Πέρασε ο 1ος μήνας, βάμος μπίεν. Όταν ξεκίνησα πέρσυ να γράφω μου έκανε εντύπωση που μετά την 1η εβδομάδα είχα γράψει πουχου 20 σελίδες και μετά την 2η 30 κλπ. Όταν έφτασα δε τις 100 ήταν λες και είχα πάει σε άλλη χώρα. Μπα; Υπάρχει τέτοιο μέρος σκεφτόμουν; Κατάφερα να φτάσω στη χώρα 100 σελίδες; Και να πάμε λίγο πιο κάτω; Και να μπούμε λίγο πιο μέσα; Και κάπως έτσι σήμερα, μέρα τη μέρα, σελίδα της σελίδα, γράμμα το γράμμα, έχω ταξιδέψει πιο μακριά από ότι φανταζόμουν ποτέ και σε λίγο το 1ο βιβλίο θα είναι έτοιμο και το blog ετοιμάζεται κι αυτό και το ένα έφερε κι ακόμα φέρνει το άλλο και πλέον η εξερεύνηση έχει πάρει άλλη μορφή. Αφου κατάφερα να ξεμακρύνω απ’ την ακτή, τώρα είμαι πια καπού αλλού και βλέπω κάτι καινούργιο που το ανακαλύπτω με ενθουσιασμό.
Εδώ πρέπει να πω οτι το να νιώσω εγώ ενθουσιασμό, εγώ που είμαι ο βασιλιάς της απάθειας, είναι παρόμοιο με το να κερδίζει μέχρι το 90 η Μπαρτσελόνα 12-0 τον Παναιτωλικό και στο 93 να γράφει το ταμπλό Μπαρτσελόνα – Παναιτωλικός 12-13. Μετά την 1η στάση που έγραφε “απομακρύνσου απ’ την ακτή” δηλαδή φύγε από το γνώριμο νομίζω η επόμενη στάση υα γράφει “κάψε τις γέφυρες”, δηλαδή μην ξαναγυρίσεις ποτέ εκεί που ήσουν. Και σε τέτοιες κομβικές για τη ζωή ανακαλύψεις μπορεί κανείς να φτάσει μόνο αν κάνει το αυτό, να προσπαθήσει. Όλοι προσδοκούν και ελπίζουν στην αλλαγή, τη σχεδιάζουν, τη σκέφτονται, την οραματίζονται, τη συζητάνε αλλά μέχρι η αλλαγή να συμβεί μπορει να πας πίσω 1.000 φορές, αυτό ισχύει και για μένα άλλωστε. Ακόμα δεν έχει συμβεί.
Αριστουργιματικότατη ταινία επί του τόπικ, The revolutionary Road του Σαμ Μέντες, εκεί όπου η Γουίνσλετ συναντήθηκε ξανά με τον Ντι Κάπριο και μου έκανε τεράστια εντύπωση το πως της φέρθηκε μετά την τεράστια αδιαφορία της και πως τον άφησε όλη νύχτα στα παγωμένα νερά μέχρι να τον βρει το πρωί παγωτό ξυλάκι και να τον στείλει και στον πάτο της θάλασσας. Δε φτάνει που όλη νύχτα δε κατέβηκε 1 λεπτό από το κολόξυλο που καθόταν ν’ ανέβει και λίγο ο Λίο, τον πέταξε και στον πάτο της θάλασσας στο τέλος. Γιατί κυρία μου; Είχε ψοφήσει ήδη ο νέος, και ξέρεις πως ήταν Ιρλανδός και άρα πιστός και άρα πρέπει να ταφεί; Τι, βάρος σου έπεφτε; Απλά δεν φτάνει που δεν τον ανέβασες πάνω ούτε ένα λεπτό, στο τέλος για να μην τον βλέπεις μπρος στην μούρη σου τον έστειλες και στον πάτο. Και πέταξες και το διαμάντι που δε ξέρω πόσα εκατομμύρια παιδάκια στην Αιθιοπία θα τάϊζε. Αλλά έτσι είναι ενοχές, αποτιμώνται. Τεσπά, έκανα κι ένα σχετικό βιδεο στο κανάλι κάποτε αλλά όπως βλέπω η τηλεθέαση εκεί αποτιμάται κι αυτή. Μόνο που αποτιμάται σε δεκαδικούς αριθμούς. Πόσοι έχουν δει αυτο το βίδεο Τζον; 0,6 απαντάω εγώ γνωρίζοντας πως 0,6 είναι τα βίδεο που έχουν μεγάλη αποδοχή, χαχα! Νταξ, το κανάλι και όλη η απόπειρα έχει ορίζοντα διετίας για να έχει διεισδύσει τις ρίζες στο χώμα, χώμα που τα θρεπτικά του συστατικά θα βοηθήσουν τη προσπάθεια να πάει ψηλότερα.
Στην αρχή ο λόγος λέει ο μεγάλος Γκάτις αλλά εγώ λέω στην αρχή η επιθυμία του να θες να μιλήσεις. Οι πράξεις οδηγούνται από τις επιθυμίες κι από τις σκέψεις κι εκεί που τώρα στέκει ένα άδειο οικόπεδο, αν το οραματιστείς και το σχεδιάσεις και δουλέψεις προς αυτή τη κατεύθυνση κάποτε θα στέκει ένα σπίτι. Το κενό πρέπει να υπάρχει για να το γεμίσεις και γι’ αυτό η αξία του είναι μέγιστη.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
