Φτάνω αισίως στον 2ο χρόνο συνεχούς γραφής. Η γραφή είναι το μόνο πράγμα που έχει μια συνέχεια μέσα μου, τα υπόλοιπα παίρνουν κυκλική μορφή. Μερικές μέρες προσπαθώ να σπάσω τον κύκλο και να ισιώσω την περιφέρεια του με σκοπό να την επεκτείνω, αλλά η περιφέρεια είναι αρκετά ανθεκτική και δεν σπάει εύκολα ή εγώ δεν είμαι τόσο δυνατός όσο νομίζω. Περιστρέφομαι σαν τα αλογάκια στο λούνα παρκ ή σαν χοντροκομμένος γύρος, περιστρέφομαι πάντως, έτσι νιώθω.
Σαν κι εσένα διαμελίζομαι στο φως
μες σ’ αυτό το πλαστικό το καθεστώς
και τη νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ
και τα ξανακολλάω.
Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ’ ατέλειωτο κρυφτό.*
Υπάρχει μέσα μου αυτή η συνεχής κι αδιάκοπη σκέψη, αίσθηση, ανάγκη τού ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο αλλά μέχρι σήμερα στάθηκε πραγματικά αδύνατο να βρω τον τρόπο να κινήσω προς την άγνωστη κατεύθυνση της έντονης τούτης επιθυμίας. Περιστρέφομαι και ανά 360 μοίρες ρίχνω μια κλεφτή ματιά και πετάω ένα λιθαράκι από αυτά που κουβαλάω στις τσέπες μου στο ίδιο ακριβώς σημείο, προσπαθώντας να δημιουργήσω μια μικρή νέα οδό, πάνω στην οποία θα βαδίσω μόλις βρω τον τρόπο ή τη δύναμη να πηδήξω από τα αλογάκια ή να τα σταματήσω να περιστρέφονται.
I wanted to save the world…
Saving the world, as it turns out.
is very hard, you know?
Long hours, bad pay, and perhaps
the world does not want to be saved.
Inside all of us, there are packs of wolves,
some flocks of sheep roaming through our thoughts.
We want to be fair, and yet
we want to win.
We want to be righteous
but we want to get ahead.
Such is our struggle.
Αt some point you decide, it might just be
easier to save yourself.**
Αυτός ο κύκλος πρέπει να τελειώσει όπου να’ ναι, το έτος 2022 ολοκληρώνεται κι εγώ είχα πει ότι ανά έτος θα συμπληρώνω κι ένα τίτλο. Ο πρώτος κύκλος ονομάστηκε, η αρχή του καλού, αυτός ο δεύτερος ονομάστηκε, η ζωή κατά λάθος επίτηδες κι ο τρίτος που θ΄ανοίξει τις πρώτες μέρες του Γενάρη σκέφτομαι να ονομαστεί οικογένεια τριών ονομάτων ή Μαρικοστίνοβο ντβε.
Αυτό θα εξαρτηθεί από εμένα και μόνο και τις αποφάσεις μου. Θα χωρίσω ή θα παντρευτώ; Θα εγκαταλείψω ή θα υιοθετήσω. Θα προχωρήσω ή θα σταματήσω; Αναλόγως των αποφάσεων θα επηρεαστεί η ζωή, εξ ορισμού και η γραφή. Οι αποφάσεις, αν είναι πηγαίες είναι πιο εύκολες, αν χρειάζεσαι όμως χρόνο για ν΄αφήσεις μέσα σου να ωριμάσουν σκέψεις, συναισθήματα και επιθυμίες, αν θες να ηρεμήσεις για να καθαρίσει το νερό της μνήμης που κουβαλάς και να δεις καλύτερα το δικό σου αύριο, τότε είναι πιο δύσκολες, πιο περίπλοκες, πιο μαίες. Οι σχέσεις σπάνε σαν γυαλί μα το γυαλί δύσκολα φτιάχνεται, θα δούμε.
Τα πάντα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους κι εσύ είσαι ένας σύνδεσμος όπως όλοι, όπως όλα. Ενώνεις και συνεχίζεις, διασπάς και ξαναενώνεις, αφήνεις σημάδια που κάποτε θα σβηστούν, δημιουργείς αναμνήσεις που κάποτε θα σε συναντήσουν, δημιουργείς ενέργεια που διαχέεται μόνο και μόνο για να επιστρέψει σε σένα. Λατρεύω τη καλοσύνη, την ευγένεια, το χαμόγελο, τη μεγαλοκαρδία, το να δίνεις χωρίς να περιμένεις. Έχω αντιληφθεί πως εδώ σ’ αυτή τη στάση του χρόνου είναι η ώρα μου να δώσω, θα πάρω ίσως κάποια άλλη στιγμή. Εκεί που το αποθέμα μου αδειάζει και λέω, πάει δεν έχω να δώσω τίποτα άλλο, εκείνη τη στιγμή το απόθεμα ξαφνικά γεμίζει. Εκεί που το αδιέξοδο πλησιάζει και προκαλεί τον εφιάλτη, το αδιέξοδο ξαφνικά διαλύεται κι ο εφιάλτης φεύγει. Ο Μεγάλος Γκάτις φροντίζει για όλα κι έτσι φροντίζει και για μένα κι εγώ με τη σειρά μου πρέπει να φροντίσω γι’ αυτόν. Δείξε μου που είναι ο Θεός και θα σου δώσω ένα πορτοκάλι είπε ο δασκάλος και ο μαθητής απάντησε, δείξε μου που δεν είναι και θα σου δώσω δύο.
Είναι μεγάλη χαρά το να δίνεις χωρίς να σου ζητάνε και να παίρνεις χωρίς να ζητάς. Αυτό σκέφτηκα τις προάλλες όταν σ’ ένα σκοτεινό δρόμο σταμάτησα το αυτοκίνητο για να περάσει ένα ζευγάρι νέων που περίμενε στωικά. Ήταν σκοτάδι και είχαν κάτσει σε μια απόσταση ασφαλείας για να περάσουν όλα τ’ αυτοκίνητα και μετά να διασχίσουν πεζοί το δρόμο. Κοίταξα τον καθρέφτη, δεν ερχόταν κανείς πίσω μου, παρά ταύτα σταμάτησα και τους έκανα σήμα να περάσουν. Ο νεαρός με κοίταξε ξαφνιασμένος, έπιασε αγκαζέ τη κοπέλα του και πέρασαν το δρόμο. Μόλις περνούσα δίπλα τους τον άκουσα να λέει στη κοπέλα του με ένα τόνο γλυκό κι απορημένο, τι καλός κύριος… Μ’ αρεσε που το άκουσα, μ’ άρεσε που το προκάλεσα, μ’ άρεσε που το εξέλαβα.
Θέλω να το ξαναπιάσω από την αρχή το νήμα της ζωής, ν’ αφήσω απ’ έξω κάθε τι αρνητικό και πιεστικό και άχρηστο. Είναι λάθος αυτός ο τρόπος ζωής, δεν μας πάει κάπου πιο μέσα ή πιο πάνω. Πλατσουρίζουμε βλακωδώς στην καθημερινότητα χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως η καθημερινότητα είναι η ζωή μας. Μ’ απασχολεί εδώ και πολύ καιρό το 24ώρο και πως αυτό δαπανάται, μοιράζεται, το που αφιερώνεται και πως. Αυτός ο τρίτος κύκλος γραφής που θ’ ανοίξει σύντομα θέλω να σηματοδότησει μια νέα φάση, μια νέα κατάσταση, είτε χαράξω άλλη πορεία, είτε κρατήσω την ίδια. Υπάρχουν λόγοι για κάθε επιλογή και πάει καιρός που μέσα μου αφουγκράζομαι και ψηλαφώ τα πάντα.
Ο κύκλος πρέπει ν’ ανοίξει σημαντικά ή να μετασχηματιστεί ή να διακοπεί.
* Μέρες αδέσποτες, Χρήστος Θηβαίος
**απόσπασμα από το The Laundromat
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
