Ένας άνθρωπος σαν εμένα που κατά βάση γνωρίζει καλά πως να λειτουργεί κυρίως μόνος του, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός στις σχέσεις σλας συναναστροφές με τους άλλους. Οι άλλοι μπορεί να καταστρέψουν το κομμάτι του εαυτού μου με το οποίο αρμονικά συνυπάρχω και συζώ. Το πολύ μόνος όμως βλάπτει και όσο και αν οι ώρες-μέρες-μήνες, που μπορεί να περάσω απομονωμένος και αποκομμένος είναι δημιουργικές, ένα παρελκόμενο τους είναι πως φουσκώνουν το εγώ και στο τέλος το εγώ δεν αφήνει χώρο για άλλους.
Έτσι λοιπόν από τότε που βρήκα την Αν, που κι αυτή σαν εμένα έχει μάθει κατά βάση να λειτουργεί μόνη, όταν βρισκόμαστε γινόμαστε δυο μόνοι σε μια σχέση. Δεν έχω ακόμα καταλάβει αν το ότι η σχέση μας έχει λίγα κοινά ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, είναι κάτι που στο βάθος χρόνου θα λειτουργήσει θετικά ή αρνητικά. Πάντως για τώρα, δεν έχει πνίξει κανείς τον άλλο. Η Χρυσούλα Διαβάτη είπε κάποτε πως η καλή σχέση που έχει τόσα χρόνια με τον σύζυγο της οφείλεται στο γεγονός ότι μένουν σε ξεχωριστά σπίτια, κάτι τέτοιο κι εγώ με την Αζ. Είναι σημαντικό να μην χάσεις τον εαυτό σου αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μην χαθείς και σε αυτόν, ειδικά άμα είσαι ψωνάρα με τη πάρτη σου, βλέπε εγώ. Τεσπά, προχωράμε.
Εγώ ταξιδεύω για τη δουλειά, σήμερα είμαι εδώ και αύριο εκεί, κάτι που καμιά μέχρι τώρα δεν άντεξε κι ακόμα κι η Αν τρίζει που και που. Εκείνη, μέσα στα όρια μιας μικρής πόλης όπως είναι η Σόφια έχει του κόσμου τις δουλειές + το παιδί που πλέον όσο πάει και αυτονομείται + το σκύλο + τη μάνα της που δε πάει να τρελαθεί άλλο + το επάγγελμα της που είναι απαιτητικό και δύσκολο και με πελάτες που ακουμπάνε πάνω της και στηρίζονται σε’ κείνη. Δε μου προκαλεί απορία πως έχει μια συνεχή ανάγκη της παρουσίας μου κοντά της, καθώς γυναίκα μόνη με όλα αυτά στο κεφάλι και ελεύθερη επαγγελματίας δεν είναι πολύ εύκολο. Τα χρόνια που αφήσαμε πίσω μας ήταν ολίγον κακοτράχαλα παρά ταύτα είμαστε ακόμα εδώ. Ο θάνατος του Ηλία, ενός ανθρώπου με τόση ζωή μέσα του και κυρίως τόσα όνειρα, λειτούργησε αφυπνιστικά για μένα. Σταμάτησα να είμαι πολύ διαθέσιμος, όχι μόνο για την Αν αλλά γενικά. Τη Νις που την είχα έννοια χρόνια ολόκληρα και υποστήριζα διαρκώς έχω να της μιλήσω 3 μήνες και για τους γονείς που το πέρας της ηλικίας είναι μια δυσκολία από μόνη της + όλα το ιατρικό Ντεσπεράντο που περάσαμε + τη μετακόμιση, κάνω ότι μπορώ αλλά όχι ότι θα ήθελα.
Κρατάω δυνάμεις, κάτι που στο παρελθόν δεν έκανα και έμοιαζα περισσότερο με σκορποχώρι παρά με άνθρωπο που ξέρει τι θέλει και πως θα πατήσει για να το πλησιάσει. Κάποτε νόμιζα πως το εμείς είναι πιο σημαντικό από το εγώ, τώρα ξέρω πως το εγώ είναι πιο σημαντικό από το εμείς, είναι και πιο επικίνδυνο όμως. Ούτε να το καβαλήσεις, ούτε να το πνίξεις προς “χάριν” μιας καλής σχέσης ή της γενικότερης πανανθρώπινης καλοσύνης που νομίζεις πως κι οι άλλοι αισθάνονται. Η σχέση με το εγώ μας, είναι η πιο σημαντική σχέση της ζωή μας και μόνο με ένα υγιές εγώ μπορείς να κάνεις καλές σχέσεις. Δεν είναι εγωισμός να φροντίζεις τον εαυτό σου, είναι υποχρέωση και πρώτιστη ανάγκη, είναι η εξασφάλιση της ισσοροπίας σου, ο σεβασμός και η αγάπη προς τον εαυτό σου, είναι το παράδειγμα που δίνεις στους όποιους νεότερους σε βλέπουν. Το εγώ είναι κι επικίνδυνο όμως, δεν έχει αντίλογο αλλά έχει αντίλαλο. Μπορεί να μείνεις με τη φωνή του να αντηχεί μες στο μυαλό σου για, το πόσο μαλάκες είναι οι άλλοι που δε σε καταλαβαίνουν.
Ο Κάφκα έγραψε “στη μάχη ανάμεσα σε σένα και τον κόσμο, υποστήριξε τον κόσμο”, μην αφήσεις το εγώ σου να σε κλείσει έξω από αυτόν. Αν θες να δεις το εγώ σου, κοίτα γύρω σου. Δες αν ζεις σ’ ένα μέρος που σου αρέσει και σε εκφράζει, αν έχεις ανθρώπους δίπλα σου που αγαπάς και αισθάνεσαι ότι σ’ αγαπάνε κι αυτοί, αν έχεις επιθυμίες και όνειρα, αν έχεις καλές αναμνήσεις. Το εγώ είναι το εμείς, το ένα είναι μέσα στο άλλο κι η δουλειά σου είναι τα ισσοροπήσεις και να τα προστατέψεις ακόμα κι αν πρέπει να δυσαρεστήσεις.
Όσο και ν’ αποζητώ τον δικό μου προσωπικό χρόνο, που είναι πολύ μεγάλος για οποιονδήποτε άνθρωπο που έχει σχέση, το κέντρο της ισορροπίας παραμένει η Αν. Παρά τις λίγες κοινές μας δραστηριότητες και την κάπως αλλοπρόσαλλη καμιά φορά σχέση μας, μας ενώνουν πολλά, ψυχικά, συναισθηματικά και ηθικά. Πνευματικά δε θα μπορούσα να πω ότι μοιάζουμε με σκάκι, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μοιάζουμε με τρίλιζα. Βιβλία δε διαβάζουμε, ούτε ταινίες βλέπουμε, σπορ δε κάνουμε κι ούτε πάμε σε μουσεία. Το μόνο πραγματικό κοινό μας είναι ο σκύλος κι όταν τσακωνόμαστε για τη μικρή και τις διαφορετικές απόψεις που έχουμε, αφήνει μια εσάνς για το γεγονός ότι δεν είμαι ο φυσικός της πατέρας, είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για να έχει κάτι. Δε με πειράζει όμως γιατί η μικρή είναι πολύ κοντά μου κι η Αν άμα της φύγει το τέμπο, πέφτει στα φρένα και συνεννοούμαστε. Τώρα που είπα μικρή, μας κάλεσαν τις προάλλες σ’ ένα γκλάμορους γεγονότο. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από ταξίδι κι ιδέα δεν είχα τι φουλ πρόγραμμα με περίμενε. Τη ξυριστική δε τη βρήκα κι έτσι πιάστηκα να συνεφέρω τα αξύριστα κι ατημέλητα γένια μου με το ψαλίδι. Ψαλιδιά από εδώ και ψαλιδιά από εκεί, κάνω μια χρατς και κόβω το αυτί μου. Σκέφτηκα οι άλλοι άντρες όταν κόβονται στο ξύρισμα κολλάνε τσιρότα στα μάγουλα και στο λαιμό, εγώ θα βάλω τσιρότα στο αυτί μου, γουελ νταν.
Η μικρή μεγάλωσε και κάποια στιγμή πέρσυ πήραμε χαμπάρι πως κάνει στη ζούλα ηλεκτρονικό τσιγάρο και της είπαμε να μην το κρύβει. Άμα βγαίνει έξω με τη παρέα της πίνουν λευκό κρασί και βότκα αλλά ακρότητες δε βλέπω οπότε όλα οκ για τώρα. Θυμάμαι τα δικά μου και των φίλων μου και δε τη κρίνω αλλά με ύφος πολύ φιλικό προσπαθώ να της περάσω κανένα μήνυμα, αν έχω. Τεσπά. στο γλάμορους γεγονότο κάπνισε και ήπιε και όταν η ορχήστρα έπαιζε τραγούδια που της άρεσαν χόρεψε και τραγούδησε με τη ψυχή της. Μποέμισα η μικρή και αυτό με χαροποιεί, αν έχω βάλει ένα λιθαράκι τότε κάτι καλό έδωσα.
Σε κάποια φάση τη πήρα από το χέρι και χορέψαμε τσιφτετέλι. Τσιφτετελού η μικρή, θα κάψει καρδιές σωρηδόν, τεσπά άλλο σκέφτηκα. Εκεί που χορεύαμε σκέφτηκα, τελικά ίσως αυτή να είναι η χαρά, του να έχεις παιδί. Να πίνεις λευκό κρασί και να χορεύεις με το ίδιο πλάσμα που κάποτε το πήγαινες σχολείο και του έδενες τα κορδόνια.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
