Μέσα στα όλα της μέρας, περάσαμε κι από την γιαγιά της Αν. Κοντεύει τα 90, έχει μείνει μ’ ένα χέρι αλλά παρά ταύτα κατάφερε και ζύμωσε τσουρέκι. Ζύμωσε τσουρέκι με το ένα χέρι, αυτό κι αν είναι για talent show, εντυπωσιάστηκα. Τη φαντάστηκα στην λαμπερή σκηνή ανάμεσα σε τενόρους με στολή κόκορα και ακροβάτες ντυμένους γκοφρέτες.
“Εσείς τι μπορείτε να κάνετε νεαρέ; Εγώ λέω το πάτερ ημών ανάποδα σε 12 δεύτερα την ώρα που σε ένα μονόζυγο εκτελώ περιστροφές έχοντας βάλει φωτιά στα πόδια μου. Μμμμ, ακούγεται ενδιαφέρον!! Εσείς οι 4 τι ακριβώς θα μας δείξετε; Εμείς θα πιούμε μπροστά σας 8 κόκα κόλες έκαστος και μετά θα εκτελέσουμε το happy birthday με ρεψίματα! Μμμμ, εντυπωσιακό! Εσείς κυρία μου, καλώς ήρθατε, τι θα μας δείξετε; Εγώ πλάθω τσουρέκι με το ένα χέρι”. Σιωπή στο πλατό, η κάμερα πιάνει τα πρόσωπα των κριτών με το στόμα ανοιχτό, το πλήθος στις κερκίδες κρατάει την ανάσα του! “Πλάθετε τσουρέκι με το ένα χέρι;;;;;; Μπλινκ, μπλινκ, μπλινκ, μπλινκ, να περάσει στον τελικό η κυρία, γιεεεεεεεε, γιεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, γιεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!”.
Στη σκηνή πέφτουν εκατομμύρια φανταχτερά χαρτάκια, το πλήθος παραληρεί, η οθόνη έχει γεμίσει ιπτάμενα τσουρέκια κι η γιαγιά της Αν είναι πλέον σούπερ σταρ διεθνούς εμβέλειας.
Όση ώρα οι δυο τους τα έλεγαν, εγώ είχα ξαπλώσει σ’ ένα ντιβάνι και φαντασιωνόμουν. Ξεκίνησα να γράφω πρόπερσι, δεν ήξερα γιατί, τώρα ξέρω. Γιατί δε γινόταν αλλιώς. Κάθε είδους δεξιότητα, έτσι και η συγγραφή, θέλει εξάσκηση, θέλει προπόνηση, θέλει επιμονή. Καμιά φορά επιμένω χωρίς να ξέρω τι γράφω, καμιά φορά γράφω βλακείες κι απογοητεύομαι, καμιά φορά γελάω και κάνω και άλλους να γελάσουν κι αυτό το απολαμβάνω τα μάλα, καμιά φορά σκέφτομαι να τα παρατήσω και καμιά φορά σκέφτομαι πως δε θέλω να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να γράφω. Όλα όσα γράφεις είναι ένας καθρέφτης που μόνο τα δικά σου μάτια μπορούν ν’ αντικρύσουν, μόνο εσύ ξέρεις τι είναι αλήθεια, τι είπες και τι έκρυψες, τι αλλοίωσες. Γράφοντας, δημιουργείς γύρω από σένα έναν κόσμο που από ένα σημείο και μετά, σε περιβάλλει. Άλλοτε σε αποκόπτει κι άλλοτε σε προστατεύει. Άλλοτε είναι συρματοπλέγμα που δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει κι άλλοτε είναι αμέτρητες μικροσκοπικές κεραίες που λαμβάνουν και εκπέμπουν περισσότερα από όσα ξέρεις κι από όσα εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνεσαι.
Κλείνεις τα μάτια και φαντασιώνεσαι μια μετακομουνιστική γιαγιά 90 χρονών από το Ντραγκίτσεβο να πλάθει τσουρέκι με το ένα χέρι μπροστά στο Σάϊμον Κάουελ και τη Χάϊντι Μπλουμ κι αυτοί να παθαίνουν υστερία. Έχεις σκάσει στα γέλια στον καναπέ μόνος σου την ώρα που η γιαγιά έχει πλακωθεί στα push ups, πάλι με το ένα χέρι, κι η Σοφία Βεργκάρα μόλις ζήτησε το τηλέφωνο μου. Ξεκίνησα να γράφω λόγω απόγνωσης αλλά συνεχίζω λόγω απόλαυσης. Αν μη τι άλλο, ο κόσμος έξω να έχει τις μαύρες του εδώ μέσα έχω on/off για τον ήλιο.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
