Μετά από μισή ώρα και βάλε που σκάλιζα τον κήπο με τα γράμματα, ο ήλιος κάπως γύρισε και η φάτσα μου έκανε αντανάκλαση στην οθόνη. Πλέον έγραφα πρόσωπο με πρόσωπο. Μου έβγαλα λίγο τη γλώσσα να δω αν θα με δω κι αν θ’ αντιδράσω. Όταν κάπου καθρεφτίζεσαι ισχύει το οφθαλμός αντί οφθαλμού το οποίο εγώ στη δική μου τοπική διάλεκτο για να περάσει η ώρα το μετέφρασα σε γλώσσα αντί γλώσσας. Διάβασα λίγο ότι είχα γράψει. Αποφάσισα να πατήσω παρατεταμένα το delete, δεν είχα την παραμικρή όρεξη να συνεχίσω. Delete στο χρόνο δεν υπάρχει, αλλά αν υπήρχε θα το πάταγα, όχι για όλα αλλά για πολλά.
Κάθομαι μπροστά στο μπαλκόνι της κουζίνας κι από το μεγάλο παράθυρο παρατηρώ τους περαστικούς. Μια μεγάλη αγριοκερασιά κι ένα πεύκο απλώνουν τα κλαδιά τους και μου προσφέρουν μια κάποια κάλυψη. Αποτέλεσμα, δε βλέπουν όλοι ότι τους βλέπω. Μόλις πέρασε ένα φορτηγό της fedex και μετά ένα ιχ πολυτελείας άραξε μπροστά στους κάδους. Ένας μεσήλιξ με γυαλιστερά παπουτσάκια, κοιλίτσα μπουρζουά κι ένα αστραφτερό ρολόι βγήκε από μέσα. Από το πορτ μπαγκάζ έβγαλε μια σακούλα μαύρη και την πέταξε στο κάδο. Κρατούσε τη σακούλα με το χέρι απλωμένο λες και κουβαλούσε ραδιενεργά κατάλοιπα και όταν την ξεφορτώθηκε φάνηκε πολύ απελευθερωμένος. Πάω στοίχημα ότι έχω, (αυτό μάλλον το είπα γιατί δεν έχω τίποτα -χα) ότι αν μας επέβαλαν να κρατάμε τα απορρίμματα στο σπίτι μας για 1 μήνα και μετά να μπορούμε να τα πετάμε στους κάδους, θα ήμασταν όλοι πολύ καλύτεροι άνθρωποι και πολύ πιο προσεκτικοί στο τι αγοράζουμε και στο τι τρώμε. Τώρα ότι γουρουνιά κι αν κάνεις, όσο λέτσος κι αν είσαι, κάνεις ότι κάνεις και μετά μέσα σε μαύρες σακούλες πετάς στους κάδους απορριμμάτων την υπερβολή σου. Αργότερα άνθρωποι μ’ ένα ειδικό για το σκοπό αυτό όχημα θα σου αδειάσουν τους κάδους σαν να σου λένε, ορίστε κύριε, μπορείτε να υπερβάλετε κι άλλο, σας αφήσαμε χώρο. Είναι δε χωρίς σχόλιο το τι εικόνες μπορεί κανείς να συλλέξει όταν για κάποιο λόγο απεργούν όσοι εργάζονται στην αποκομιδή. Σε λίγες μέρες, μέσα και γύρω από τους κάδους στήνεται το όρος Μπόχα κι όλοι περνάμε κρατώντας τη μύτη μας καθώς τα κατάλοιπα της βιομηχανικής μας κατανάλωσης, μας ενοχλούν. Κάποιος να τα πάρει από εδώ επιτέλους, βρωμήσαμε! φωνάζει μια κυρία. Έλεος, Ευρώπη 2022, φωνάζει κάποιος άλλος για να καταδείξει με το δικό του βαθυστόχαστο τρόπο τα χάλια του κόσμου.
Σ’ ένα διάδρομο έξω από το σπίτι έχω βάλει τρία πλαστικά μεγάλα κουτιά κι εκεί συλλέγουμε τις συσκευασίες ανά υλικό κι όταν αυτά γεμίσουν, πάω και τ’ αδειάζω στους κάδους ανακύκλωσης που υπάρχουν σε διάφορα σημεία της πόλης. Δίπλα στους κάδους ανακύκλωσης υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων, όταν λέμε δίπλα εννοούμε κολλητά. Μου κάνει τόσο εντύπωση που οι κάδοι απορριμμάτων είναι τίγκα με ανακυκλώσιμες συσκευασίες που αν αυτός που τις έβαλε εκεί άπλωνε λίγο παραπάνω το χέρι του θα τις είχε αποθέσει στο σωστό σημείο, για να ξαναγίνουν χρήσιμες. Αν θες να δεις το επίπεδο ενός πολιτισμού, δες πως διαχειρίζεται τ’ απορρίμματα του διάβασα κάπου αλλά δε θυμάμαι που, τεσπά.
Τον κόσμο δεν μπορώ να τον σώσω, είναι το μόνο σίγουρο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καθυστερήσω το πότε θα με σκοτώσει. Συνέχισα να βλέπω περαστικούς, οι περισσότεροι κουβαλούσαν μελλοντικά σκουπίδια σε νάιλον σακούλες, σιχαίνομαι το νάιλον αν και πάντα το έβρισκα ωραίο όνομα για μπαρ. Για να διασκεδάσω άκουσα τον Μανώλο να τραγουδάει αεγάκι, ήπια χυμό μπανάνα κι έφαγα καλαμπόκι καβουρδισμένο. “Χωρίς να έχεις την παραμικρή μουσικότητα είσαι η χαρά της ζωής” του είπε ένας κριτής. Κάτι σα να λέμε το αντίθετο του Σαββόπουλου, σκέφτηκα.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
