Λένε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό από τον θάνατο μιας ψευδαίσθησης. Συναινώ. Σκεφτόμουν τον τελευταίο καιρό πως όσο κι αν νομίζω / θέλω / φαντάζομαι πως κάποτε θα επιστρέψω εκεί που ήμουν κι όλα θα είναι όπως κάποτε, αυτό ποτέ δε θα συμβεί και κανείς δε μου ζητάει να συμβιβαστώ, take it or leave it κατάσταση.
Τεσπά, ο καθείς έχεις τις φαντασιώσεις, τις φοβίες και τις ψευδαισθήσεις του. Οι δικές μου ψευδαισθήσεις κατοικούν στη ντουλάπα. Σήμερα τις έκανα παρέλαση. Φόραγα τη μία ψευδαίσθηση πίσω από την άλλη και μαζί πραγματικότητα -βλ. εγώ- και ψευδαίσθηση -βλ. μπλουζάκι- κοιταζόμασταν στον καθρέφτη. Κάποτε έδωσα στο φίλο μου τον Θόδωρο κάτι μπλουζάκια που δε μου κάνανε, πράμα νάτσουραλ. Εκείνα τα μπλουζάκια όμως ήταν καινούργια, με την ετικέτα τους, δεν τα είχα πάρει πολύ καιρό πριν κι όπως συνήθως έκανα, δεν τα είχα δοκιμάσει. Ψώνιζα με το μάτι, μόνο που το μάτι με φανταζόταν όπως το μυαλό ήθελε κι όχι όπως ο καθρέφτης έδειχνε. Για να ξεφορτωθώ γρήγορα τις αποτυχημένες φαντασιώσεις μου τα έδωσα όπως όπως στη Στέφι κι εκείνη τα πήγε στον Θόδωρο κι εκείνος με πήρε τηλέφωνο κι αφού μ’ ευχαρίστησε με ρώτησε σκοπτικά, μεθυσμένος ψωνίζεις;
Η διαδικασία της ντολμά πασαρέλας έγινε ευτυχώς χωρίς τη παρουσία κανενός. Τα μισά από τα ρούχα που δοκίμασα ήταν πάνω μου σφιχτά σαν αμπελόφυλλα. Έμεινα να τα κοιτάζω και να σκέφτομαι απο που και πότε τα αγόρασα. Όσα μου άρεσαν λίγο τα στοίβαξα δεξιά, όσα μου άρεσαν πολύ κι είναι συνδεδεμένα με beach days, σφηνάκια, βόλτες με τη μηχανή και ανεμελιά τα στοίβαξα αριστερά. Στη μέση είχα βάλει όλα όσα μου έκαναν ακόμα.
Ταλαντευτηκα κάμποση ώρα ανάμεσα στις δυο ψευδαισθήσεις και τη μία πραγματικότητα μου, με τη πραγματικότητα να είναι η λιγότερη αρεστή. Αυτό το κίτρινο που γράφει alegria δε το δίνω με τίποτα, μα δε σου μπαίνει, κάποτε θα μου μπει, λες ε;, λέω. Η λέξη alegria είναι η αγαπημένη μου λέξη, το μπλουζάκι μένει. Όση ώρα ψαχουλευα για 2η φορά τις t-shirt ψευδαισθήσεις μου η μουσική συνοδεία προερχόταν από τη playlist του spotify με όλα τα ελληνικά που μ’ αρέσουν. Περνώντας μία μία τις αναμνήσεις μου και φέρνοντας στο μυαλό παλαιότερα καλοκαίρια άκουσα Ξυλούρη, Μόνικα, Αδαμαντίδη, Κανελλιδου, Μητροπάνο, Μπέλλου, Τερζή, Τρύπες, Πασχαλίδη, Γαλάνη, Κηλαηδόνη, Δεληβοριά, Χορν, Πρωτοψάλτη, Γλυκερία, Μάλαμα, Κυριαζή κ.α.
Θα ξαναγίνουμε όπως ήμασταν άραγε, όχι ποτέ. Μη το λες, ποτέ με λες ποτέ. Δε θα ξαναγίνεις ποτέ όπως ήσουν σου λέω. Κι οι φίλοι μου; Ούτε κι αυτοί. Δε σε πιστεύω, δε με νοιάζει, ούτε και εμένα με νοιάζει. Αφού πέρασα λίγη ώρα να αυτοδιαπραγματεύομαι αποφάσισα πως όντως δεν υπάρχει τίποτα πιο οδυνηρό από το θάνατο μιας ψευδαίσθησης και τίποτα πιο γαμάτο από τη δημιουργία μιας άλλης. Έτσι δίπλωσα προσεκτικά όλες τις αγαπημένες t-shirt ψευδαισθήσεις που σήμερα δε μου κάνουν, και που ίσως κάποτε να ψώνισα μεθυσμένος, και είπα, περιμένετε με, ραντεβού του χρόνου, όλα θα είναι καλύτερα. Alegria αμήν.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
