Πριν από μερικές ημέρες είδα όνειρο τον Χριστό καθώς βάδιζε στον Γολγοθά. Είχε πάνω του ριγμένο ένα σεντόνι κι όπως τον έβλεπα από πίσω, μου έκανε εντύπωση το πόσο πολύ αίμα είχε το σεντόνι. Μετά αναρωτήθηκα αν λαμβάνω μέρος σε καμιά ταινία ή όχι και μετά συνέχισα να τον κοιτάζω. Περπατούσε μέσα σ’ ένα πλήθος που τον χλεύαζε αλλά δεν τον χτυπούσε. Το σεντόνι είχε σημάδια από βουρδουλιές και άλλα χτυπήματα και αίμα, τόσο πολύ αίμα.
Είχα δει κι άλλη μια φορά τον Χριστό πριν 2 ή 3 χρόνια θυμάμαι, τότε που τραβιόμασταν στα νοσοκομεία πάλι με τον πατέρα. Κοιμόταν στο παιδικό μου κρεβάτι κι εγώ με τη μητέρα ήμασταν μέσα στο σαλόνι κι αναρωτιόμασταν αν είναι αλήθεια αυτός. Μετά πήγα και τον πήρα αγκαλιά και του χάϊδευα το κεφάλι και ξαφνικά εκείνος άνοιξε τα μάτια του και αιωρήθηκε και κόλλησε στο ταβάνι. Ύστερα άρχισε σιγά-σιγά να κατεβαίνει προς τα κάτω και σταμάτησε αιωρούμενος μπροστά στην πόρτα με τα χέρια ανοιχτά σαν να είναι στο σταυρό κι εγώ φώναζα “αυτός είναι, αυτός είναι”. Εκείνη τη στιγμή πετάχτηκα από τον ύπνο μου κι έβγαλα μια φωνή και έπειτα πήρα μια βαθιά αναπνοή και πήρε κάμποση ώρα να πέσουν οι παλμοί της καρδιάς.
Η καρδιά σήμερα από το πρωί πονάει αλλά νομίζω είναι κάτι μυικό, παρά ταύτα το ότι ο πόνος στο σημείο της καρδιάς είναι πράμα δυσάρεστο. Για να καθησυχάσω τους φόβους μου, έφαγα ένα κομμάτι κέικ. Εχθές είδα στον ύπνο μου μια γάτα που την πηγαίναν για εγχείρηση, αυτό δε με φόβισε οπότε δεν έφαγα κέικ. Κάποτε, μετά από ένα τρελό κυνηγητό μέσα σ’ ένα ζωντανό σπίτι που οι τοίχοι κουνιόντουσαν και οι σκάλες άλλαζαν θέση, κατάφερα να ξεφύγω από τους καταδιώκτες μου. Προσπαθούσαν μανιωδώς να μου πάρουν όλα τα κέρματα που είχα στη τσέπη. Ανάμεσα σε κινούμενες πόρτες και αόρατες καταπακτές κατάφερα και ξέφυγα κι όταν βγήκα από το σπίτι πήγα και στάθηκα σε μία στάση λεωφορείου που ήταν κοντά εκεί. Περίμενα ώσπου να φτάσει το λεωφορείο κι όταν έφτασε κι η πόρτα άνοιξε, είδα πως οδηγός ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Φορούσε στολή οδηγού και καπέλο, οπότε θεώρησα πως έχει αλλάξει επάγγελμα και έτσι μπήκα.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το μυστήριο ανήκει στο θάνατο ή στη ζωή, δεν ξέρω. Αισθάνομαι πάντως πως σίγουρα ανήκει στα όνειρα. Ένας κόσμος ολόκληρος μέσα στο μυαλό, ένας κόσμος που δεν μπορείς να τον προσεγγίσεις όποτε θέλεις εσύ αλλά όποτε αυτός το επιτρέπει. Ο κόσμος των ονείρων, είναι ένας κόσμος πολύ ενδιαφέρον τον οποίο δεν μπορείς να ζήσεις παρά μόνο όταν κοιμάσαι. Υποθέτω, ένα ακόμα, θεϊκό αστείο. Η εικονική πραγματικότητα θα δώσει λύση σε αυτή την επιθυμία του ανθρώπου, να μπορεί να ζήσει και να ελέγξει το όνειρο, αφήνοντας όμως διάπλατα ανοιχτά τη πόρτα, να σου κάνει το όνειρο τη ζωή εφιάλτη. Κάθε ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος λένε και το όνειρο κατοικεί εκεί, εκεί που από μόνοι μας δε μπορούμε να φτάσουμε και χρειαζόμαστε το απαλό χάδι, του ενδεχομένως ονειροπόλου Χάρου.
Γνώριζα κάποτε έναν κ. Χρήστο κι ο κος. Χρήστος μου είπε, “λοιπόν όσο ζούσε ο αδελφός μου ο Αλέκος με όλα τα δικαστήρια και τα κυνηγητά που είχε, παντού κυκλοφορούσαν χαρτιά. Στοίβες τα δικόγραφα, οι αποφάσεις, οι αιτήσεις. Μόλις πέθανε, πήγα κι εγώ στο σπίτι του κι είδα τόσες στοίβες που τρόμαξα. Πήρα λοιπόν σακούλες μεγάλες, τα στρίμωξα όλα μέσα και τα πέταξα όλα στα σκουπίδια. Και ξέρεις τι κατάλαβα Γιαννάκη, όταν πεθάνει ο άνθρωπος πεθαίνουν και τα προβλήματα του”. Σίγουρα πεθαίνουν τα προβλήματα, πεθαίνουν όμως και τα όνειρα. Φαντάζομαι πως ο Γκαουντί όταν έφτασε στον πάνω κόσμο το πρώτο πράγμα που είπε θα ήταν, “Τώρα ρε, καλά είστε σοβαροί; Τώρα;”. Τον Γκαουντί τον πάτησε τραμ και τη Σαγράδα Φαμίλια, το μεγαλύτερο έργο του δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει, άλλο ένα θεϊκό αστείο κι εδώ.
Ο κόσμος των ονείρων είναι ένας κόσμος θεϊκός κι ο άνθρωπος από καταβολής του προσπαθεί να προσεγγίσει το θεϊκό, προσπαθεί να ξεπεράσει τη φύση του, ν’ αυξήσει τις δυνατότητες του, να ελαττώσει τους περιορισμούς, να διευρύνει τις γνώσεις του, ν’ αγγίξει κι αν μπορεί να ελέγξει αυτό που από μόνος του δε μπορεί να φτάσει, το όνειρο. “Ευτυχία η άγνοια” είπε ο Cypher στο Μάτριξ μασουλώντας την εικονική μπριζόλα κι εγώ αναρωτιέμαι αν το 2ο κομμάτι κέικ που ετοιμάζω να καταβροχθίσω είναι αληθινό ή όχι.
Πάντως είτε αληθινό, είτε όχι, είναι όνειρο!
https://www.youtube.com/watch?v=vkvdAznoFqY
https://www.youtube.com/watch?v=1kowM6vT-0o
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
