Όταν γνώρισα τον κ. Θόδωρο, το μόνο που ήξερα να κάνω για τον εαυτό μου ήταν να μιλάω χαμηλοφώνως, να εισέρχομαι διακριτικώς και αν τυχόν κατάφερνα να περάσω απαρατήρητος, ήμουν πολύ ευτυχής. Mister cellophane ψυχή τε και σώματι, με ιδία θέληση και δια ιδία χρήση. Υπάρχουν όμως κάποιες μέρες που συμβαίνει κάτι κι αυτό το κάτι ενώ στην αρχή είναι ακαθόριστο μέσα σου, αργότερα καθορίζεται, αναγνωρίζεται, ξεκαθαρίζει. Ξέρεις από την πρώτη στιγμή πως αυτό το κάτι που μόλις συνάντησες θα γίνει κτήμα σου, τα μάτια σου λάμπουν σ’ αυτό το νέο φως και ξεδιψάς με το νερό που έσβησε μια δίψα που δεν ήξερες γιατί την έχεις. Ο κος. Θόδωρος μίλησε μεγαλοφώνος από την 1η μας συνάντηση κι εγώ πολύ ενθυπώσιαστηκα. Δια χάριν συντομίας και σε μία και μοναδική επεξήγηση να σημειώσω εδώ πως ο ενθυπωσιασμός είναι μια σύνθετη λέξη που απαρτίζεται από τις εξής δύο, ενθουσιασμός και εντυπωσιασμός. Δική μου πατέντα, αν και δεν χρειαζόταν να το εξηγήσω νομίζω, τεσπά.
Είδα και άκουσα τον κο. Θόδωρο να εισέρχεται σ’ έναν χώρο που δεν γνώριζε κανέναν και κανείς δεν τον γνώριζε, να λέει με φωνή στεντόρια το ποιός είναι και το τι θέλει και σε λιγότερο από 1 λεπτό της ώρας να έχει καταφέρει κάτι που εμένα θα μου έπαιρνε και τους 12 μήνες τού ενός χρόνου, μη σου πως και του άλλου. Είδα αυτό που μου έλειπε, έναν άνθρωπο με ανάστημα όρθιο ενώ εγώ νόμιζα πως όλοι περπατούσαν σαν εμένα, σκυφτοί. Είπα μέσα μου, αυτό είναι, έτσι πρέπει να μιλάω, έτσι να φέρομαι, στα ίσα. Με σεβασμό αλλά χωρίς φόβο, με θάρρος και χωρίς ντροπή, με σιγουριά και χωρίς άγχος. Είμαι αυτός, έρχομαι από εκεί, πάω εκεί, θέλω αυτό, μπορείτε; Από τότε υιοθέτησα σαν νέο ζωτικό όργανο αυτόν τον τρόπο ομιλίας και επικοινωνίας, στα ίσα και άμεσα. Καμιά φορά με λένε αγενή και χοντροκομμένο μα δε το κάνω επίτηδες, είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπίσω την κατάκτηση μου, να μη γυρίσω στο χαμηλόφωνο και το ντροπαλό. Δε γαλουχήθηκα με το όρθιο ανάστημα, γι’ αυτό από τη στιγμή που το κατέκτησα το προφυλάσσω με κάθε τρόπο. Απολαμβάνω πολύ την ευθύτητα, τα ξεκάθαρα λόγια, την αμεσότητα. Καμιά φορά κάτι που μπορεί να πω προσλαμβάνεται – ίσως και να είναι – ως προσβλητικό, μα δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Ίσως να είμαι ένας άνθρωπος με συμπτώματα μεταγένεστου όρθιου ανάστηματος, που αν ξεχαστεί θα σκύψει.
Κανάκεψα λίγο τη Νις αυτές τις μέρες κι από εκεί που ήμουν τραχύς και σπαστικός έγινα συγκαταβατικός και ευγενής. Η Νις δεν το κατάλαβε αυτό αλλά εγώ κάνω τη προσπάθεια μου και προς τούτο αναζήτησα μια επιβεβαίωση. Λοιπόν τι έχεις να πεις; τη ρώτησα. Τι εννοείς; απάντησε. Δεν είμαι πολύ καλός μαζί σου; Ε; δεν είμαι; Εκείνη είπε, δεν θα’ πρεπε; Εγώ σταμάτησα λίγο να σκεφτώ και μετά της είπα, δεν είμαι καλός επειδή πρέπει. Τα λόγια είναι θεμέλιοι λίθοι στο οικοδόμημα της κάθε σχέσης ακόμα κι αυτής με τον εαυτό μας. Κάτω κάτω μπαίνουν τα βαριά, τα μεγάλα, τα ογκολιθικά κι όσο το οικοδόμημα μεγαλώνει κι η σχέση ψηλώνει, στολίζεται με λεπτομέρειες, με παράθυρα βιτρώ, με διακοσμητικά πλακάκια, με χρυσοποίκιλτα φιλάκια και αγκαλιές. Ενώ στους ογκόλιθους τα πάω καλά στις λεπτομέρειες χάνω και πρέπει εκεί να βελτιωθώ. Ενώ το’χω δεν το βρίσκω όταν το θέλω. Στέκομαι ανάμεσα σε δυο καθρέφτες και κοιτάζοντας τη φάτσα μου enface μονολογώ σαν άλλος Harry Angel “I know who I am, I know who I am”. Μετά γυρίζω απότομα το κεφάλι και κοιτάζω τον καθρέφτη που έχω πίσω μου και λέω σαν άλλος Travis Bickle, “r u talking to me?”.
Με I know who I am και r u talking to me παίζω με τον εαυτό μου και με τα λόγια μου. Άλλοτε με φωνή στεντόρια κι άλλοτε με πλάτη σκυφτή, με ογκόλιθους που χρειάζονται λεπτομέρειες και λεπτομέρειες που χρειάζονται κάπου να στηριχθούν, σμιλεύω το καινούργιο οικοδόμημα πάνω σε άνισα αλλά γερά θεμέλια.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
