Η μέρα ξεκίνησε με τη παραδοχή “αποκλείεται να προλάβω”. Σαν πρώτη στάση είχα ορίσει το ταχυδρομείο, όταν έφτασα όμως εκεί, πεζός, διαγνώσθηκα άγνωστος καθώς ταυτότητα δεν είχα και τη συστημένη επιστολή η κυρία ταχυδρομικιά δε μου την έδινε. Πεζός επέστρεψα να βρω ποιός είμαι και πεζός ξαναπήγα με διαπιστευτήρια. Τελικά η συστημένη επιστολή ήταν μια κλίση της τροχαίας, μάστα σκέφτηκα, καλό το μπρέκφαστ. Επιστρέφοντας έκανα ένα κύκλο για να βρω ΑΤΜ, σήμερα πρέπει ν’ αφήσω χρήματα στον Ισπανό. Το ΑΤΜ πήρε τη κάρτα αλλά δεν την έδωσε, τελικά έδωσε τη κάρτα αλλά κράτησε τα χρήματα, μάστα ξανασκέφτηκα, μπρέκφαστ με επιδόρπιο!
Στις 11 έπρεπε να είμαι στη Πρεσβεία για ανανέωση διαβατηρίου, “να έχετε μαζί σας φωτογραφίες και 168 λέβα, μετρητά μόνο”, με ειδοποίησαν. Η πρεσβεία δεν ήξερα που είναι και το gps με πήγε σε άλλο σημείο, το αποκλείεται να προλάβω το ξανασκέφτηκα. Βρήκα τράπεζα, πήρα χρήματα, βρήκα φωτογραφείο, σας αρέσουν; με ρώτησε η κοπέλα, μια χαρά είναι είπα μια και βιαζόμουν αλλά η αλήθεια πως για μια φορά ακόμα οι φωτό διαβατηρίου με κάνουν να δείχνω τέρας. Ίσως να είσαι, σκέφτηκα. Πάλι κολοφωτογραφίες θα έχω στο διαβατήριο είπα μέσα μου, μήπως να πάω πίσω να κάνω άλλη μια προσπάθεια;, κοιτάζω το ρολόι, άστο δεν έχω χρόνο, ας είναι όπως είναι. Στη διαδικασία που έγινε στη Πρεσβεία οι φωτογραφίες κρίθηκαν ακατάλληλες και με έστειλαν να βγάλω άλλες, αυτή τη φορά είχα χρόνο και στήθηκα σα παγώνι. Τελικά βγήκαν κάπως ανεκτές, σίγουρα καλύτερες από τις προηγούμενες. Ευτυχώς πρόλαβα σκέφτηκα.
Φεύγοντας από τη Πρεσβεία παρατήρησα έναν νέο που είχε τατουάζ στη γάμπα κάτι κινέζικα ή γιαπωνέζικα γράμματα. Αναρωτήθηκα αν πράγματι ξέρει τι γράφει, αν δηλαδή κάθε ένας που έχει ένα τατουάζ γραμμένο σε τέτοιες γλώσσες μπορεί να διαβάσει πραγματικά τι του έχουν γράψει. Φαντασιώθηκα ότι αυτός νομίζει πως το τατουάζ στη γάμπα του γράφει στα κινέζικα “Η ελευθερία δεν έχει όρια” όμως στη πραγματικότητα του έχουν γράψει “Τρελαίνομαι για μουσακά” αλλά αυτός δεν το ξέρει, η σκέψη μου φάνηκε αστεία και γέλασα για αρκετά βήματα. Θυμήθηκα πως κάποτε ήθελα να γράψω με spray σε κεντρικό τοίχο στο κέντρο του Λονδίνου κάτι σε στυλ “Αχ Σούλα”, δε ξέρω γιατί τα συνδύασα, αλλά δε με ένοιαξε γιατί η ανάμνηση μ’ έκανε να γελάσω για μερικά βήματα ακόμα. Μπήκα στο αμάξι και ξεκίνησα. Παρατήρησα έναν κάπως νευρικό οδηγό με μια Μερσέντες του πανακρίβου, καραφτιαγμένη, χαμηλωμένη, φορτωμένη με πόσα άλογα ποιος ξέρει να πατάει γκάζι σε κάθε ευκαιρία που είχε έστω λίγα μέτρα ελεύθερα και μετά να πλακώνεται στα φρένα. Με ξαναπιάσαν τα γέλια, ήταν πολύ κωμική η προσπάθεια του να εντυπωσιάσει αλλά μην έχοντας ανοιχτό δρόμο να πρέπει να πατάει φρένα κάθε τρεις και δύο. Το αυτοκίνητο νευρικό κι ο οδηγός ατζαμής, η γκο καινούργια ενδεχομένως. Δεν έχω καταλάβει για ποιό λόγο αγοράζει κανείς ένα πολύ ακριβό αυτοκίνητο, με τόση μεγάλη ιπποδύναμη όταν εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει πουθενά να το τρέξεις. Για λόγους εντυπωσιασμού και μόνο φαντάζομαι. Ο γρήγορος οδηγός δε χρειάζεται γρήγορο αυτοκίνητο, ξέρει που και πως να πατήσει γκάζι και κυρίως πως και πότε να πατήσει φρένο.
Τις προάλλες σταματημένος σε φανάρι παρατήρησα ότι το αυτοκίνητο πίσω μου είχε ανεξήγητα μεγάλη απόσταση απο μένα. Αναμεσα μας δεν έβλεπα τίποτα, κατέβασα λίγο τον καθρέφτη και είδα έναν κίτρινο ουρανό. Μια Ferrari κίτρινη πιο χαμηλή κι από το κάτω μέρος του καθρέφτη μου, ενδιαφέρον σκέφτηκα. Με το που άναψε πράσινο ο τύπος σκίστηκε στα γκάζια, βρουμ και βραμ και να χλιμιντρίζουν τ’ άλογα της Ferrari μέχρι που για λίγο δεν έσκασε σε μια κολώνα του ρεύματος. Σταμάτησε στον πόντο άτσαλα και μετά απ’ αυτό το συμβάν πήγαινε σα skoda, είχε πέσει ο οδηγός στα κυβικά του. Τόσους πολλούς πολύ βλάκες με τόσο πολλά πάμπολα λεφτά ο κόσμος αυτός δεν έχει ξαναδεί. Θα ήθελα αν μπορούσα να προτείνω στον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου ν’ ανταλλάξει όλα του τα λεφτά για μια φρατζόλα ψωμί. Πόσα λεφτά έχετε κύριε, έχω 789 δις ευρώ. Πολύ ωραία, θα σας δώσουμε μια φρατζόλα ψωμί, πολύσπορο, και θα μας δώσετε τα 788, 9 δις να τα μοιράσουμε σε φιλοζωικές οργανώσεις. Όχι αποκλείεται, θα πει αυτός. Μετά να τον κλειδώσω σ’ ένα δωμάτιο χωρίς φαΐ και με μια επιγραφή που να λέει, “ότι ώρα θέλεις φεύγεις με μια φρατζόλα και 1 εκατομμύριο”.
Πιο μεγάλη φούσκα από τα λεφτά, αυτός ο κόσμος δεν έχει ζυμώσει
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
