Μετά το ριμόντ στη κουζίνα και την ανακάλυψη όλων των ντεσού που είχα καταχωνιάσει τους 4 τελευταίους μήνες που είμαστε λίγο άνω κάτω, κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο κόσμος θα ήτο πολύ καλύτερος αν δεν υπήρχε η σκόνη. Η σκόνη δημιουργεί μια αίσθηση παλαιότητας, μυστικών, αχρηστίας, ενδεχομένως θανάτου. Τίποτα που λειτουργεί δεν είναι σκονισμένο. Βρήκα μια συσκευή πολύ επιστημονικιά που μαζεύει τη σκόνη, μαζεύω λεφτά για να την πάρω. Αν όντως λειτουργεί θα πάρω καμιά δεκαριά να τις βάλω σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο και να μην ξαναδώ σκόνη ποτέ. Η σκόνη προκαλεί υποψίες, ήταν άραγε αδιάφορος, τεμπέλης, πολυάσχολος ή εγκατέλειψε τα πάντα κι άφησε πίσω του ένα χειρόγραφο σημείωμα που έγραφε, “φεύγω, θα ζήσω για πάντα περιπλανώμενος στο δάσος του Σέιχ Σου”. Ότι κι αν ήταν σίγουρα δεν ήταν έξυπνος, γιατί το δάσος του Σέιχ Σου είναι τόσο μεγάλο που δεν χρειάστηκε παραπάνω από μία μέρα για τον βρουν. “Μα εγώ νόμιζα πως το δάσος του Σέιχ Σου είναι μεγάλο σαν του Αμαζονίου” είπε στον επιθεωρητή Κάλαχαν που τον ανέκρινε. “Ίσως φταίει η εγκεφαλική σου σκόνη” του απάντησε εκείνος. Η σκόνη είτε εγκεφαλική είτε home made δημιουργεί ένα πέπλο χαρακτηριστικής αχρηστίας, το οποίο εξολόθρευσα καθαρίζοντας ενδελεχώς και ψυχαναγκαστικώς.
Πριν χρόνια είχα φέρει από την Ελλάδα μια μπουκαμβίλια, νομίζω πως πρέπει να είναι η μοναδική μπουκαμβίλια στη Σόφια, “δε θα αντέξει” μου είπαν αρκετοί και όντως η μικρή μπουκαμβίλια πέρασε 2 ίσως και 3 χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, επιβίωσε ανάμεσα στο ζω και πεθαίνω, τα κατάφερε όμως. Δε πολυανθίζει αλλά μεγαλώνει σταθερά. Της είχα αλλάξει θέση πρόσφατα γιατί εκεί που ήταν δε μπορούσε να μείνει άλλο και την έβγαλα έξω, λέω μέχρι να πιάσουν τα κρύα έχω χρόνο να δω τι θα τι κάνω. Εξω δε θ’ αντέξει με τη καμία άρα μια κάποια λύση ήταν επιβεβλημένη. Από εχθές λοιπόν πρέπει να είμαι ο μοναδικός όχι στη Σόφια αλλά ίσως παγκοσμίως που έχω μια μπουκαμβίλια στη κουζίνα! Σ’ ένα σημείο που ο τοίχος κάνει μια γωνία και δίπλα ακριβώς στο παράθυρο που λούζεται αρκετές ώρες από τον ήλιο, χώρεσε το πήλινο πιθάρι μια χαρά και ελπίζω να παραμείνει εν ζωή η πολύτιμη μου μπουκαμβίλια μια και την μετακόμισα 2 φορές τους προηγούμενους μήνες. Αν συνεχίσει να μεγαλώνει και λαμβάνοντας υπόψη τη διαρρύθμιση της κουζίνας και το πόσο κοντά είναι στο μεγάλο παράθυρο, ίσως σε λίγα χρόνια να έχει δημιουργηθεί κάτι εξαιρετικά όμορφο εδώ μέσα καθώς θα οδηγήσω τα κλαδιά ψηλά και θα τα απλώσω κατά μήκος του παραθύρου.
Οι μέρες περνούν, το μυαλό είναι μοιρασμένο ανάμεσα σε σκέψεις όλων όσων πρέπει να γίνουν και όλων όσων θα ήθελα να γίνουν. Υποχρεώσεις Vs Επιθυμίες, μια άλλη εκδοχή του Joe απέναντι στο Ηφαίστειο.
Ο πατέρας είναι ακόμα κλινήρης, οι αναμνήσεις του ταραγμένου παρελθόντος είναι μπλεγμένες με την αντίληψη του βαρετού σήμερα, το μυαλό του ανθρώπου κολλάει στα έντονα, είτε αυτά αφορούν επιθυμίες είτε φόβους. Θυμάται τα παλιά, έχει λησμονήσει τα φρέσκα, μια μορφή λήθης θα έλεγα. Λήθη: η πλήρης εξαφάνιση από τη συνείδηση κάποιας παράστασης, έτσι ώστε να μην είναι πια δυνατό αυτή να αναπλαστεί. H διαδικασία της λήθης είναι πιο γρήγορη για το πρόσφατο και πιο αργή για το μακρινό παρελθόν. Ο πατέρας κολυμπάει ανάμεσα στο φόβο του πότε θα μας πάρουν το σπίτι και στην επιθυμία του πότε θα φάει πατάτες τηγανιτές και κεφτέδες. Νομίζω πως στο μυαλό του πατέρα ο Παράδεισος είναι ένα μέρος όπου εκείνος βλέπει ποδόσφαιρο μπροστά σε μια τεράστια τηλεόραση κι η μητέρα τον σερβίρει κεφτεδάκια. Ο Μάικ Τάισον πρόσφατα δήλωσε πως το τέλος του πλησιάζει και πως καπνίζοντας παραισθησιογόνα κατάφερε να ξεπεράσει τα σύνορα του εαυτού του και να κάνει αστρικά ταξίδια. “Είμαστε όλοι ίδιοι. Όλα είναι αγάπη” δήλωσε πρόσφατα. Τρου Μάικ, όλα είναι αγάπη. Αγάπη και κεφτεδάκια ίσως να είναι η συνταγή της ευτυχίας.
Πάντως εδω που τα λέμε ψοφάω να κάνω αστρικά ταξίδια ή να υπνωτιστώ, πολύ θα ήθελα. Μου κάνει τεράστια εντύπωση το τι μπορεί να κρύβει ο εγκέφαλος και πως αυτό έρχεται στην επιφάνεια μέσω του υπνωτισμού. Απορώ γιατί δε θέλουν όλοι να δουν τι κρυμμένο μπορεί να υπάρχει μέσα τους. Κάποτε έκανα αιώρηση σε ένα floating tank αλλά δεν ήταν πολύ επιτυχής, έχω βρει ένα μέρος εδώ στη Σόφια που έχουν, θα πάω να δοκιμάσω. Η αιώρηση και η πλήρης απομόνωση από ήχο και φως, δημιουργεί από μόνη της και χωρίς τη χρήση κανενός παραισθησιογόνου παραισθήσεις. Λένε πως το σώμα κι ο εγκέφαλος επαναφέρει μνήμες που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε πως έχουμε. Με βάση τα όσα έχω δει και έχω διαβάσει οι πληροφορίες και οι αναμνήσεις που είναι κρυμμένες στους νευρώνες του εγκεφάλου μας είναι από μόνο του ένα θέμα τόσο ενδιαφέρον για μένα όσο τα κεφτεδάκια για τον πατέρα. Αναρωτιέμαι αν απόλαυση και γνώση θα μπορούσαν να συνυπάρξουν.
Αν έχω μέσα μου αναμνήσεις από άλλες ζωές κι άλλους χρόνους, πότε θα έχω ξανά την ευκαιρία να τις προσεγγίσω; Φαντάσου να μπορείς να κάνεις αστρικά ταξίδια πάνω στο χαλί του Αλαντίν έχοντας αγκαζέ ένα κουβά κεφτέδες, χμμ να μια σκέψη. Λοιπόν αυτή η σκέψη θα μπορούσε να γίνει ένα ωραιότατο όνειρο δια τις ώρες του ύπνου, όχι σαν το χθεσινό που όλο κι όλο που είδα ήταν πως πήγα με τον Φρεντ Πλύμουθ σε μια ψαροταβέρνα που τη λέγανε βότκα. Σκέψου να υπνωτιστώ μετά δόξας και τιμής, έχοντας απόθεσει δίπλα στο υπνοκρέβατο ένα δάφνινο στεφάνι το οποίο σκοπεύω ν’ απονείμω στον εαυτό μου όταν ξυπνήσω καθώς είμαι σίγουρος πως κατά τη διάρκεια του υπνωτισμού θα ανασύρω μνήμες του ένδοξου παρελθόντος και των αμέτρητων νικών στα πεδία της μάχης. Σκέψου να τα κάνω όλα αυτά κι όταν ξυπνήσω να ρωτήσω τον υπνωτιστή, “λοιπόν; ποιός ήμουν; ο Αγαμέμνων, ο Μέγας Αλέξανδρος; ο Αρθούρος; ο Πελέ;” κι εκείνος να μου πει, “συγνώμη κύριε, λαμβάνοντας υπόψη τους θορύβους που κάνατε συμπεραίνω πως στη προηγούμενη σας ζωή ήσασταν πάπια”.
Πάπια; Μάναααααα, κάνε και για μένα κεφτέδες!
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
