Σήμερα θα πάμε θέατρο με τη σις. Θα πάμε να δούμε τον θείο, εκ δεξιών της μητέρας, ο οποίος είναι άνθρωπος του θεάτρου εξ απανέκαθεν. Είναι από αυτές τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων του θεάτρου που ζει για αυτό που κάνει, αλλά σίγουρα δεν ζει αυτό που κάνει. Αγαπάει όμως πολύ τη τέχνη του κι αν δεν είχαμε τον Θείο και την κάποτε σύντροφο του πολλά μπορεί να μην ήταν ίδια για μένα σήμερα. Για το που μας πήγε όταν ήμασταν παιδιά, για το πόσες φορές πήγε να με σκοτώσει με ψαροντούφεκα κλπ και για το πως καταφέραμε να δούμε τον Τσαρούχη παγωτατζή το 1980 στην Κέρκυρα έχω γράψει ιστορίες μπόλικες στο 1ο βιβλίο.
Ο Θείος παίζει όλο έργα ελλήνων συγγραφέων και συνήθως κάπως βαριά και σοβαρά, αυτό έρχεται σε μερική αντίθεση από μένα που είμαι βαρύς και ασόβαρος. Ρώτησα ποιο έργο θα δούμε και μου αποκρίθηκαν μητέρα και σις πως θα δούμε τον “Φονιά του Μήτσου”. Εντυπωσιάστηκα με τον τίτλο και μια και τον πατέρα Μήτσο τον φωνάζουμε πέρασα κάμποση ώρα σκεπτόμενος ποιός μπορεί να είναι ο Μητσος και ποιός ο φονιάς του και γιατί άραγε τον σκότωσε και πως και που και πότε. Υπέθεσα πως θα είναι κάποιο δράμα αστυνομικό τρόπω τινά κι ίσως ο Μήτσος να είναι κάποιο θύμα που τον φάγαν άδικα κι εμείς τώρα θα παρακολουθήσουμε κάποια ιστορία να ξετυλίγεται μπρος στα μάτια μας για τον Μήτσο και τον φονιά του. Αφού πέρασα κάμποση ώρα να σκέφτομαι τα σεά και τα μέα αποφάσισα να ρωτήσω για να πάρω την απάντηση πως τελικά το έργο λέγεται “ο Φονιάς” και είναι του Μήτσου Ευθυμιάδη.
Το βρήκα βαρύ και άδικο να λένε πως θα πάμε να δούμε τον Φονιά του Μήτσου κι όχι τον Φονιά του Ευθυμιάδη, καθώς τον συγγραφέα δεν τον γνωρίζω κι ούτε τον γνώρισα ποτέ για να τον αποκαλώ με το μικρό του όνομα και μάλιστα το υποκοριστικόχαϊδευτικό του, τεσπά, παρατήρησης. Αφού υπήρξε διάχυτη τέτοια άπλετη οικιότης με τον Μήτσο και τον φονιά του προσπάθησα να μάθω λίγα περισσότερα για τον άνθρωπο Μήτσο Ευθυμιάδη. Κατάλαβα πως πρέπει να ήταν μια ενδιαφέρουσα προσωπικότης που σύχναζε σε καταγώγια και ποτάδικα εξυμνώντας από αργά το απόγευμα έως νωρίς το πρωί το ανθρώπινο δράμα και τις θεϊκές του προεκτάσεις μέχρι που πέρασε απέναντι κατά πάσα πιθανότητα με συκώτι γεμάτο τρύπες τύπου εμεντάλ. Το συκώτι είναι το πιο εντυπωσιακό όργανο για μένα. Τραβάει όλη τη πλέμπα αλλά άμα το αφήσεις ήσυχο αναγεννάται και καθαρίζει. Θα κάνω συκώτι το μυαλό μου κατά πως βλέπω.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
