Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν μπορούσα να κάνω ότι κακό ήθελα χωρίς να έχω καμία συνέπεια στη ζωή και στο κάρμα μου, θα το έκανα; Εχθές βρέθηκα με την Μ, για λίγα λεπτά της ώρας, μου είπε, δεν κανόνισα να συμβεί κάτι πολύ κακό σ’ αυτόν τον αχρείο, για λίγα λεπτά της ώρας και τώρα ευγνωμονώ τον Θεό που δεν μ’ άφησε να πράξω τέτοιο έγκλημα εις βαρος μου, θα το είχα για πάντα στη ψυχή μου. Έτσι είπε η Μ κι εγώ σκέφτηκα πως το κακό τη στιγμή που το πράξεις μπορεί να σ’ανακουφίσει, αλλά έκτοτε πρέπει να είναι μέσα σου σαν κάτι πολύ βαρύ για πάντα, εξόν κι αν είσαι κανένας τύπος σαν Λόρενς Μάλβο ή τον Άντον Τσιγκούρ.
Πρέπει να μάθεις να ζεις, αποδεχόμενος ότι που και που θα έχεις την επιθυμία της εκδίκησης. Πρέπει να την τιθασεύσεις και την ώρα που θ’ αδικηθείς – γιατί είναι σίγουρο πως θα – να σκεφτείς ακριβώς τι θα’ κανες και μετά να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να το ξανασκεφτείς. Για τον έναν ή τον άλλο λόγο πιστεύω πως όλοι, αν το σκεφτούν, θα βρουν κάποιον που θέλουν να ευγνομονήσουν ή να εκδικηθούν. Δεν πιστεύω στην έμφυτη, εξ ορισμού και εις το διηνεκές καλοσύνη αλλά όσο κι αν η χυδαιότητα δεν εκλογικεύεται, πρέπει να σκεφτείς πολύ πριν περάσεις στη σκοτεινή πλευρά. Παρά ταύτα αν είσαι ένας άγγελος επί Γης, όπως Grace Margaret Mulligan, και αν περάσεις ότι πέρασε αυτή, δικαιούσαι να πάρεις κεφάλια με τον σκληρότερο των τρόπων. Για ανθρωπάκια σαν εμένα, ρεαλιστικά μιλώντας, κάθε σκέψη εκδίκησης για το ένα ή το άλλο που μας συνέβη πρέπει να οδηγεί σε συνομιλίες με τον καθρέφτη και μόνο. “Κάθε κακό που μας συνέβη, μας συνέβη γιατί το αφήσαμε να μας συμβεί”, να λες στον καθρέφτη αλλά αν εκείνος σου απαντήσει, “είσαι σίγουρος;”, σκέψου δυο φορές πριν απαντήσεις.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
