακράδαντα στον Θεό αλλά θα τον ήθελα πιο κοντά μου. Μέσα στο χάος του φρενοκομείου με τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα, μέσα σε βόμβες, πολέμους και απειλές, μέσα σε μια ζωή που την περνάς με κουπόνια κι αναρωτιέσαι πότε θα έχει εκπτώσεις ή πότε θα μπορέσεις να βγεις έστω και λίγο από το matrix, η δύναμη ενός Θεού, που δεν διακρίνω μέσα στην κοινωνία των τρελών, μου λείπει απεριόριστα.
Αυτά σκεφτόμουν καθώς οδηγούσα μέσα σε μια τρικυμιώδη θύελλα το φιατάκι του νεκρού. Νταξ ξέρω πως η λέξη τρικυμία συνδέεται με τη θάλασσα αλλά ας υποθέσουμε πως οδηγούσα το φιατάκι στη θάλασσα, αλκοόλ. Η βροχή ήτο καταρρακτώδης, δεν έβλεπα ούτε στο μισό μέτρο, νύχτα καιρό, αυτοκίνητα σταματημένα με αλάρμ εδώ κι εκεί και παντού μα παντού αστραπές, βροντές και κεραυνοί. Η Λάρα στο πίσω κάθισμα έψαχνε αγωνιωδώς το βαλιτσάκι με τα πανικοβάλ των 500 και τα non stop σάλια της είχαν δημιουργήσει μια μικρή σαλιολίμνη, αλκοόλ.
Σκέφτηκα 1-2 φορές να σταματήσω κάτω απο μια γέφυρα μέχρι να εξαφανιστεί αυτός ο εφιάλτης πάνω από το κεφάλι μου αλλά έχοντας εμπεδώσει πλέον πως μόλις φύγει ο ένας εφιάλτης έρχεται ο άλλος, συνέχισα. Έφτασα στη βάση κι έδεσα το μουσκεμένο φιατάκι έξω από το σαλούν για να ξαποστάσει. Θέλω να πω, ο Χριστός δεν έπινε κανένα κρασάκι που και που; Ο Βούδας; Ο Δαλάι; Όλοι νηφάλιοι και σοφοί, ήρεμοι, μεγαλόψυχοι και φωτεινοί; Δεν ήταν κανείς τους που και που, μαύρο σκοτάδι σαν εμένα; O Θεός, λέει, έχει σχέδιο. Εμπιστεύσου, Περίμενε, Πίστεψε. Αλκοόλ.
Συνέχισα να τρώω κεράσια κι ν’αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να κοιμηθώ απόψε, πάει καιρός που δεν μπορώ. Μαζί με πληθώρα εγκεφαλικών κυττάρων, ελπιδοφόρων σκέψεων, και ανέλπιστων ονείρων, έχει καταστραφεί επάνω μου και ο θυροειδής αδένας. Πριν 40 ημέρες οι αιματολογικές έδειξαν 40 φορές πάνω του μέγιστου και η ιατρός συνέστησε να βρω ενδοκρινόλογο σούμπιτο διότι πρέπει να μου αυξήσει τη δόση. Φεύγοντας από το μικροβιολογικό εργαστήριο πήγα σούμπιτο απέναντι στο γουρούνι και πήρα μια δόση σουβλάκια έχοντας αποφασίσει να διπλασιάσω το φάρμακο, άνευ ενδοκρινολόγου. Εχθές, μετά από 40 μέρες διπλής δόσης ξαναπήγα στο μικροβιολογικό και οι εξετάσεις έδειξαν 40 φορές κάτω του ελάχιστου, το παράκανες Γιαννάκη, κόψε λίγο μάι μπόι και πήγαινε τέλος πάντων σε έναν ενδοκρινολόγο, αλκοόλ.
Στο νοσοκομείο η γραμματέας ετοίμασε το δελτίου ασθενούς, θα έπαιρνα εξιτήριο, ακρωτηριασμός, έγραψε στην αιτία. Η λέξη με πόνεσε πιο πολύ κι από το συμβάν το οποίο ακόμα δεν έχει αφομοιωθεί. Ο ρυθμός αφομοίωσης, του πως και πόσο αλλάζει η πραγματικότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετος από το ρυθμό που αλλάζει η πραγματικότητα. Γεγονότα κι αλλαγές, αν και συμβαίνουν αδυνατούμε να τα αφομοιώσουμε, χρειαζόμαστε χρόνο, χρόνος δε μας δίνεται. Οι αλλαγές είναι τόσο έντονες και ταχείς όσο να μην μπορείς να τις αφομοιώσεις παρά μόνο να τις αναγνώσεις ή να τις ακούσεις, πέρα από αυτό όλα τα άλλα σου φαίνονται ίδια ενώ τίποτα δεν είναι πια ίδιο.
Ο Χριστός του σήμερα θα είχε πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τον Χριστό του 2.000 χρόνια πριν, όπου ο άνθρωπος δεν είχε ανακαλύψει ακόμα τη ζάχαρη και τον όρο της πολυτελούς απομόνωσης με home cinema, delivery κι ασφυκτική παρακολούθηση με την πρόφαση της ασφάλειας. Συνέχισα να τρώω κεράσια και να χαζέυω ιαπωνικές διαφημίσεις, με κάνουν και γελάω τα μάλα. Προσπαθώντας να κοιμηθώ, έκλεισα τα μάτια και ξεκίνησα να φαντασιώνομαι πως παίρνω συνέντευξη από τον Άγιο Βασίλη, αλκοόλ.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
