Αν θέλεις δικαιοσύνη πήγαινε στο μπουρδέλο, αν θέλεις πήδημα πήγαινε στο δικαστήριο. Αυτή είναι η 1η ατάκα που ακούει ή διαβάζει κανείς αν παρακολουθεί τη ταινία Primal Fear με τον ατάλαντο αλλά προσαρμόσιμο Richard Gere και τον ταλαντούχο αλλά απροσάρμοστο Edward Norton.
Απο όλες τις ταινίες του ατάλαντου Richard δεν μπορώ να διαλέξω ούτε μία που να μην μου αφήνει εντύπωση γιαλαντζί ρυζόγαλου ενώ από όλες τις ταινίες του ταλαντούχου Edward, απλά δεν ξέρω ποια να ξεχωρίσω πιο πολύ από την άλλη. Από τα, the people VS Lary Flynt, American History X, Fight Club, 25th hour μέχρι τα Grand Budapest Hotel, Asteroid City και το πάνω ράφι Birdman, όπου συμμετέχει αυτός ο τύπος, ο σχεδόν παράφρων σε συμπεριφορά στη καθημερινότητα αλλά και στις επαγγελματικές του σχέσεις, αφήνει το αποτύπωμα του σαν τέλεια καλοκαιρινή μέρα ή σαν καταστροφική πυρκαγιά.
Λέγοντας πυρκαγιά, παρακολουθώ τους καπνούς από κάποια φωτιά που είναι σε εξέλιξη κάπου κοντά μου, στο Κρυονέρι κατά πως νομίζω. Η μυρωδιά του καμένου έχει επικρατήσει στην ατμόσφαιρα, μυρωδιά που πάντα μου άρεσε. Μ’ αρέσει επίσης η μυρωδιά από το φιδάκι για τα κουνούπια, από το λιβάνι, το φρεσκοποτισμένο γρασίδι, η μυρωδιά του σπίρτου τη στιγμή που ανάβει αλλά και η μυρωδιά του καπνού. Συναισθάνομαι πλήρως τον κονσιλιέρε Robert Duvall και την επική του ατάκα, “I love the smell of napalm in the morning”, στο psycho επίτευγμα του Coppola, Αποκάλυψη Τώρα.
Στο σπίτι πάντως τα φιδάκια τα καίω ανεξαρτήτως αν ίπτανται πτηνά και το λιβάνι το καίω κάθε φορά που θέλω να τη σπάσω στη κυρία Ξερόλα του 4ου, δηλαδή πάντα. Απολαμβάνω πως όλοι οι ένοικοι του μικρού μας φρενοκομείου περνούν μπροστά από την πόρτα μου κρατώντας τη μύτη τους επιδεικτικά και κοιτώντας επικριτικά την ερμητικά κλεισμένη μου πόρτα.
Η ερμητικά κλεισμένη μου πόρτα θα παραμείνει κλειστή μέχρι τις 21 Αυγούστου, ημέρα των γενεθλίων μου. Αυτή την ημέρα διάλεξε το Τμήμα Τροχαίας Αττικής Οδού για να μου επιστρέψει τις πινακίδες και το δίπλωμα γιατί συνελήφθη επί τω έργω να οδηγώ στη ΛΕΑ. ΛΕΑ λέει έτσι η τροχαία αλλά μόνο έτσι δεν είναι. Παρά ταύτα και εδώ ισχύει η παραλλαγή του ρητού του Μάο, η δικαιοσύνη πηγάζει από τη κάνη του όπλου.
Κύριε πόλισμαν δεν οδηγούσα στη ΛΕΑ, είπα στο όργανο που περήφανα είχε συλλάβει τον κακό παραβάτη, κακό παραβάτη που όλοι οι οδηγοί αλλά και οι επιβάτες των οχημάτων περνούσαν πλάι μου, κοιτούσαν υποτιμητικά και με περιφρόνηση. Κύριε Πόλισμαν, είμα στη δεξιά λωρίδα 40 λεπτά κι όλη η Αττική οδός πάει σημειωτόν κι άμα πάει. Στα 100 μέτρα είναι η έξοδος Πλακεντίας, εκεί που βγαίνω, γι’ αυτό που μπήκα στη ΛΕΑ κι εγώ κι άλλοι 20 περίπου. Αφήστε τα αυτοκίνητα να βγούνε, να αποσυμφορηθεί λίγο ο δρόμος, αυτό δεν λέγεται οδηγώ στη ΛΕΑ. Από τους 20 που διέφυγαν από τη πηγμένη Αττική οδό, 2 συνελήφθησαν, εγώ ήμουν ο ένας. Κάντε ένσταση, μου είπε το όργανο, έκανα. Τζίφος. Ξανακάντε λέει, ξαναέκανα. Να πάτε στο τμήμα λέει, να ζητήσετε τον διοικητή.
Πήγα στο τμήμα, 10 άτομα περιμέναν τον διοικητή, όλοι για ΛΕΑ, μάστα σκέφτηκα, φεύγω όπως ήρθα. Ρωτάω πριν φύγω, Υποδιοικητής υπάρχει; Υπάρχει αλλά είναι μπίζυ, με ενημερώνει το όργανο. Μπορείτε όμως αν θέλετε να δείτε τον αξιωματικό ακροάσεων. Χαρά εγώ που θα μιλούσα με το κράτος, βέβαια λέω θέλω. Να εδώ συμπληρώστε αυτό το έγγραφο, λέει ο πορτιέρης. Εγώ τον ρώτησα αν αυτός που θα δω είναι αξιωματικός ακροάσεων ή αξιωματικός αναγνώσεων και το όργανο επιβεβαίωσε, Αξιωματικός ακροάσεων. Αν είναι να δω αξιωματικό ακροάσεων υποθέτω πως θα του μιλήσω και θα με ακροάσει, έτσι δεν είναι; Ναι, έτσι είναι, επιβεβαίωσε το όργανο. Τότε δεν γράφω τίποτα, αν θέλετε να γράψω να με στείλετε σε αξιωματικό αναγνώσεων, επέμενα εγώ ξέροντας πως δεν παίζει ν΄αλλάξει τίποτα στο στάτους και πως το φετινό καλοκαίρι δεν θα έχει μπανάκια, παρά μόνον αν αυτά είναι μπανάκια ιδρώτα. Ας είναι, δεν πειράζει, δεν πεινάω.
Αφού με ακρόασε κι αξιωματικός ακροάσεων με το ύφος, μας τα παν’ κι άλλοι, αποχώρησα από τμήμα άπραγος. Θα πάρω το λεωφορείο σκέφτηκα κι αμέσως στο μυαλό μου ήρθε το ανέκδοτο με τον μεθυσμένο που βγήκε μέσα στη νύχτα από το club και έχοντας πλήρη αντίληψη του ότι είναι μεθυσμένος αναρωτήθηκε για λίγο αν θα πρέπει να πάρει το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο. Μετά από σύντομη περίσκεψη είπε, ας πάρω το λεωφορείο καλύτερα. Το πρωί όταν ξύπνησε, άνοιξε το παράθυρο κι αφού έριξε μια ματιά στο δρόμο σκέφτηκε αυτάρεσκα, “για πρώτη φορά, μια χαρά πάρκαρα το λεωφορείο.”
Ας είναι λοιπόν σκέφτηκα, με τα μπάσες και τα τάξις και βλέπουμε. Τι είχαμε, τι χάσαμε ξανασκέφτηκα. Τι κι αν με 40 πλας πρέπει να κουβαλάω βαλίτσες και πράγματα. Είναι τόσα όσα κουβαλάω κάθε μέρα που αυτά είναι αστεία. Ώρα για Red Clay Strays και I’m still fine.
«μΥδράλιο, ρώσικη σάλατα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
