Πρωί. Στο μεγάλο παράθυρο της κουζίνας παρατηρώντας τους λιγοστούς περαστικούς. Έχω να κοιμηθώ από εχθές, πριν λίγο έφτασα. Πρώτη φορά μετά από καιρό που οδήγησα νύχτα, πέρασα μέσα από το κέντρο της πόλης και μετά Εθνική για Προμαχώνα, σύνορα, Σόφια κλπ. Η Νις δίπλα μου, την μάζεψα από Θεσσαλονίκη, είχε πάει σε συναυλία των ΦΒΣ, βλ. φοβίες. Στο δρόμο μού περιέγραψε με χρώματα πολύ ζωντανά τη συναυλία και τους ανθρώπους που γνώρισε και πως κατάφερε να χωθεί μετά το πέρας εκεί που που ήταν ο βασικός τραγουδιστής και πως μίλησαν και τι είπαν. Ήτο πολύ ενθουσιώδης η Νις κι εγώ ενώ έδειχνα πως άκουγα με προσοχή, η αλήθεια είναι πως δεν άκουγα αλλά ένιωθα.
Της έδωσα το κινητό και της ζήτησα να επιλέξει τραγούδια που άκουσε στη συναυλία και να τ’ ακούσω κι εγώ κι είχε χαρά μεγάλη που της το ζήτησα αυτό. “Εδώ άκου τι λέει εδώ, εδώ, άκου… κι ακού αυτό που θα πει τώρα είναι συνδεδεμένο μ’ εκείνο και μ’ ένα παλιό τους άλμπουμ” και τα λοιπά και τα λοιπά. Μεγάλη φαν του συγκροτήματος η Νις. Σκεφτόμουν πως στην ηλικία της, και όχι μόνο, έδινα βάση σε στοίχους κι έβρισκα εκεί πολλές φορές το νόημα που νόμιζα πως υπάρχει ή το μυστικό που δεν γνωρίζουν οι άλλοι. Μια και το ρεπερτόριο μου περιελάμβανε από Κατερίνα Κατερινάκι και Epitaph μέχρι μάτια μπλε και watch closely now, το νόημα και το μυστικό πήγαιναν κι ερχόντουσαν ανατολή και δύση σ’ ένα γύρισμα. Επιρρεπής στη βλακεία κι ατζαμής ερωτιάρης βάδιζα με τραγούδια λογής λογής μες στο κεφάλι μου σαν τον Καλογερόπουλο στο, Μάθε παιδί μου γράμματα. Αναρωτιόμουν, αν μπορούσα ξανά να πιστέψω, θα πίστευα σε όλα αυτά ή θα προτιμούσα να μείνω φλατ σα φέτα τυρί έμενταλ, κατάλληλη για τοστ; Βέβαια λαμβάνοντας υπόψη την αύξηση βάρους περί της κοιλιακής μου χώρας, αν ήμουν φέτα τυρί για τοστ δεν θα ήμουν και πολύ φλατ εδώ που τα λέμε.
Καθώς βγαίναμε από την πόλη μου έκανε εντύπωση φωτεινή επιγραφή που έγραφε ΜΠΑΛΤΑΣ και παρατήρησα να δω τι είναι. Γραφείο κηδειών ήταν και μετά θυμήθηκα πως κάπου πιο κάτω στη πόλη έχει γραφείο τελετών που λέγεται ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ. Αυτός ο Μπαμπούλας πρέπει να έχει κάποια ενδοοικογενειακή διένεξη γιατί υπάρχουν κανά δυο γραφεία ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ και έχουν ταμπέλες κολλημένες απ’ έξω που λένε, “Το γραφείο τελετών ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Φ δεν έχει καμία σχέση με το γραφείο τελετών ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Χ” κλπ. Μπαλτάς και Μπαμπούληδες με έκαναν να σκεφτώ πως δεν το έχει και πολύ η Θεσσαλονίκη με τα γραφεία τελετών, τα οποία παρεμπιπτόντως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάνουν μόνο κηδείες, μια και τα υπόλοιπα μυστήρια, τελετές είναι κι αυτά. Φαντασιώθηκα φωτεινή επιγραφή: “Γραφείο τελετών ΧΑΤΖΑΡΑΣ. Βαπτίσεις – Γάμοι – Κηδείες (και όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά)”.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
