Συχνά πάω με τη Φρίντα μια βόλτα σ’ ένα μικρό πάρκο κοντά στο σπίτι. Μπροστά ακριβώς από το πάρκο έχει μια θεόρατη πολυκατοικία, blok, έτσι λέγονται εδώ αυτά τα κτίσματα που είναι φτιαγμένα από την εποχή του κομμουνισμού για να στεγάζουν εργαζόμενους και οικογένειες. Αυτά τα κτίσματα είναι σαν εξάδυμα κολλημένα, κάτι σαν έκτρωμα δηλαδή. Θα μπορούσε κανείς να πει πως αν στην αρχαία Ελλάδα δημιουργήθηκε ο όρος πόλη-κράτος στη κομμουνιστική Βουλγαρία δημιουργήθηκε ο όρος πολυκατοικία-χωριό. Είναι τόσο μεγάλες αυτές οι πολυκατοικίες, σε όλες τους τις διαστάσεις, και τόσα πολλά τα διαμερίσματα που άμα προσθέσεις όλους του νοματέους μαζί, έναν Γκόρτσο τον εκλέγεις στην Πάνω Παναγιά
Τα βλέπεις παντού αυτά τα κτίσματα και το κάθε ένα έχει πάνω του και ψηλά ψηλά ένα νούμερο. Έτσι λοιπόν αν θες να βρεις κάποιον, σου λέει είμαι στη τάδε γειτονιά blok 4 ή blok 20 κι εσύ περπατάς κοιτώντας ψηλά στα θηριώδη κτήρια και ψάχνεις το νούμερο. Κάπως έτσι λοιπόν τις προάλλες μια κυρία κοιτούσε ψηλά να δει τα νούμερο του κτιρίου που έψαχνε, πέρασε τον δρόμο χωρίς να κοιτάξει και την πάτησε το μπας. Νταξ, υπερβάλλω, δεν την πάτησε αλλά παραλίγο.
Κοντά μας λοιπόν είναι το blok 6, το artisti blok όπως λέγεται, γιατί στη πολυκατοικία-χωριό ζούν – λέει – πολλοί αρτίστες, άνθρωποι των καλών τεχνών της τότε εποχής. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό γιατί δε μου φαίνεται και ιδιαίτερα καλλιτεχνικός ο κόσμος που βλέπω, αλλά και πάλι πως μπορείς να ξέρεις, αυτός που βλέπεις σήμερα πως ήταν εχθές; Πως μπορείς να πεις αν ο κύριος που τώρα πια δε βλέπει, ήταν κάποτε σκηνοθέτης κι αν κυρία που η κουτσαίνει ήταν κάποτε χορεύτρια; Τεσπά, μπροστά σ’αυτό το artisti blok 6 λοιπόν έχει ένα πάρκο κι εκεί πάω βόλτα συχνά τη Φρίντα. Η Φρίντα, αν δεν βιάζεται, είναι πολύ εκλεκτική στο σε ποιό ακριβώς σημείο θα ενεργηθεί. Αν βιάζεται, γιατί κοντεύει να σκάσει, δεν έχει καμία εκλεκτικότητα και οι κινήσεις της δεν είναι καθόλου σικ. Αν όμως έχει μέσα της μια άνεση, θα μυρίσει άνα ένα εκατοστό για 10 περίπου μέτρα, θα κάνει 3 βήματα αριστερά, μετά 4 δεξιά, μετά θα στριφογυρίσει, θα κοιτάξει γύρω-γύρω λες κι έχει πάει εκδρομή, θα ξαναμυρίσει και στο τέλος με μικρά μικρά βηματάκια και κινήσεις χορευτικές θα πάρει θέση για να ενεργηθεί. Με βάση αυτές τις κινήσεις θεωρώ πως η Φρίντα είναι η μόνη αρτίστα που βλέπω στο πάρκο του artisti blok 6.
Στο πάρκο υπάρχει ένας κάδος μικρός, πάνω σε μια κολώνα δίπλα σ’ ένα παγκάκι. Μου έχει κάνει εντύπωση εδώ και μήνες, πως αυτός ο κάδος είναι πάντα με σακούλα απορριμμάτων μαύρη και καθαρή. Καμιά φορά το βράδυ βλέπω πως κοντεύει να ξεχειλίσει αλλά την άλλη μέρα το πρωί η γεμάτη σακούλα έχει φύγει και μια καινούργια άδεια και καθαρή είναι μέσα στο κάδο. Το πιο εντυπωσιακό απο ολα δε, είναι πως η καινούργια σακούλα, όπως και η προηγούμενη, είναι κολλημένες πάνω στο κάδο, προσεκτικά με διάφανη αυτοκόλλητη ταινία για να μην παρασύρουν τα σκουπίδια τη σακούλα προς τα μέσα. Παρατήρησα αυτόν τον κάδο εδώ και πολύ καιρό και πάντα σκεφτόμουν πως κάποιος υπάλληλος του δήμου κάνει καλή δουλειά εδώ και προσέχει να είναι καθαρά και όμορφα.
Σήμερα το πρωί που πήγα βόλτα στο ίδιο σημείο, είδα έναν κύριο που βαστούσε στα χέρια τη γεμάτη σακούλα που μόλις είχε βγάλει από τον κάδο. Την άφησε κάτω προσεκτικά και μάζεψε τα λίγα σκουπίδια που είχαν πέσει έξω. Μετά με κινήσεις πολύ ήρεμες έβγαλε από τη τσέπη του ένα ρολό με μαύρες σακούλες απορριμμάτων και έκοψε μία. Τη φύσηξε για ν’ ανοίξει και την τοποθέτησε. Πριν την βάλει μέσα στον κάδο έριξε κάτι, δεν είδα τι, κάτι να την κρατήσει κάτω μάλλον. Μετά έκοψε διάφανη ταινία και κόλλησε στο χείλος του κάδου τη σακούλα. Ήταν σίγουρα κάτοικος της περιοχής, ίσως και του artisti blok 6, δεν φαινόταν υπάλληλος του δήμου ή υπάλληλος κανενός. Σαν συνταξιούχος φαινόταν, συνταξιούχος με πολύ μεράκι. Μάστα, σκέφτηκα, λύθηκε το μυστήριο του κάδου που είναι πάντα με καθαρή και τακτοποιημένη σακούλα. Έκανα μερικές βόλτες γύρω του και χάζευα τι έκανε. Φορούσε τραγιάσκα και είχε πάρει το ρόλο του πολύ σοβαρά.
Ξεκίνησε να περπατάει με την γεμάτη σακούλα στο χέρι και πηγαίνοντας προς τους μεγάλους κάδους απορριμμάτων σταμάτησε και μάζεψε κάποια χαρτιά που ήταν στο χώμα. Μάζεψα κι εγώ μερικά και πήγα κοντά του, αφήστε με να σας βοηθήσω είπα. Πήρα τη σακούλα από το χέρι του και είπα θα την πάω εγώ στον κάδο. Με κοίταξε μ’ένα βλέμμα ξαφνιασμένο και είπε ευχαριστώ. Του είπα, βλέπω τον κάδο έτσι καθαρό και νόμιζα πως κάποιος υπάλληλος του δήμου κάνει αυτή τη δουλειά. Δεν ήξερα πως την κάνετε εσείς. Σας ευχαριστώ γι’ αυτό που κάνετε. Εκείνος με κοίταξε με ευγένεια και είπε, θα έπρεπε να το κάνει κάποιος αλλά δε πειράζει, το κάνω εγώ, και έτσι λιτός και λιγομίλητος κίνησε προς την είσοδο του artisti blok 6.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
