Μέρα γεμάτη με πράγματα ασήμαντα. Διαδρομές, μπούρου μπούρου, ξανά διαδρομές. Η μέρα μου θα τελειώσει κατά τις 12 το βράδυ αφού στις 10 και κάτι πρέπει να είμαι αεροδρόμιο να παραλάβω έναν ξένο τεχνικό, να τον πάω στο ξενοδοχείο – περιοχή Καμπούλ Αθηνών – και να επιστρέψω Χαλάνδρι για ολίγον ύπνο μέχρι την επομένη. Μια φορά που ζόρισα πολύ το μυαλό να μου ορίσει την ευτυχία, κατέληξα στο συμπέρασμα πως, ευτυχία είναι να μη ξέρω τι θα κάνω αύριο και να μη με νοιάζει. Υπήρξα για λίγο εξαιρετικά περήφανος που κατάφερα και έδωσα έναν τόσο πλήρη ορισμό στην ευτυχία, τουλάχιστον όπως εγώ την αισθάνομαι. Μετά όμως σκέφτηκα πως το να μη ξέρω τι θα κάνω αύριο και να μη με νοιάζει, θα μπορούσε να είναι και κάτι που ένας τρελός αισθάνεται. Ποιός τρελός νοιάζεται για το αύριο του; Φυσικά δεν ξέρω και κανέναν τρελό, τρελό με βουλοκέρι εννοώ αλλά από ταινίες καιταλοιπά που έχω δει νομίζω πως όλοι οι τρελοί είναι στη κοσμάρα τους, κοσμάρα που εγώ παραλληλίζω με την ευτυχία. Αποκομμένος από τα κοινά και κοινός με τον κόσμο όλο, να κι αυτό θα μπορούσε να είναι κι ένας ορισμός της ευτυχίας ή της τρέλας.
Κατά τον Φάμελλο η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να’ρθει, όμως εμένα αυτή ή σκέψη δεν μ’αρέσει. Καλύτερα ευτυχής και τώρα ή δυστυχής και τώρα. Οι αναμονές με εξαντλούν τόσο όσο να μην θέλω τελικά να ταξιδέψω. Δυστυχής στον τόπο, ευτυχής στο μυαλό και συνεχίζω τα μπούρου μπούρου συνοδεία σχεδίων για το μέλλον και προσευχών για το παρόν. Σε ότι αφορά το παρελθόν πέραν του ότι σ’ένα βαθμό με έχει ορίσει δεν μπορώ να πάρω ή να δώσω τίποτα πίσω. Ότι είναι είναι οπότε και σε αυτή τη περίπτωση μπούρου μπούρου και μπλα μπλα μπλα. Δεν ξέρω και πολλούς να τα’χουν καλά με το παρελθόν τους άλλωστε, ίσως η Μαρία Τερέζα ή ο Νέλσον Μαντέλα αλλά αυτούς δεν τους γνώρισα. Το παρελθόν είναι ένα πράμα χρησιμοποιημένο, φθαρμένο, ξεθωριασμένο και καμιά φορά μεταβάλλεται καθώς οι αναμνήσεις μας, ενίοτε, είναι όπως μας βολεύουν. Το μέλλον είναι εκ του πραγματικού άγνωστο. Το μέλλον είναι μόνο ότι νομίζουμε ή σχεδιάζουμε πως θα μας συμβεί, στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζουμε. Εγώ μπορεί να μην υπάρχω σε μια ώρα από τώρα, αλλά δεν το ξέρω ούτε και το υπολογίζω πως θα συμβεί. Οπότε τι μου’χει μείνει; Το επόμενο λεπτό.
Στο επόμενο λεπτό λοιπόν θα συνεχίσω να κοιτάζω τη φάτσα ενός τύπου που οταν τον γνώρισα ήμασταν 15 χρόνων και μιλούσαμε για γκόμενες και τώρα είμαστε 200 χρονών και μιλάμε για γιατρούς. Μ’ αυτόν τον τύπο προσπαθήσαμε να κάνουμε τον γύρο του Γαλατά χωρίς να γνωρίζουμε πως είμαστε στη Πελοπόννησο. Όταν καταλάβαμε το λάθος μας γελάσαμε πολύ κι είπαμε πως δεν θα ξανακάνουμε το ίδιο λάθος. Δύο μήνες αργότερα προσπαθήσαμε να κάνουμε τον γύρο των Νέων Στύρων χωρίς να καταλάβουμε ότι είμαστε στην Εύβοια. Τον πάντρεψα δύο φορές, χώρισε και τις δύο. Συμφωνήσαμε να κόψουμε τις εξερευνήσεις και τις κουμπαριές. Σήμερα τον είδα μετά από αρκετό καιρό και παρατήρησα πως κοιτούσε την οθόνη του υπολογιστή σχεδόν ακίνητος για κάποια ώρα. Το ξέρεις ότι κάποτε θα κοιτάζεις την οθόνη και δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα;, του είπα. Το ξέρω, είπε και γελάσαμε και οι δύο. Αυτός ο τύπος είναι μια καλή σύνδεση παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος γατί σίγουρα και το επόμενο λεπτό την φάτσα του θα κοιτάζω.
Στο επόμενο λεπτό θα πάρω μερικές ανάσες γιατί αγαπάω τη ζωή και μ’αγαπά κι αυτή και μόνο έτσι μπορώ να μείνω μέσα της. Θα πάρω τηλέφωνο την Αζ γιατί μου’χει λείψει η πληθωρική της τρέλα κι η μεγάλη της χάρη. Θα τεντωθώ γιατί από την πολύ οδήγηση πιάστηκα και θα σκεφτώ κάτι θετικό. Το επόμενο λεπτό προσδοκώ να γίνει το αγαπημένο μου και το πιο σημαντικό μου. Άλλωστε μεταξύ μας, υπάρχει σχέση αλληλεξάρτησης.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
