Και τέλος πάντων εκεί που καθόμασταν στο τραπέζι κι εγώ ξεφλούδιζα ένα αχλάδι, την κοίταξα και της είπα, τέλος. Όταν λες τέλος πρέπει να είσαι συγκεκριμένος, τέλος αλλά τι τέλος; Τέλος σε όλα, τέλος στο σήμερα, τέλος στον κόσμο; Κάθε φορά που σε μία σχέση ο ένας καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αυτός ο ένας είναι που δέχεται και το φορτίο των ενοχών, κάτι που ήταν αναμενόμενο. Όση ώρα με φόρτωνε με ενοχές για το ένα και για το άλλο, έτρωγα το αχλάδι μου ατάραχος παρά τον κόμπο που είχε δημιουργηθεί στο στόμαχι Μόλις είχα προκαλέσει πόνο, μόλις είχα δημιουργήσει φόβο, μόλις είχα αναστατώσει τον άνθρωπο μου και όση ανακούφιση να μου προκαλούσε η πράξη της εξομολόγησης δεν έπαυε η εικόνα της να με κάνει να με θλίβει, αλλά.
Δεν τίθεται θέμα αγάπης εδώ, δε τίθεται θέμα τιμιότητας, ειλικρίνειας, επιθυμίας. Η ζωή που ζούμε όμως δεν είναι η ζωή που επιθυμώ και αυτό είναι κάτι που δεν είναι νέο. Εξακολουθώ εδώ και καιρό προς χάριν της σχέσης μας και της επιθυμίας μου να παραμένω σ’ αυτήν, να ζω τη ζωή μ΄ένα τρόπο που δε μου ταιριάζει. Μα τώρα το κατάλαβες; με ρώτησε. Μα έχει σημασία; της απάντησα. Δεν είμαι αστός, δε μπορώ να ζω στη πόλη, δε μπορώ ν’ ακολουθήσω άλλο αυτή τη ζωή, δε θα το κάνω. Αν αυτό σημαίνει χωρισμός, ας είναι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό, αλλαγή κατεύθυνσης δε σημαίνει αλλαγή θεμελίων. Είναι πολύ προτιμότερο να πεις την άβολη αλήθεια πριν αρχίζεις να την καλύπτεις με βολικά ψέματα. Πες με ότι θες, αλλά ψεύτης δεν είμαι, δεν υπήρξα, δεν ξέρω πως να πω ψέματα εξόν κι αν πρέπει να πουλήσω κανένα μηχάνημα οπότε εκεί κάπως βολεύω τη συνείδηση μου υπερβάλλοντας στο τι μπορώ. Αν κάνω όμως την πώληση όλα όσα υποσχέθηκα προσπαθώ να τα φέρω είς πέρας, ίσως γι’ αυτό άλλωστε εξελίχθηκα σε πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, τεσπά άσχετο.
Από τις ενοχές και τον θυμό περάσαμε στα δάκρυα, από τα δάκρυα στην απόγνωση, από την απόγνωση στις αγκαλιές, ο ίδιος δρόμος του πόνου που φέρνει τα πάντα πιο κοντά. Δεν είμαι αστός, δε θέλω να είμαι αλλά κυρίως δε θέλω να γίνω. Κι αν αφήσω τον εαυτό μου θα γίνω. Θέλω να ζω πιο κοντά στη φύση, θέλω να δουλεύω με τα χέρια μου κάθε μέρα, θέλω να καλλιεργώ και να ακούω τον άνεμο, θέλω να ζήσω αλλιώς. Και το τέλος δεν ήταν τέλος στη σχέση, αλλά τέλος στο πως ζω και κατ’ επέκταση στο πως ζούμε. Η αλλαγή που αποφασίζεις για πάρτη σου αλλά αλλάζει και τις ζωές των άλλων είναι δυο φορές αλλαγή, αν σε νοιάζουν οι άλλοι φυσικά. Από τη μιζέρια και τη θλίψη της Σόφιας, όροφος 3, διαμέρισμα 4, βρεθήκαμε στη χλίδα της Θεσσαλονίκης και σε πισίνα πιο νόστιμη κι από το αχλάδι που μασούλαγα την ώρα που μπόμπαρα.
Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, να δούμε και αν θα τα εκτελέσουμε. Ο χωρισμός είναι η χείριστη λύση και υπάρχουν πολλοί τρόποι να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες και των δύο, αν υπάρξει συνεργασία και κατανόηση. Απόλαυσα τη πρώτη βουτιά ακόμα κι αν αυτή ήταν σε πισίνα και χάρηκα το πόσο άδεια από κόσμο ήταν. Άραξα σε στάση αιωρούμενου εσταυρωμένου σαν άλλος Bob Geldof στο Pink Floyd The Wall κι έτσι όπως είχα τα χέρια μου απλωμένα μ’ έπιασε ένα σεκλέτι κι άρχισα να χτυπάω τα δάχτυλα μες στο νερό λες κι ήμουν στα μπουζούκια. Σταμάτησα να κοιτάξω αν βλέπει κανείς και πως είναι η φάτσα του, είδα μόνο τον ναυαγοσώστη που μάζευε φύλλα με μια απόχη. Ξαναπήρα θέση μερακλωμένου Ιησού κι άρχισα να τραγουδώ το πάλιωσε το σακάκι μου. Γκάρισα με την ησυχία μου κι όταν ήρθα στα ίσια ο ναυαγοσώστης μου είπε, ωραίος! Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είμαι εγώ, της είπα. Άνοιξε τα μάτια της, να είδες πόσο αγενής κι απαίσιος μπορείς να είσαι, πως μπορείς να λες τέτοιο πράγμα, πως δε λες το πιο σημαντικό πράγμα για σένα είμαι εγώ; με ρώτησε. Γιατι δεν είσαι, απάντησα. Εγώ είμαι πρώτα, το να αισθάνομαι εγώ καλά, το να κοιτιέμαι στον καθρέφτη και να ξέρω τι βλέπω, το να κλείνω τα μάτια μου και να ξέρω πως είπα την αλήθεια, το να είμαι καλά με μένα είναι το πιο σημαντικό από όλα. Μόνο έτσι μπορώ να υπάρξω. Και για να είμαι καλά πρέπει να ζω έτσι όπως μου ταιριάζει, έτσι όπως αισθάνομαι τη ζωή, έτσι όπως η ζωή είναι μέσα μου. Αλλιώς όλα έχουν ημερομηνία λήξεως.
Κι αν καμιά φορά άργησες να βρεις τον δρόμο σου, αν καμιά φορά λοξοδρόμησες, αν καμιά φορά γελάστηκες και λάθος υπολόγισες δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζεις αν ξέρεις πως ο δρόμος σου δεν είναι αυτός. Η ζημία σου, αν υπάρχει, δεν είναι ο δρόμος που μέχρι σήμερα διάνυσες, η ζημία είναι ο δρόμος που θα διανύσεις σιωπώντας φοβούμενος πως θα πληγώσεις τον ένα και θα στεναχωρήσεις τον άλλο, ξεχνώντας πως η βασική σου υποχρέωση είναι να παραμείνει υγιής εσύ. Καμιά φορά το “ρίχτο Ηλία” όσο βίαιο κι αν είναι, μπορεί να γίνει πολύ δημιουργικό.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
