Έφυγα για Θεσσαλονίκη πριν δυο μέρες, σε ρυθμό ανάποδο του ρελαντί. Η κοίλη, την οποία πέρσι έκανα εγχείρηση φαίνεται να έχει σπάσει κι αποφάσισα να επισκεφθώ τον Πολυχρόνη, χειρούργος περιωπής. Έλα να σε δω λέει, μόλις περάσεις τα σύνορα πάρε με τηλέφωνο λάλισε ο δόκτορας. Εγώ μόλις πέρασα τα σύνορα σκέφτηκα που θα πάμε να φάμε μεζεδάκια μια και ψαρικά δε λέει στη Σόφια. Αν και υπάρχει μια περιρρέουσα άποψη πως οι καλές ταβέρνες είναι κοντά στη θάλασσα, η δική μου άποψη διαφέρει. Οι καλές ταβέρνες είναι εκεί που δεν έχει θέα. Έτσι τραβήξαμε για τον Εύοσμο μια περιοχή β’ για τους ντόπιους αλλά α’ για μένα. Στρατοπεδεύσαμε στου Διακάτου και μόλις τελείωσε η λειτουργία και έψαλε ο λογαριασμός πήρα τηλ. τον Πολυχρόνη. Την τάδε ώρα στο ιατρείο διέταξε, οκ υπάκουσα. Το ιατρείο του δεν έχει γραμματέα και τέτοια σέρβις αλλά έχει κάτι ωραίους μεγάλους καναπέδες. Κάτι το κρασί, κάτι το τρέξιμο μην τυχόν και χάσω τον Πολυχρόνη, κάτι κι η κοίλη που έχει αποκτήσει δική της άποψη, με το που μπήκα ξάπλωσα. Ο Πολυχρόνης εξέταζε κάποιον, ησυχία. Με το 1,2,3 ροχάλιζα και μόνο όταν βγήκε ο προηγούμενος άνοιξα τα μάτια και τ’ αυτιά μου. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν τα τρύπια μου All Star και μετά τη φάτσα του Πολυχρόνη που φορούσε ιατρικό καπέλο και στολή χειρούργου. Είσαι με τα καλά σου; τον ρώτησα, πριν ακόμα σηκωθώ. Γιατί Γιάννη μου; με ρώτησε. Εγώ κοιτούσα τα μεγάλα του μάτια και το ιατρικό του καπέλο. “Έτσι κυκλοφορείς μες τον κοσμο; Από το νοσοκομείο ερχεσαι στο ιατρείο ντυμένος χειρούργος; Ψωνάρα, καμιά γκόμενα θες να εντυπωσιάσεις πάλι. Όχι Γιάννη μου, ντυμένος κανονικός έρχομαι αλλά εδώ αλλάζω”. Σηκώθηκα και πήγαμε στο γραφείο, παντού κάδρα με διπλώματα και σε αυτό το ιατρείο. Αυτό με τα διπλώματα δεν το έχω καταλάβει ποτέ, λες και αν έχεις φτάσει μέχρι εκεί τα κάδρα θα σε κρατήσουν. Σκέφτηκα το δικό μου γραφείο και τα δικά μου κάδρα,
“Στον δρ. Ιωάννη Κακούρη αποτίουμε φόρο τιμής για την αριστεία του στο Πανεπιστήμιο μας και στην εξαιρετική του εργασία με τίτλο, η μαργαρίτα ως κοκτέιλ έχει μεγαλύτερη αξία από την Μαργαρίτα ως όνομα”
“Εύφημο Μνεία στον δρ. Ιωάννη Κακούρη, ειδικό διεθνολόγο επί των τοστ”
“Λίαν Άριστα στον δρ. Ιωάννη Κακούρη, στο ειδικό η μακαρονάδα και πως να την εξυψώσετε εις την νιοστή χωρίς παρενέργειες ισοτοπικής δραστηριότητας”.
Αφού απένειμα στον εαυτό μου διάφορα διπλώματα, αποφάσισα να δεχτώ πως είναι αλήθεια αυτό που λέει ο δόκτορας, δηλαδή πάλι χειρουργείο, μια και όντως η κοίλη έχει σπάσει. Τον ρώτησα αν θα πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου ως ανάπηρο για το υπόλοιπο της ζωής μου καθώς εκτός του ότι υπερσπαστικό, είναι και ντροπιαστικό να μην μπορείς να σηκώσεις ένα καρπούζι, γάμα το σκέφτηκα. Κάνε ότι πρέπει να κάνεις και μη μιλάς. Έτσι κι αλλιώς εγώ φταίω, όχι ο γιατρός. Φύγαμε με την Αν από τον γιατρό και βγήκαμε μια βόλτα στη παραλία, είχε ένα απόγευμα σκοτεινό και στο βάθος φαινόταν ο ουρανός κατακόκκινος ανακατεμένος με τα σύννεφα και με τον ήλιο. Βλέπαμε τους κεραυνούς που έπεφταν στο βάθος του ορίζοντα κι υπολόγισα πως καπου προς το Καλοχώρι ή τη Σίνδο, θα είχε μπόρα μεγάλη. Περπατώντας άκουσα ένα τραπεζάκι με δύο σκαμπό στο Sherlock να ουρλιάζει Γιάννηηηηηηη…..Γιάννηηηηηηηη….. και το τίμησα δεόντως μια και το Sherlock σερβίρει ωραιότατες μαργαρίτες. Αράξαμε βλέποντας κεραυνούς και καραβάκια, περαστικούς και αιθέριες καλοκαιρινές υπάρξεις. Σκέφτηκα πως δεν θα ήθελα να γίνω ξανά 20 χρονών, θα ήθελα όμως να μείνω για πάντα στη φάση που είμαι.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
