Από τη μέρα που στρατοπέδευσα στου Θόδωρου δε κάνω άλλη δουλειά από το να τρώω, να πίνω, να μιλάω και να κοιμάμαι. Επίσης έπαιξα τάβλι, πόρτες μόνο, και χαρτιά, δηλωτή μόνο. Μίλησα για αγάπη και για χωρισμό, για υγεία, για διακοπές, για νέα φίλων και γνωστών, για τα λεφτά, για το μέλλον και πως το βλέπουμε, για το παρελθόν και το πως το θυμόμαστε. Όταν έχεις τους ίδιους φίλους χρόνια, όπως εγώ, έχεις πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Καλή ώρα τώρα, έχω μείνει μόνος στο σπίτι μια κι η οικογένεια από το πρωί λείπει και κάνω ότι θέλω. Αργότερα θα μαγειρέψω κοτόπουλο με κάσιους και ρύζι κι όταν η οικογένεια γυρίσει θα βρει τον αγαπημένο τους φίλο – βλ. εγώ – στο σπίτι τους με φαγητό έτοιμο, μουσική και στρωμένο τραπέζι.
Έχω ζήσει 30 χρόνια μ’ αυτά τα παιδιά κι ήμουν εκεί όταν γνωρίστηκαν κι έλιωναν, όταν παντρεύτηκαν, όταν έγιναν γονείς, όταν κόντεψαν να χωρίσουν. Η επιμονή στην παρουσία μέσα από τα χρόνια λειτουργεί καταλυτικά με την πάροδο του χρόνου. Ακόμα και οι κακές στιγμές αποκτούν άλλη αξία κι άλλη διάσταση όταν τις έχεις βιώσει μαζί και τις έχει ξεπεράσει μαζί. Αυτή η άνεση, εμπιστοσύνη και οικειότητα προσμετρούνται στα πλεονεκτήματα μιας μακροχρόνιας σχέσης ενώ η γνώση & ανάμνηση τού πόσο αδέξιος, αφελής κι ανόητος έχεις υπάρξει κατατάσσονται στα μειονεκτήματα. Δε μπορείς να κρυφτείς από κανέναν όταν μοιράζεσαι το δωμάτιο της φιλίας με τα ίδια άτομα 30 χρόνια κι εκεί είναι η ομορφιά. Εκεί το μειονέκτημα σου, η παλιά κακή σου ανάμνηση, η ατέλεια σου, το τότε λάθος φέρσιμο σου, αποκτούν άλλη υπόσταση. Παύουν να γίνονται στιγμές που δε θες να θυμάσαι και γίνονται στιγμές που γελάς μαζί με άλλους με τα χάλια σου. Τα λάθη, οι κακές στιγμές, οι ατέλειες, μας ενώνουν. Δεν είσαι ο άγνωστος που θες να παρουσιάσεις τον εαυτό σου χωρίς ψεγάδια, είσαι ο γνωστός που ο καθείς μες το δωμάτιο ξέρει τα ψεγάδια σου και σ’ έχει αγαπήσει και για αυτά.
Η μακροχρόνια φιλία είναι σαν ένα δωμάτιο ασφάλειας κι απολαυστικής οικειότητας που εκεί μέσα μπορείς ν’ αφήσεις τον εαυτό σου ψυχικά ξεβράκωτο κι οι κοινές αναμνήσεις καλών και κακών στιγμών να σε ντύσουν μ’ ένα μανδύα ανθρωπιάς που μέσα από τα χρόνια έχεις υφάνει.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
