Περιφερόμενος μεταξύ Θεσσαλονίκης & Αθηνών παρατήρησα ότι τα σούπερ μάρκετ Γαλαξίας είναι στα χρώματα της Ουκρανίας, καραγκαγκάν όμως. Το ίδιο μπλε και κίτρινο ακριβώς. Χθες δούλευα με τον Αλεξάντερ, έναν νέο από την Ουκρανία. Τον ρώτησα λίγα πράγματα, δεν είχε διάθεση για κουβέντα. Εγώ έφυγα νωρίς από εκεί είπε, με πήραν όταν ακόμα ήμουν μικρός και την έκλεισε τη κουβέντα. Κάποια στιγμή χρειάστηκε ν’ ανέβω στην ταράτσα του βιομηχανικού κτιρίου που δουλεύαμε, εργοστάσιο κλειστό πια. Η ταράτσα γεμάτη σωληνωσεις μικρές και μεγάλες και μηχανήματα εξαερισμού μεγάλα σαν κοντέινερς. Κατάφερα να βρω το πως φτάνει κανείς εκεί πάνω μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή που οδηγούσε σε μια μικρή καταπακτή.
Το εμβαδόν της ταράτσας πάνω από 2.000 τ.μ. κι εγώ άρχισα να περιφέρομαι ψάχνοντας να βρω κάτι που χρειαζόμουν. Η τρύπα της καταπακτής που με οδήγησε εκεί ήταν μια σταλιά κι εγώ δεν έδωσα και πολύ βάση γιατί πρώτη φορά ανέβαινα εκεί πάνω. Πήγα από τη μια άκρη μέχρι την άλλη 1-2 φορές, ανεβοκατεβηκα πόσα σκαλιά δε ξερω για περάσω πάνω από κάτι μεγάλους σωλήνες που υπήρχαν παντού και 4 φορές σκόνταψα σε σωλήνες μικρούς που ήταν κολλημενοι στο δάπεδο, από τη ζαλάδα δεν τους έβλεπα. Αποφάσισα πως αυτό που έψαχνα δεν ήταν εκεί και ήρθε ή ώρα να φύγω. Το να φύγω από εκεί πάνω αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο από το να φτάσω εκεί.
Την καταπακτή την έχασα και το οπτικό πεδίο ήταν γεμάτο μηχανήματα και σωλήνες που δε μου επιτρέπαν να κινηθώ όπως ήθελα, αλλά μόνο ανάμεσα στα κενά τους. Ο ήλιος με είχε ζαλίσει για τα καλά κι η κούραση με έπιασε. Οδηγούσα πόσες ώρες δε ξέρω και είχα όλο κι όλο πιεί ένα καφέ από τις 5 το πρωί που ξεκίνησα. Ανάμεσα στις σωλήνες και τα μηχανήματα εξαερισμού την άκουσα για τα καλά αφού όσες βόλτες κι αν έκανα, ή νόμιζα πως έκανα, την καταπακτή για να φύγω από εκεί πάνω δεν την έβρισκα με τίποτα. Πάει λέω, εδώ θ’ αφήσω τα κόκκαλα μου, κανείς δε ξέρει ότι είμαι εδώ πάνω, κανείς δεν υπάρχει στο κτήριο, το τηλέφωνο δεν το είχα μαζί μου, μάστα. Όταν κατάφερα και δραπέτευσα από εκεί πάνω πήρα τον δρόμο για το σπίτι του φίλου μου του Θόδωρου θέλοντας μόνο να κάνω ένα ντους και να κοιμηθώ.
Οδηγούσα σαν ζαλισμένο κοτόπουλο με όλο αυτό τον ήλιο που είχα φορτίσει το κεφάλι και την αγωνία του, πως ξεμπλέκουμε; Κάπου στο δρόμο ήξερα πως έχει ένα ΑΒ σούπερ μάρκετ που κάθε φορά που φτάνω εκεί χάνω την είσοδο του πάρκινκ γιατί είναι σε μια κολοστροφή κι αναγκάζομαι να κάνω κύκλο για να μπω να παρκάρω. Παρά το ότι ήξερα πως πρέπει να προσέχω για να μην χάσω και αυτή τη φορά την είσοδο, κάτι η ζαλάδα, κάτι η κούραση κι έτσι όπως πήγαινα μπούνια είδα, πάλι, τελευταία στιγμή την είσοδο. Εκοψα το τιμόνι όλο δεξιά ενώ κινούμουν με ταχύτητα με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να πάρει τέτοια κλίση που λίγο ακόμα και θα τούμπαρε. Ότι υπήρχε μέσα δε, εκσφενδονίστηκε κι άκουσα βαλίτσες, κινητά, τσάντες, ρούχα σακούλες, καφέδες, κέρματα να κουτρουβαλάνε από τη μια πλευρά στην άλλη. Τα λάστιχα στρίγγλισαν κι όσοι βρισκόντουσαν στο πάρκινκ του ΑΒ ακινητοποιήθηκαν στον ήχο και στο θέαμα ενός αυτοκινήτου που εισέβαλε στο χώρο του πάρκινκ σαν να φεύγει από ληστεία.
Αφού σιγουρεύτηκα πως δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος, πήρα το σοβαρό μου ύφος και πέρασα μπροστά από όσους με κοιτούσαν ψάχνοντας για θέση πάρκινγκ. Είχε 4 άδειες αλλά κι οι 4 είχαν το σύμβολο της γυναίκας με τη μεγάλη κοιλιά, προφανώς εγκυμονούσες. Έχω μεγάλη κοιλιά κι αποφάσισα προς χάριν συντομίας στάθμευσης να γίνω ολίγον έγκυος, κι έτσι τη τούρλωσα και βγήκα. Κάπου άκουσα πως υπήρξε άντρας που κυοφορούσε, κάπου, κάποτε. Βέβαια στη φάση που ήμουν αν οι θέσεις ήταν για ανάπηρους θα κούτσαινα, αν ήταν για οικογένειες θα έβγαινα από το αυτοκίνητο προσποιούμενος πως μιλάω στα παιδιά μου που είναι μέσα στο σούπερ μάρκετ κι αν ήταν θέσεις πάρκινγκ για εξωγήινους θα γινόμουν σίγουρα ένας. Τις λιγότερες ενοχές τις έχω όταν χρησιμοποιώ τις τουαλέτες αναπήρων στα βενζινάδικα και στα μωλς. Οι τουαλέτες αναπήρων είναι πολύ χάι σε σχέση με τις απλές και για κάποιο λόγο είναι πάντα πεντακάθαρες. Μπαίνω μέσα προσεχτικά για μη με δουν κι όταν βγαίνω πάντα κουτσαίνω ή γέρνω λίγο ή σέρνω το πόδι μου, φο ανάπηρος. Αλλά και να μην κάνω τίποτα από όλα αυτά, σε περίπτωση που κανείς με ρωτήσει γιατί χρησιμοποίησα την τουαλέτα αναπήρων έχω πάντα έτοιμη την απάντηση. Πουθενά δε διευκρινίζει κανείς τι είδους αναπηρία πρέπει να έχεις, οπότε εγώ θα πω πως είμαι ανάπηρος πνευματικά & ψυχικά. Στις χαζές δικαιολογίες στιγμιαίας επιβίωσης, προσέθεσα μετά την επεισοδιακή είσοδο στο ΑΒ και το, ολίγον έγκυος.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
