Γιατί χωρίζουμε; Γιατί ενωνόμαστε; Γιατί αποζητούμε το σύνολο κι όχι τη μονάδα; Βάλε 1.000 να αναπαραχθούν, θα γίνουν χιλιάδες. Δώστους φαί, νερό, ζέστη, διασκέδαση, μην τους αναγκάσεις να δουλέψουν ποτέ. Προσέφερε τους τα πάντα και μπόλικα, τι θα απογίνουν; Να ένα καλό πείραμα. Θα υπάρξει ανάμεσα τους ένας ποιητής, ένας προφήτης, ένας επαναστάτης, ένας δολοφόνος; Οι δυσκολίες εξελίσουν και ωθούν τον άνθρωπο, οι ευκολίες δεν ξέρω τι κάνουν, μακροχρόνια μιλώντας. Γιατί η αγάπη που κάποιος αισθάνεται και εκφράζει για εμάς θεωρούμε πως είναι πιο σημαντική από την αγάπη που αισθανόμαστε εμείς για τον εαυτό μας; Είναι ένα είδος επιβεβαίωσης πως κάποιος μας αγαπάει και άρα αξίζουμε; Γιατί βαδίζουμε προς τα έξω και όχι προς τα μέσα και ποιά γαλήνη μπορείς να βρεις σε κάτι που δε γαληνεύει; Αν αγαπάω τον εαυτό μου δεν είμαι ικανός να αγαπήσω τον κόσμο όλο; Αν αγαπάω τον εαυτό μου δεν έχω γαλήνη μέσα μου κι ας έχει έξω φουρτούνα; Τι χαζά που ζούμε και μεγαλώνουμε και πόσο σημαντικά είναι τα λάθη που διορθώνονται, τα στραβά που ισιώνουν, τα άδεια που γεμίζουν. Νομίζω πως κανένας άνθρωπος που μεγάλωσε με γεμάτα, στόματα, στομάχια, τσέπες, ντουλάπια, ρεζερβουάρ, δε θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει τη χαρά τού να γεμίζεις.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
