Τελειώνει και ο Σεπτέμβριος. Αυτή ή άλλοτε αίσθηση ότι ο χρόνος τρέχει σαν νερό ή δεν κυλάει, είναι πολύ σπάσιμο. Θα ήταν νομίζω ωραία να μην υπήρχε ρολόι, ούτε μέρες της εβδομάδος, ούτε μήνες, ούτε χρόνια. Το χρόνο όσο και να τον μετράς δεν θ’ αλλάξει ποτέ, το μόνο που αλλάζει είσαι εσύ, είμαι εγώ. Δεν μ’ αρέσουν καθόλου οι μέρες της εβδομάδος, με κάποιο τρόπο με προϊδεάζουν για το τι έρχεται. Τη Δευτέρα δουλειά και κατήφεια, κίνηση στους δρόμους, ξανά στα ίδια, τη Πέμπτη άντε λίγο και τη βγάλαμε κι αυτή την εβδομάδα, την Παρασκευή α ωραία θ’ αράξουμε, το Σάββατο μια μικρή γιορτή και τη Κυριακή μια μικρή μελαγχολία. Οι Κυριακές για την εβδομάδα είναι ότι τα λιοντάρια για τη ζούγκλα, βασιλιάδες. Είτε είναι γιορτινές με τραπεζώματα και ομορφιές, είτε είναι μελαγχολικές γιατί σύντομα η μικρή τους παύση θα πάψει να είναι ζωντανή, έχουν πάντα ένα προνόμιο σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες της μικροσκοπκής μας εβδομάδος.
Αντιπαθώ τον χρόνο και την καταμέτρηση του, την ονοματοποίηση του, τη κατηγοριοποίηση του. Τώρα είναι Σεπτέμβριος, δίαιτα, σχολεία, κεφάλια μέσα. Απο Οκτώβριο αρχίζουμε να σκεπτόμαστε ότι οι γιορτές έρχονται και να ένας λόγος να έχουμε ελπίζουμε, να στολίσουμε, να φερθούμε ανθρώπινα, να κάνουμε ένα μικρό πανηγύρι καταναλωτισμού και φαγοποσίας τιμώντας τη γέννηση αυτού που θα μας σώσει, ο οποίος by the way, μόνο όρεξη να μας θυμάται δεν έχει. Μετά τις γιορτές και τη προκάτ κατάνυξη μπαίνουμε πάλι σε δίαιτα και περίοδο εκπτώσεων μη τυχόν και δε ψωνίσουμε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…Ακολουθεί το καρναβάλι και ω τι χαρά, το Πάσχα και ω τι θλίψη αλλά ας φάμε κανά κοψίδι, η άνοιξη κι ελπίδες που φέρνει το άγιο πράσινο χρώμα της και το καλοκαίρι με τα παγωμένα και κατάγλυκα φρούτα και τις βουτιές. Μισώ τις γιορτές, πραγματικά τις απεχθάνομαι, νομίζω πως συμμετέχω σε θίασο ημίτρελων ημιμαθών.
Δεν μου αρέσει ο χρόνος κι ο τρόπος που μου υποδεικνύει σλας καθοδηγεί πως να ζήσω, δε μου αρέσει η αλλοίωση που μου προκαλεί, το κατεστημένο που εγκαθιστά στο μυαλό μου. Ο χρόνος είναι πιο πολύς αν πάψεις να τον μετράς, αν σταματήσεις να τον υπολογίζεις. Ας έρθει ότι έρθει κι ας είναι ότι είναι, η καταμέτρηση και η ονοματοποίηση μ’ ενοχλεί. Στο εργαστήριο μου δεν θα υπάρχει η έννοια του χρόνου αλλά θα υπάρχει ή έννοια της έννοιας. Αν θες να δοξάσεις κι αν θες να θυμηθείς, αν θες να ξεχάσεις κι αν θες να σπείρεις, αν ήρθε η στιγμή να θερίσεις ή να τραβήξεις για το Νότο, ή να κόψεις ξύλα ή να παστώσεις ψάρια ή κρέας ή απλά να ρεμβάζεις για ώρες και μέρες αφήνοντας τον καιρό, τον άνεμο, τον ήλιο και τ’ άστρα να μιλήσουν στο σώμα και στο μυαλό σου, αυτό θα έχει μόνο σημασία. Να κάνεις αυτό που έχει νόημα για σένα, για την ύπαρξη σου, για την επιβίωση σου, για το δικό σου πνευματικό και σωματικό καλό. Δεν θα έχει σημασία να ξέρεις τι ώρα είναι, θα το αισθάνεσαι. Δεν θα έχει σημασία να σε προκαταβάλει κανένας για τι “οφείλεις” να αισθανθείς ή να τι να κάνεις ή που να πας ή πως να ντυθείς. Στο εργαστήριο μου οι δείκτες των ρολογιών δεν θα έχει καμία σημασία αν δείχνουν όλοι το ίδιο, αν λειτουργούν, αν καν κινούνται. Η ώρα είναι πάντα τώρα, αυτό θα είναι το μότο, όλα τα υπόλοιπα θα πάνε στον κάδο των αχρήστων.
Μάθαμε να ζούμε στην επανάληψη του χρόνου γιατί αυτό είναι βολικό και προβλέψιμο, ενώ ο χρόνος δεν κάνει κύκλους αλλά χαράζει ευθείες. Εμείς φτιάξαμε κύκλους τόσο μικρούς που σε μερικά σημεία τα χριστουγεννιάτικα φώτα κρέμονται όλο τον χρόνο. Οι κύκλοι δε μας πάνε πιο κάτω αλλά μας γυρίζουν πίσω, στο γνώριμο, στο ασφαλές, στο εύκολο. Θέλω να δημιουργήσω τον δικό μου χρόνο και τις δικές μου στιγμές που μπορεί να επικοινωνώ για τον οποιοδήποτε λόγο και με τον οποιοδήποτε τρόπο με τον Θεό με προφυλάσει και με συνοδεύει. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, ούτε κύκλους κάνει, ούτε θυμάται. Ο χρόνος μόνο υπάρχει και επεκτείνεται, μεγαλώνει, διανύει αποστάσεις. Ο χρόνος δε μετριέται αλλά μετράει, δε φοβάται αλλά φοβίζει, δεν απειλείται αλλά απειλεί, δεν περισσεύει αλλά και δε φτάνει. Τον χρόνο πρέπει να τον φτιάχνεις, όχι να τον ακολουθείς.
Με βάση τις δυνατότητες, τις επιθυμίες και τις ανάγκες, θα φτιάξω, “το εργαστήριο δίχως χρόνο” κι εκεί μέσα δεν θα έχει καμία σημασία η ώρα, η μέρα, ο μήνας και το έτος. Σημασία θα έχει μόνο το τώρα κι όλες οι ώρες θα είναι τώρα. Η μνήμη θα περιοριστεί κι η πρόβλεψη θα εκλείψει γιατί στο “εργαστήριο δίχως χρόνο”, ο χρόνος δεν θα έχει καμία σημασία.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
