Στη πρωινή βόλτα με τη Φρίντα τα πάντα ήταν παγωμένα. Ο δρόμος, τα φύλλα, το χώμα. Περπατούσα αργά μη τυχόν και γλυστρήσω. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν ποτέ καταφέρω και φύγω από εδώ θα φοράω για το υπόλοιπο της ζωής βερμούδες και σορτσάκια. Ο καιρός ίσως είναι ένα από τα πιο δύσκολα που πρέπει κανείς να προσαρμοστεί όταν φεύγει από την Ελλάδα και πάει πιο Βόρεια, για τα σουβλάκια δεν το συζητάμε, τραγωδία να μην μπορείς να μασουλήσεις ζουμερά, μοσχομυριστά, νόστιμα σουβλάκια, να μην έχεις τον ήλιο τόσο εύκολο και τη θάλασσα σε απόσταση μισής ώρας όπου κι είσαι, αν είσαι στην Αθήνα αυτό είναι.
Η Αθήνα είναι μητρόπολη και όχι μόνο λόγω μεγέθους αλλά κυρίως λόγω επιλογών. Δεν γνωρίζω άλλη πόλη σε όλη την Ευρώπη που να έχει τις επιλογές που η Αθήνα προσφέρει. Νησιά με τα φέρυ μποτ και με τα δελφίνια, θάλασσα παντού, τόσες συνοικίες με τον δικό τους παλμό, με το δικό τους κέντρο, σε απόσταση αναπνοής η Πάρνηθα, το Σούνιο, ο Πειραιάς και στο κέντρο όλων το ιστορικό κέντρο της πολης, μιας πόλης που λατρεύω. Απεχθάνομαι τα προάστια, λατρεύω το κέντρο, θα ήθελα να ζούσα στο κέντρο αν μπορούσα, θα είχα ένα πατίνι, ένα σκέιτμπορντ, 2-3 φορητά φαρμακεία γιατί θα γκρεμοτσακιζόμουν συνεχώς και θα ζούσα μες το παλμό της αλλαγής. Το κέντρο μεταμορφωνεται κάθε χρόνο, μεταλλάσσεται, οι άνθρωποι, οι φυλές, τα κτήρια, οι προσόψεις, οι βιτρίνες, τα καταστήματα. Κάθε φορά που σκέφτομαι όλους όσοι λένε για το καυσαέριο στο κέντρο της Αθήνας θυμάμαι τον Χάρρυ Κλυνν που έλεγε πως δεν έχει κανένα πρόβλημα με το καυσαέριο γιατι “γουστάρω να βλέπω τι αναπνέω”.
Είναι κωμικό να νομίζεις πως θα σε εξοντώσει το καυσαέριο ενώ στη πραγματικότητα σε εξοντώνει η ανία, η επανάληψη, η έλλειψη αυθορμητισμού, η στείρωση της φαντασίας και της ελεύθερης σκέψης. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από κάτι που αλλάζει και τίποτα πιο βαρετό από κάτι που μένει πάντα ίδιο. Η Αθήνα είναι μια πόλη ευάλωτη, έχει ελαττώματα, έχει μερικές φορές κακό κι αφιλόξενο χαρακτήρα και μετά μεταμορφώνεται σε μια πόλη ζεστή, φωτεινή, που περιμένει να σε μαγέψει με ηλιοβασιλέματα ανάμεσα σε αρχαίους κίονες, σοκάκια γεμάτα άνθη και μουσική, ανθρώπους που έχουν ιστορίες να πουν και που θέλουν ιστορίες ν’ ακούσουν. Η Αθήνα είναι μια πόλη ευάλωτη και το να είσαι ευάλωτος μπορεί να είναι πολύ γοητευτικό.
Ίδια με την Αθήνα βάζω τη Ρώμη. Τη Ρώμη δεν την λες αφιλόξενη, ούτε ευάλωτη. Αν η Αθήνα μοιάζει με Γκόλφω, η Ρώμη είναι καραγκαγκάν Ρενάτα. Η Ρενάτα ξέρει ποιά είναι, ξέρει τι είναι, περπατάει στο δρόμο με άλλο τουπέ, έχει άλλο αέρα και δε παζαρεύει τίποτα ενώ η Γκόλφω που και που κουβαλάει στάμνες, κάνει νταραβέρια, μπερδεύεται, πέφτει μόνη της και χρόνια ψάχνει την απευθείας σύνδεση με το πάλαι ποτέ μεγαλείο χωρίς να έχει ακόμα καθρέφτη να δει καθαρά τη σημερινή της εικόνα. Η Ρενάτα πίνει απεριτίφ κι η Γκόλφω ρετσίνες. Παρά ταύτα στο διπλανό κατάστημα προσφέρεται και Μαντινεία. Θα πάει κι εκεί η Γκόλφω. Θέλω να πω, ο χαρακτήρας μιας πόλης δεν αλλάζει τόσο γρήγορα όσο η όψη της.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
