Τα πρωινά της Κυριακής είναι συνήθως μια όαση, κάνω ότι κάνω και τις υπόλοιπες ημέρες αλλά χωρίς ενοχές. Επειδή είναι Κυριακή, κατάλαβες; Δηλαδή αν με καλέσει κάποιος Δευτέρα πρωί και δεν το σηκώσω γιατί απλά δεν θέλω -ενώ πρέπει- έχω ενοχές. Αν μετά από λίγο, μου στείλει e mail στο οποίο γράφει, “ξέρω πως δεν σηκώνεις το τηλέφωνο ενώ κάθεσαι άπραγος μπροστά στον υπολογιστή, σήκωσε το γαμώ το” και λοιπά, εγώ κάνω πως δε βλέπω. Ενώ αν το ίδιο άτομο μετά από λίγο είναι κάτω από το παράθυρο μου και σαν άλλος Ατίλιο φωνάζει “Γιάννη, Γιάννη” με ντουντούκα, εγώ κάνω πως δεν ακούω.
Οι ενοχές δημιουργούνται από αυτά που αγνοώ, ενώ σήμερα με αγνοεί το σύμπαν κι εγώ είμαι καλά με αυτό.
Πριν 2 εβδομάδες περίπου είχαμε μεγάλη πρόοδο στο σπίτι, ξεστολίσαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κάπου μέσα στον Απρίλιο έγινε αυτό, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Βέβαια το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας φέτος είχε περίπου 50 εκατοστά ύψος κι έτσι όπως ήταν λιλιπούτειο και συμπαθές δεν μας πήγαινε καρδιά να το αποχωριστούμε. Αναγκαστήκαμε βέβαια γιατί είχε φτάσει στα όρια της αυτοκτονίας, ειδικά μετά το Πάσχα.
Το Πάσχα όμως βάλαμε στην εξώπορτα ένα μεγάλο στεφάνι με αυγά και ντεσού πασχαλινά κι ακόμα εκεί είναι. Αυτό υπολογίζουμε να το ξηλωσουμε λίγο πριν τις εκπτώσεις του Αυγούστου ή βαριά βαριά πριν αρχίσουν τα σχολεία τον Σεπτέμβριο. Πάντως τα σκήπτρα του διατηρητέου τα έχει η μεγάλη επιγραφή Happy Birthday. Τη κρέμασε η μικρή στον τοίχο της κουζίνας έναν Απρίλιο πριν απο 4 χρόνια κι ακόμα εκεί είναι. Δεν φαίνεται ν’ απασχολεί κανέναν ότι ένα μεγάλο Happy Birthday στολίζει τον τοίχο ανάμεσα από 2 κάδρα με κεντήματα της κουμουνιστικής εποχής.
Επίσης στο φωτιστικό της κουζίνας, αυτό που είναι πάνω από το τραπέζι κρεμάσαμε κάποτε δυο ψάρια, ένα ξύλινο κι ένα λούτρινο και μετά 2 μήλα διακοσμητικά. Τα βάλαμε απο περιέργεια να δούμε αν θ’ αντέξει το φωτιστικό, κι ακόμα εκεί είναι κι αυτά. Τώρα κάθε βράδυ τρώμε σούπα και πάνω από το κεφάλι μας κρέμονται ψάρια και μήλα ενώ στη πλάτη μας έχουμε ένα μεγαλοπρεπές και χρυσαφένιο Happy Birthday.
Πριν λίγες ημέρες έφτιαξα ψωμί με μπανάνα, χουρμάδες, καρύδια και αλεύρι βρώμης. Δεν φούσκωσε πολύ και δεν ήταν καθόλου αφράτο αλλά ήταν πολύ γευστικό και θα ξαναφτιάξω και σήμερα. Τις τελευταίες 10 ημέρες περίπου η διατροφή μου είχε πολλά φρούτα και λαχανικά, καθόλου κρέας και καθόλου αλκοόλ. Τίποτα από τα δύο δε μου έλλειψε.
Προχθές όμως, η δουλειά όμως μ’ έφερε στη Θεσσαλονίκη και σε μία στιγμή πείνας, μία ακόμα δηλαδή, μπήκα σ’ ένα Γρηγόρη και πήρα καφέ και τυρόπιτα Γρηγόρη, έτσι τη λένε. Λοιπόν από αυτές τις τυρόπιτες Γρηγόρη πρέπει να έχω φάει πάνω από 60.000 τα τόσο όσα χρόνια της ζωής. Έτρωγα τυρόπιτες Γρηγόρη από τότε που ο Γρηγόρης είχε 2 μαγαζάκια όλα κι όλα, στο Περιστέρι. Στις εξετάσεις αίματος εκτός από τρανσαμινάσες, τριγλυκερίδια και αιμοπέταλια έχω και δείκτη τυροπιτίνια.
Μετά από 10 μέρες φρούτα και λαχανικά, ντολμαδάκια Παλλίροια και σαρδέλες Τράτα, η τυρόπιτα Γρηγόρη ήταν το πιο άνοστο πράγμα που έβαλα στο στόμα μου. Δε μπορούσα να πιστέψω ότι η λαχταριστή τυρόπιτα που τόσα χρόνια καταβρόχθιζα αρειμανίως, ήταν τόσο άνοστη και για να είμαι 100% σίγουρος, μόλις ολοκλήρωσα τον καταβροχθισμό, καταβρόχθισα άλλη μία. Δεν μου έμμεινε καμία απολύτως απορία, όσο πιο καλά τρως, τόσο πιο καλά θέλεις να τρως. Έχω φάει τόσο παντζάρι αυτές τις τελευταίες ημέρες που κάθε φορά που πάω στη τουαλέτα νομίζω πως πεθαίνω.
Έφτιαξα μερικά πλακάκια μετά από καιρό, μου άρεσαν πάρα πολύ. Αυτή η τάση συνεχώς ν’ αυτοθαυμάζομαι μ’ έχει καταστρέψει, άσε ν’ αρέσουν και σε κανέναν άλλο μάι μπόι, μόνο εσύ δε φτάνεις. Πάντως το αγαπημένο μου πλακάκι έβερ είναι ο Σαλιέρι που με μια φαλτσέτα από αυτές που έχουν οι κουρείς μόλις έχει κόψει το λαιμό του. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να αποφασίσω αν θα πρέπει να κάνω κάτι που ν’ αρέσει γενικώς ή κάτι που ν’ αρέσει σε μένα. Το δηλητήριο του εμπόρου μόλυνε το αίμα του δημιουργού.
Αγοράζω συχνά παλιές καρτ-ποστάλ ή φωτογραφίες, γράμματα από μια άλλη εποχή πιο ρομαντική. Μετά αν βρω κάποια φιγούρα που μου αρέσει την κόβω προσεκτικά με το λεπτό κοπίδι και σε χαρτιά που κόβω από παλιά ταχυδρομικά φάκελα γράφω με γράμματα χτυπητά ένα-ένα μια φράση που μου ταιριάζει με τη φωτογραφία. Τα γράμματα αφού τα ακουμπήσω στο ταμπόν για να πάρουν μελάνι, τα χτυπάω ένα-ένα με το σφυρί και καμιά το χαρτί κόβεται, ειδικά και στα Α και στα Ο. Όταν το χαρτί κόβεται μ’ αρέσει πιο πολύ.
Έτσι όπως κάθομαι στα σκοτεινά και κοπανάω γράμματα πάνω σε παλιόχαρτα σκέφτομαι, μάλλον τρελός θα είμαι, αλλά μετά αισθάνομαι πως αυτές είναι οι μόνες στιγμές που αισθάνομαι υγιής. Πνευματικά εννοώ, γιατί σωματικά τα τυροπιτίνια, γυρίνια, κοψιδομυκίνη και κεφτεδοσφαιρίδια έχουν χτυπήσει κόκκινο. Κόκκινο; Ας βράσω λίγα παντζάρια.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
