Αργά το βράδυ που ξύπνησα και ένιωθα το στήθος μου βαρύ σκεφτόμουν πως όταν γράφεις δημιουργείς έναν κόσμο που δεν υπάρχει αλλού παρά μόνο μες το δικό σου κεφάλι κι αυτό μπορεί να είναι Κόλαση και Παράδεισος μαζί. Θέλω να πω, αυτό που ο Χορν έλεγε πως, στη σκηνή είμαι ειλικρινής και στη ζωή προσποιούμαι, ισχύει και σ’ αυτή τη περίπτωση. Όχι απλά ζεις ανάμεσα σε γραμμές, σημεία στίξης, χαρακτήρες και πλοκή, εσύ ο ίδιος τα δημιουργείς, εσύ είσαι ο λόγος που υπάρχουν. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σημείο καμπής όπου ο λόγος που υπάρχεις είναι αυτά που δημιουργείς, πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να υπάρχει στιγμή που φτάνεις να ζεις μέσα σε ότι δημιουργείς και ίσως αυτό να σε αποκόβει από ότι πραγματικά ζεις, αν μπορεί κανείς να τα ξεχωρίσει αυτά.
Πέρσι που ξεκίνησα συστηματικά να γράφω είχα εκπλαγεί απο τη δύναμη αυτής της σχέσης που στο πυρήνα της δημιουργείται και συνεχίζει να υπάρχει γιατί είναι μια σχέση αυθεντικά εσωστρεφής ενώ στη κορυφή της στολίζεται με πλουσια εξωστρέφεια και εκτείνεται στον ουρανό σαν πυροτεχνήματα και κομφετί τα οποία ενώ φαινομενικά κατευθύνονται προς τα πάνω, στην πραγματικότητα επιστρέφουν προς τα μέσα. Είναι άραγε η εξωστρέφεια που θρέφει την εσωστρέφεια ή το αντίθετο ή δεν έχει καμία σημασία; Για να υπάρξει η μία πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει και η άλλη, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση αλλά φαντάζομαι και σε εκατομμύρια άλλες. Ποιά ανάγκη κυριαρχεί; Η ανάγκη να γράψεις ή η ανάγκη να σε διαβάσουν; Η ανάγκη να παίξεις έναν ρόλο ή η ανάγκη να σε δουν να παίζεις αυτό το ρόλο; Αναρωτιέμαι.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
