Η μικρή από μικρή έχει δείξει σημάδια κοκεταρίας. Όσο μεγαλώνει η μία μεγαλώνει κι άλλη. Οι πρώτες δειλές απόπειρες μακιγιάζ έχουν γίνει πια καθημερινές, η στυλιστική άποψη του πως βγαίνουμε έξω στον κόσμο (για να πάμε σχολείο) είναι αυστηρή, οι χρωματικές επιλογές προσεγμένες, το νύχι και το μαλλί επίσης και πάει λέγοντας. Είναι νομίζω στο κάθε παιδί μέσα του αυτή η ανάγκη. Εμένα στην ηλικία που είναι σήμερα, αν μου έβαζες να διαλέξω ανάμεσα σε όμορφο σινιέ συνολάκι και ένα σκισμένο τζιν, το τζιν θα διάλεγα. Η αλήθεια είναι ότι το μενταλιτέ μου ήταν και είναι επιπέδου σκισμένου τζιν.
Η μικρή όμως δεν είναι έτσι και όχι απλά το έχει δείξει από μικρή, αλλά το διεκδίκησε και στο τέλος επέβαλε την άποψη της. Φυσικά όπως κάθε παιδί, έτσι κι εκείνη έχει το χαρτζιλίκι της συν τις ανάγκες συν τα έκτακτα καιταλοιπά και καμιά φορά όλα μαζί αν τα προσθέσεις δεν είναι και λίγα στο μηνιαίο προϋπολογισμό. Αποφάσισα λοιπόν να τη βάλω στο mood πως όπως κι εμείς δουλεύουμε, έτσι κι εκείνη δουλεύει. Η δική μας η δουλειά είναι αυτή, η δική σου το σχολείο. Αν είμαστε καλοί στη δουλειά μας έχουμε μπόνους αν δεν είμαστε καλοί έχουμε πρόστιμο. Έτσι κι εσύ αν έχεις καλούς βαθμούς και δεν έχεις απουσίες θα έχεις μπόνους κι αν δεν έχεις απουσίες θα έχεις πρόστιμο. Συμφωνήσαμε να έχει ένα ποσό της τάξης των 30 ευρώ την εβδομάδα σαν στάνταρ και από εκεί και πέρα αν έχει καλούς βαθμούς να έχει έξτρα. Το κόλπο έπιασε κι έτσι οι χαμηλοί και μεσαίοι βαθμοί της ανέβηκαν αισθητά. Απουσίες μηδέν. Αισθητά ανέβηκαν και τα έσοδα της και μπήκε η μικρή στο κόλπο του κάνω αυτό που πρέπει και αμείβομαι γι’ αυτό.
Μάζεψε λίγα λεφτά και όταν μαζεύει τα χαλάει που αλλού, σε ρούχα και αξεσουάρ. Κατάφερε λοιπόν πρόσφατα και είχε στα χέρια της ολόκληρα 80 ευρώ για να περάσει μία εβδομάδα, γιατί είχε καλούς βαθμούς και μπόνους και δε ξερωγωτι. Αστρονομικό ποσό για μία εβδομάδα, γυάλισαν τα μάτια της. Νταξ λέω κι εγώ, έχει το παιδί χρήματα. Από τα 80 ευρώ της Κυριακής, τη Δευτέρα είχαν μείνει 3 διότι τα 77 πήγανε αβλεπί σε μία τσάντα που την είχε κοζάρει καιρό. Με την καινούργια της τσάντα πάει κι έρχεται στο σχολείο και είναι υπερ-περήφανη. Μου έκανε επίδειξη κι όταν μιλήσαμε για το πόσο κόστισε και πόσα χρήματα τής έχουν μείνει είπε, μείνανε 3 ευρώ για να βγάλω την εβδομάδα! Εσύ το διάλεξες της είπα, οπότε φαγητό στο σπίτι κι ότι θέλεις εδώ, αυτή την εβδομάδα χρήματα για τσάρκες δεν έχεις.
Πέρασε μπροστά από μια βιτρίνα μια καντίνας και μόλις είχαν βγάλει πατάτες τηγανιτές και λιγουρεύτηκε, θα μου βάλετε λίγες είπε, πόσες θες; μμμ δε ξέρω, βάλτε μου 100 γραμμάρια (όλα με το γραμμάριο είναι εδώ).Έβαλε κι η γυναίκα τη λιγοστή λιχουδιά και όταν η μικρή είδε πόσο λίγες ήταν 100 γραμμάρια τηγανιτές πατάτες ντράπηκε και κοίταξε τη γυναίκα και της είπε “είναι για ένα σκυλάκι” κι έφυγε χαμογελώντας μασουλώντας τις λίγες φρέσκιες τηγανιτές πατάτες της, δεν την ένοιαξε όμως γιατί η καινούργια της τσάντα είναι η λύση σε κάθε πρόβλημα. Αν δεν κάνω λάθος κοιμούνται αγκαλιά.
Έχω πολλές φίλες και η κοκεταρία είναι στο αίμα μερικών κι έτσι δεν εκπλήσσομαι ούτε μου φαίνεται περίεργο. Όπως εγώ λατρεύω τα τοστ εκείνες λατρεύουν τον Χόντο. Μάλιστα έχω μία που στον ύπνο της για κάποιο διάστημα έβλεπε συνεχώς το ίδιο όνειρο. Πήγαινε στην εκκλησία κι άναβε ένα καντήλι και στο χαρτάκι έγραφε: Υπέρ Χόντου.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
